Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Onbekend maar zo dichtbij......

Een wit licht schemert sinds kort door het matglas van de voordeur die van de mijne gescheiden wordt door het portaal. Slechts een eenzame stoel met paarse, gecapitonneerde zitting getuigt nog van het feit dat hier eens dat mensen woonden, dat twee mensen elkaar hier eens vonden tot het schreien van een onschuldige baby de oren van hun onbekende buurvrouw bereikte.

De flat is leeggeruimd en de buren zijn vertrokken. Zij waren niet mijn eerste buren. Een oude man ging hen voor, die is weggekwijnd aan een slopende ziekte. Daarna woonde er korte tijd een mevrouw die innerlijk verscheurd werd door een ongelukkige liefde. Zoveel weet ik wel maar geen van hen leerde ik werkelijk kennen, geen van hen deelde zijn/haar zielenroerselen met mij, geen van hen at met mij aan dezelfde tafel. Zij kwamen en gingen haast geruisloos. met stille trom en hadden hun leven zo dichtbij geleefd, hun individuele leven met zijn vreugden en teleurstellingen. Op het podium van hun harten was een voorstelling gaande waarvan ik geen getuige, geen toeschouwer was of mocht zijn. Zij namen hun geheimen mee, in het graf of naar de nieuwe bestemming die zij uitgekozen hadden en verdwenen in onbereikbare verten.

Zij voltooiden hun leven elders op onbekende plaatsen, in onbekende oorden.

De liefde, de vriendschap, de kameraadschap, de verwantschap lieten kansen liggen, gouden kansen die nooit benut zijn tot zij voorgoed verkeken waren......

Schrijver: I.Broeckx, 19 september 2017


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 27



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)