Vacuüm
Het is net alsof de duvel ermee speelt, maar de laatste tijd schijnt het alsof ik van welke inspiratie dan ook blijf verstoken. Komt er dan opeens en eindelijk iets uit het niets spontaan in me op, dan heb ik de gewoonte om er eerst nog dagen in gedachten mee bezig te zijn. Als ik dan eindelijk het besluit heb genomen om het op de computer vast te leggen, dan blijkt een medeschrijfster of –schrijver er net een item van gelijke strekking te hebben geplaatst dat ik zelfs nog beter vind dan het mijne.
Dan maar weer wachten of het toeval me helpt of dat een gebeurtenis er aanleiding toe geeft. Ik heb nooit krampachtig naar een onderwerp gezocht; het moest, deels autobiografisch en/of spontaan in me opkomen. Schrijven om te allen tijde op vaste termijnen iets te plaatsen heb ik nooit nagestreefd. Niet dat ik er iets op tegen zou hebben, want ik huldig het standpunt: ieder zijn/haar ding. Mijns inziens leef ik door gebrek aan inspiratie op dit moment al een tijdje in een vacuüm.
Mogelijk beginnen de leeftijd én de duidelijk voelbare aftakeling hun tol te eisen en moet ik het voortaan doen met toevalligheden die mijn pad kruisen. Gelukkig heb ik nog steeds de gewoonte om iedere ochtend, nog in mijn nachtkleding, de voorpagina van de sites op te zoeken. Door middel van snelkoppelingen zoek ik de verzamelingen van mijn favorieten op om daar dan weer in de loop van de dag hun nieuwe items te lezen. Dus: gelukkig ben ik er nog, maar dan passief het geschrevene bijhoudend.
Van één ding ben ik mij enigszins pijnlijk bewust: hoewel bedoeld als Hartenkreet is en blijft deze bijdrage, met de komende Pasen in gedachten, niet meer dan een lege dop. Een dop in wiens vacuüm een stukje onvrede over mezelf is vervat en dat minder interessant is voor de lezer. Het lijkt mijn aangedragen feiten te logenstraffen. Men mag mij derhalve gerust een zuurpruim vinden, net zoals in de beleving van Karel Jong over zichzelf in een van zijn recente reacties, weliswaar in een andere context.
Geplaatst in de categorie: ouderen
@Joanan: Voel me vereerd met het feit om van een schrijver van jouw kaliber naast waardevolle tips ook wijze raad te ontvangen. Het voorstel, vervat in de laatste twee zinnen is voor mij uit den boze. Enerzijds en hoofdzakelijk uit piëteit voor álle slachtoffers en Nederlandse betrokkenen en anderzijds uit respect en begrip dat ik hen allen daarom al ben verschuldigd. Ik heb dit thema al 62 jaar lang (waarvan 59 jaar genaturaliseerd) nooit aangesneden en ben er gelukkig nauwelijks persoonlijk mee geconfronteerd. Tegengas geven van iemand aan een beladen onderwerp is voor iemand die in 1945 pas 10 jaar oud was welhaast onmogelijk. Om toch met open vizier als schriver op de site mijn aandeel te leveren heb ik vanaf het begin al besloten geen alias te gebruiken. Dat wil ik, met alle respect, ook voor de rest van mijn leven zo houden.