Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Troost in eenzaamheid

Ik heb mijzelf een kameraad verschaft, waar de wereld er mij geen gaf. In de dierenzaak zag ik kooien te kust en te keur en ik koos er een met gouden spijlen. De kanaries fladderden wild in het rond toen de verkoper zijn hand naar hen uitstrekte en een van hen, waarop ik mijn oog had laten vallen, uit de grote kooi nam die het vogeltje tot dan toe gedeeld had met vele soortgenootjes. Het is een lichtgeel vogeltje met een groenachtige vlek op het kopje, als een petje. De fragiele, roze pootjes, de klauwtjes, die zich krommen en klemmen om de stokjes, komen te voorschijn uit de natuurlijke foedralen van de met veren beklede schachten. Na thuiskomst met kooi en vogel scheen de vogel zich meteen thuis te voelen en zijn nieuwe huisje te waarderen. Hij dook van de weeromstuit fluks het badje in, spetterde erin rond en fatsoeneerde daarna ijverig zijn verenkleed. Kennelijk beviel zijn nieuwe behuizing hem veel beter dan de voorheen met mede-kanaries gedeelde grote kooi. Het wachten was tot hij een lied zou aanheffen dat mij zou troosten in mijn eenzaamheid, dat mij zou ontroeren en verheugen. En inderdaad: spoedig hief het beestje een aria aan waartegen Maria Callas "u" zou zeggen. Hij strekte het nietige lichaampje omhoog en zong met geopende snavel, hartstochtelijk, uitbundig. 's-Avonds hield hij mij gezelschap, terwijl ik in mijn boeken zat gedoken, schijnbaar stil mediterend op het stokje, met één pootje in de veren, dichtbij het kleurige schommeltje dat lijkt op een speelgoedje voor kinderen en hij kneep de zwarte kraaloogjes, schijnbaar slaperig, half dicht.
Het beestje kan mij niet belasteren, niet bekritiseren, niet vernederen, niet kwetsen, zoals de wereld niet nalaat te doen. Nu begroet een levend wezen mij als ik opsta en als ik thuiskom. De wereld heeft iets van haar kilte verloren.......

Schrijver: I.Broeckx, 14 april 2017


Geplaatst in de categorie: dieren

2.8 met 4 stemmen 87



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
14 april 2017
Prachtig omschreven liefde voor een huisvogel, wat in de literatuur zeer zeldzaam is. Ik ken die wanhopige emotie van troost in de eenzaamheid heel goed, want mijn pruimekopparkiet Pikkertje steelt al jaren de show in mijn onderkomen. Zelfs op straat hoor ik haar felle, schelle, meestal voorspelbare gezang. Als ik de televisie aanzet, begint zij de boventoon te voeren en versta ik niets van de tv-geluiden, waarna ik haar met kooi en al vaak naar mijn slaapkamer verplaats. In heel eenzame momenten zette ik haar bewust naast mijn bed. Gewoon om met iets van leven samen te zijn en om het intrinsieke verdriet te verzachten.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)