Het noodlottige parcours van een geestesziekte......

Haar flatje was me niet onbekend gebleven. Ze had er niets van weten te maken. Twee lusteloze, slome vissen zwommen er rond in een kom; een teken van leven. Dat was alles.

Was haar daad te voorzien geweest? Alleen de zeventiende verdieping bood haar nog soelaas toen haar val een feit was.
Haar tranen hadden ons de weg moeten wijzen; haar tranen van wanhoop en vertwijfeling om haar geestesziekte die haar noodlottige parcours volgde dat tot de ondergang leidde.

De dierbaarsten, de liefsten rouwen en storten hun tranen in de bodemloze put van het verlies. Hadden zij niets kunnen doen, hadden zij geen stukje vasteland kunnen veroveren op de afbrokkelende kust? Hadden zij haar ruïneuze persoonlijkheid niet kunnen stutten met de pijlers van liefde, vriendschap en vertrouwen?

afscheid zelfdoding zelfdoding verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 115