Amicitia Etiam Post Mortem Durans
Op mijn bureau staat een foto in een lijst, voorstellende een zandkleurig stenen standbeeld uit de dertiger jaren van een moeder met twee kinderen. Het beeld bekroont een brug in Den Haag, waarover dag en nacht onafgebroken een intensieve verkeersstroom haar weg zoekt naar andere delen van de metropool.
De contouren van dit beeld tekenen zich op de foto af tegen de donkerbruine gevels van hoge pakhuizen met geblindeerde ramen die, als met nietsziende ogen, blikkerend het daglicht weerkaatsen. Het is vlakbij de Conradkade, vlakbij de halte van tramlijn 11.
Mijn foto herinnert mij voor altijd aan de momenten van absolute wanhoop en vertwijfeling toen ik weg was gegaan van en nooit meer terug zou keren naar de plaats, naar het huis, waar ik gedurende veertien lange jaren liefde had gekend en angst en wanhoop.
Ik had lang gekeken, die laatste keer, in de fletsgroene ogen achter de brillenglazen; de ogen die onmiskenbaar al de sporen droegen van de naderende dood.
Het beeld van de ogen zou in mijn netvlies gegrift blijven als een inscriptie in een gouden ring; ik wilde dat deze voorstelling bij mij zou blijven.
Daarna: de overvolle tram met de nietsontziende, onbeschaamde onverschilligheid van volslagen vreemden.
Daarna: de lange, lange treinreis door al die landschappen die mij verder en verder schenen te verwijderen en te vervreemden van het oude gezicht, van de stokoude ogen die afscheid van mij genomen hadden.
Verwonderlijk dat bij mijn thuiskomst de wereld niet instortte; verwonderlijk dat de bomen in de Dillenburglaan onveranderd hun kale takken uitspreidden tegen een winterse hemel.
De lange jaren daarna, zonder haar, zouden ons niet kunnen scheiden; een gedeelte van haar persoonlijkheid werd mijn persoonlijk bezit; in de moleculen en atomen, in iedere vezel van mijn lichaam bleef zij onveranderd aanwezig.
De oude ogen hadden mij overtuigd; dit was Amicitia Etiam Post Mortem Durans
Geplaatst in de categorie: vriendschap
vriendschap
74
Geef je reactie op deze inzending: