De langste dag
Als de schilderijen aan de wand mij aangrijnzen als mombakkesen uit een horrorfilm en als het luchtledige van de eenzaamheid mij omgeeft als een atmosfeer die mij de adem beneemt en als de wijzers van alle klokken en horloges zich trager dan traag voortslepen en het schijnbaar oneindig langdurige traject langs hun wijzerplaten afleggen, weet ik dat het weer zondag is, en wel één van de tweeënvijftig "ondraaglijke" zondagen die een jaar herbergt. Zoveel is zeker; de tijd is traag en stroperig als honing en ijspegels hangen in de spelonken van mijn hart.
Op de televisie zie ik een hut in Suriname, afgedekt met golfplaten en ik zie AIDS-lijders in Zuid-Afrika, door hun partners verlaten en het woord "ondraaglijk" neemt onmiddellijk een andere betekenis aan, die overeenkomt met de werkelijkheid. Toch ben ik blij als de hemel aan mijn venster donkerder tinten aanneemt. De langste dag neigt weer ten einde......
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid