Met Vader naar de Aula
Als zijn favoriete en zo geliefde dochter liep ik aan zijn zijde en nam ik welhaast de plaats van mijn moeder, zijn echtgenote in. Mijn lange haar omlijstte toen nog mijn gezicht en hoge, verheven, magische gevoelens bezetten mijn hart.
Eens betrad ik met Hem de zalen en lokalen van onze universiteit waar een pianist Beethoven zou vertolken. Door de nacht waren we gegaan en al mijn jeugdige en flamboyante gevoelens leefden op. De banale, afschrikwekkende laagvlakte of zelfs de afgrond van leed en verschrikking had zich nog niet getoond, niet geopenbaard in onze levens en we hadden onze vleugels uitgeslagen en leefden geheel en al op de toppen van onze gevoelens in een hoge, illusoire sfeer van schoonheid en geluk.
Zo liep ik eens, in lang vervlogen tijd, aan de zijde van Hem, mijn eerste mentor en beschermer die bitterheid, melancholie en doodsangst moest leren kennen als weinig anderen.
Geplaatst in de categorie: emoties