Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over familie

VEENBRAND

‘Hoi, buurman, alles goed?’ vroeg de buurman toen ik hem voor een wandeling passeerde.
‘Jazeker, heerlijk weertje toch vandaag.’
‘Inderdaad iedereen en van alles knapt er van op.’
‘Hoe bedoel je?’ ‘Ach ik bedoel zowel de natuur als zoiets als je gevoelens.’
‘Wat nou was je een beetje depri of zo?’
‘Nou nee, maar ik had een beetje een naar gevoel overgehouden aan een bezoek aan een oude tante van me.’
‘Hoe dat zo?’
‘Nou laat me je vertellen; ik heb gisteren weer een bevestiging gekregen van wat ik eigenlijk wel wist.’
‘O?. Vertel eens.’
‘Zoals gezegd, ging ik even op bezoek bij een oude tante. Toen ik een poos geleden ziek was belde ze me plotseling op en vroeg hoe het was. Een beetje vreemd want we hadden van huis uit weinig contact met ooms en tantes. Je weet hoe dat gaat in sommige families, de banden zijn niet zo sterk en ieder bouwt zijn eigen leventje op en heeft het daar druk genoeg mee. Vorige week belde ze na een poos nog eens op en vroeg hoe of het nu ging. “Gelukkig,” zei ik, “het gaat weer redelijk goed”.
Ter beëindiging van het gesprek zei ze: “Als je in de buurt komt, kom gerust maar eens langs een kopje thee of koffie drinken”. Je proefde de eenzaamheid achter die opmerking – ze is inmiddels al jaren weduwe en dik over de tachtig. Ik beloofde haar een keer langs te komen. Gisteren besloot ik op bezoek te gaan bij mijn broer die sinds enkele jaren ook in hetzelfde dorp woont net als een zuster van me.
Weet je wat, dacht ik, ik ga even bij mijn tante langs.
Ook al heb ik haar in geen veertig jaar gezien, ik doe het toch maar. Vond het uiteindelijk toch ook heel aardig dat ze mij laatst belde.
We hadden als familie destijds weinig contact, vermoedelijk omdat zij katholiek waren en wij protestant. Het klinkt misschien gek, maar ik heb tussen die beide geloofsstromingen altijd een onzichtbare muur gevoeld. Een onzichtbaar muurtje, waar je wel door heen kunt kijken, maar dat toch nooit echt zal worden geslecht. Vreemd eigenlijk.’
‘Ik herken dat wel buurman.’
‘Maar goed ik ging er even onaangekondigd langs en gelukkig was er een oude vriendin van haar, zodat ik met goed fatsoen een dikke drie kwartier later weer kon weggaan, ook al met het geldige ‘excuus’ dat ik een broer zou bezoeken. Met zo’n bezoek weet je dat er zo af en toe een oude koe uit de sloot wordt gehaald.’
‘Ja’, zei ze, ‘je broer en oudste zus komen zo af en toe ook weleens langs, maar je jongste zus die hier vlakbij woont, komt nooit eens aanlopen.’
‘O nee?’, zei ik.
‘Nee,’ zei ze. Het zal misschien wel iets met vroeger te maken hebben. Toen we jaren geleden in een ander dorp woonden, waar zij en haar man ook woonden, hadden we daar kerstbomen te koop en de overbuurman ook. Ze kwamen niet een boom bij ons kopen maar bij de buurman.’
‘Misschien waren ze daar wel goedkoper en mooier.’
‘Kan wel, maar dan hadden ze dat toch gewoon kunnen zeggen?’ ‘Weet je buurman, dat suddert dan bij mij eventjes door en ik vermoed dan, dat er meer is gebeurd, maar goed dat zijn verder mijn zaken niet.’
‘Maar, ik begrijp dat het jou toch een beetje een raar gevoel heeft gegeven.’
‘Inderdaad, ik vind het zo jammer voor dat oude mensje. Ik moet dan denken aan een veenbrand zo’n geniepige ondergrondse brand. Je denkt dat hij eindelijk onder controle is en geblust is, maar het blijkt dan dat het toch nog ongemerkt blijft door smeulen. En dat, buurman, geeft me een beetje een naar gevoel, als je begrijpt wat ik bedoel. Weet je er zijn al brandhaarden genoeg in de wereld.’
‘Ik begrijp het, maar je moet het probleem bij hun laten. Mensen zijn nu eenmaal vreemde wezens.’
‘Je hebt natuurlijk gelijk, maar dat ‘een hekel hebben aan’ en of een ‘lichte verbolgenheid’, blijkbaar zoveel jaren kan blijven smeulen als een veenbrand, dat had ik niet voor mogelijk gehouden, maar dat is weer eens een bevestigende les die ik geleerd heb.
Verdorie het lijkt wel zo’n onzinnig probleem uit het tv programma ‘familiediner’. Als er iets beter gecommuniceerd wordt, blijkt er soms weinig tot niets aan de hand.’
‘Beste buurman, je bent te gevoelig en te naïef – laat het rusten.’ ‘Ik zal het proberen, maar ik vind het nogmaals vaak zo zonde en zo jammer, want er is al rottigheid genoeg tegenwoordig. Gelukkig helpt het mooie weer hieraan ook mee en alle wolkjes, groot of klein, lossen op deze manier snel op.’

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 7 oktober 2023


Geplaatst in de categorie: familie

3.0 met 2 stemmen 297



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)