Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Terug in de tijd-mijmeringen

Als je zit na te denken, terwijl de televisie op de Tour staat, manlief elke trap van de pedalen volgt, soms: aan de binnenkant van zijn ogen, denk ik terug aan toen. Zeg geen vroeger, want dat maakt meteen zo oud, toch? Je denkt terug omdat je, via facebook het enige sociale medium waar ik me op vervoeg, erachter komt dat er ontzettend veel mensen zijn, die een hutkoffer met zooi bij zich dragen!

Niet letterlijk, want de hutkoffer zou leeg zijn, omdat herinneringen niet vast te pakken zijn, dat komt, omdat mooie en minder mooie dingen eveneens niet in te pakken zijn, dat komt ook omdat gevoelens die gepaard gingen met diezelfde voorwerpen, niet tastbaar zijn!

Je kunt erover praten en fictief een hutkoffer neerzetten waar je maar wilt en er van alles en nog wat in deponeren, ook al fictief, immers, het is niet vast te nemen? En zo neem ik een fictief voorwerp in de vorm van: een grote rieten stoel, hartstikke groen met een fel oranje kussen erin!

Niet alleen zou die stoel dus van zijn leven niet in de hutkoffer passen, maar dat doet er nu even niet toe. Van de weinige spullen die je toen, als kind had (alles werd immers gedeeld) was die stoel er eentje die dus echt voor mij was, jazeker wel, en die stoel, daarin mijmerde ik, overdacht ik, schreef erin in mijn dagboek, en soms viel ik in die stoel in slaap!

Soms niet handig want het was een rotan stoel en als de slaap me dus, in afzondering van mijn kamertje overviel, ik na een poosje wakker werd, stijf en wel, het boekje op de grond gegleden, had ik een rotan-profieltje in mijn gezicht en ik zeg je: het duurde uren, vooraleer dat was weggetrokken..

Dit soort dingen zitten in gedachten in mijn hutkoffer, want weet je, je kunt dingen niet overdoen, je kunt besluiten van toen niet herzien, je krijgt voor niets een herkansing, ook niet voor de talloze fouten die ik maakte. O ja, zeker wel. Heel veel fouten, maar die gaan niet in de hutkoffer, die stopte ik in een een zakje en die verdwenen in de container.

Veel beter, immers, je krijgt geen bijsluiter bij je leven, dat is maar goed ook, want van je goede dingen hoor je weinig, maar je fouten, oei, die worden te pas en te onpas onder je neus gewreven en dan moet je stevig in je slofjes staan...vandaar die container!

En zo mijmer ik....en voel me gelukkig dat ik mijmeren kan en mag!

Schrijver: An Terlouw, 16 juli 2017


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.0 met 1 stemmen 67



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)