Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Eeuwig

Eind augustus van dit jaar woonden mijn echtgenote en ik al weer één jaar in dit lieflijke plaatsje op het eiland Goeree Overflakkee, hier in de volksmond ook “Het Zeepaardje” genoemd. Wij zijn inmiddels gewend geraakt aan de natuurlijke stilte die inherent is aan het wijduitgestrekte agrarische landschap, gewend geraakt aan de doorgaans vriendelijke bewoners van ons plaatsje, dat vrijwel naadloos overgaat in een andere en iets grotere plaats en ook aan de persoonlijke belangstelling van velen voor ons stadsmensen. Het lukt ons nu al aardig gesprekken te volgen die in een rap dialect worden gevoerd, al valt het ons op, dat de inwoners ten opzichte van de bevolking van andere plaatsen soms een negatief beeld hebben, dat van oorsprong vermoedelijk al in een ver verleden is gegroeid. Dat en o.a. meer informatieve gegevens hoor je dan maandelijks aan de koffietafel, die hier in deze seniorenflat druk wordt bezocht. De heren en de dames zitten als groep ieder aan een aparte grote tafel. Dit schijnt van oudsher al een traditie te zijn en wordt door een ieder als normaal ervaren.

De meeste gesprekken gaan over ‘vroeger’ en het toen nog handmatige zware werk dat door deze personen werd verricht. Als je goed luistert, dan wordt duidelijk, dat het ‘apart zitten’ zo hoorde en dat deze scheiding heden ten dage meer wordt gehandhaafd om een traditie in ere te houden. De vrouw is ook hier inmiddels geëmancipeerd en zo af en toe geeft aan onze tafel iemand grinnikend te kennen, dat hij de baas is maar dat hij tóch meestal doet wat de vrouw, na gezamenlijk overleg, heeft besloten. Gelukkig gaat dit hand in hand met het verschijnsel, dat men op meer gebieden met de moderne tijd meegaat. Men bezit en werkt met de nieuwste modellen landbouwmachines en tractoren. De tegenstellingen tussen gelovigen, gereformeerd, hervormd, katholiek en andersdenkenden is in het dagelijks leven nauwelijks waarneembaar en aan de koffietafel zit men lekker ontspannen erover te praten, maar ook alleen dan wanneer het toevallig ter sprake komt. Onze vrees, dat wij als niet praktiserend buiten de boot zouden vallen werd gelukkig niet bewaarheid. Je wordt geaccepteerd zoals je bent.

Soms echter kan je niet om het begrip “geloof” heen. Aangezien je een soort roulerend systeem hebt in de verdeling van de zitplaatsen behoor je automatisch tot een binnen het gehoorbereik gerekende gespreksgroep van minimaal vier personen. In een gesprek over ambachtelijke vaardigheden gaf ik eens desgevraagd aan, dat ik wat dat betreft ‘twee linkerhanden’ had, waarmee ik niets kon. “Jawel”, antwoordde mijn overbuurman droogjes, “je kunt er altijd nog mee bidden!” Bij een andere gelegenheid leidde een gespreksthema met mijn naaste buurman aan tafel, de 95-jarige Huib (fictieve naam) tot zijn volgende ontboezeming: “Ik zorg de laatste jaren voor mijn vrouw Cobie. We zijn al ruim 70 jaar getrouwd en ze is lief. Alleen, ze kent en herkent niets meer. Wél moet ik elke avond steeds dezelfde passage of een psalm uit de bijbel voorlezen en zingen we samen steeds dezelfde kerkliederen. Dat alles kent ze nog woord voor woord. En ik doe het graag, want die gelofte heb ik toen ook in de kerk gedaan: “tot de dood ons scheidt. Vind je dat nu gek?” informeerde hij op gedempte toon.

Geruststellend maar ook een beetje onder de indruk zei ik: “wat een zegen, dat je haar nog hebt en jullie beiden een respectabele leeftijd hebben mogen bereiken. Er zijn niet veel personen die dit geluk mogen beleven.” – Na een korte stilte antwoordde hij met zachte stem: “Ik heb lieve kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, maar als Cobie er niet meer is, hoeft het voor mij ook niet meer. Dan ga ik haar snel weerzien. Als je bedenkt, dat ik dan welkom ben, omdat de Heere Jezus voor mij heeft geleden en zijn leven heeft gegeven, dan ben ik soms tot tranen toe ontroerd. Dan verlang ik als het ware voor eeuwig bij hem te zijn!” - Ik deed er even het zwijgen toe. Huib dacht even diep na en zei plotseling: “Eeuwig, dat is iets zonder begin en zonder einde, toch? Ik vraag me wel eens af, wat je dan moet doen, zonder bijbel te kunnen lezen. Dan zal ik me toch ook wel kunnen vervelen? . . . Het volgende geef ik fonetisch weer, want de spelling van het Flakkees beheers ik niet. Huib eindigde zijn overpeinzing als volgt: “Eeuwig, da’s ’n hele tid, niet te begriepen . . . Hai joe dat nou aok?”

Schrijver: Günter Schulz, 30 november 2017


Geplaatst in de categorie: religie

4.0 met 1 stemmen 88



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)