Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen over ouders

VADERWONDEN

'Jij hebt het ook niet gemakkelijk gehad he jij?'
Ik keek hem zwijgend aan. Hij had mij nog nooit eerder op zo'n directe, persoonlijke wijze toegesproken. Ik schrok er gewoon van. Hij was zijn hele leven erg gesloten geweest. Namen hij of ik eens een aanloopje tot een vraag, sprong mijn moeder ertussen en gaf zij antwoord voor ons.

Ik denk dat ik als kind al aanvoelde dat hij de tijd niet kreeg om de oorlogen te verwerken die hij had meegemaakt. Uitgeteerd terug van Arbeitseinzats kon hij zodra hij fysiek enigszins was hersteld als marinier naar Nederlands Indië. Hoe oud zou hij geweest zijn? Hooguit negentien!

Een jong kind ziet en hoort en voelt en weet eigenlijk alles. Het kan onder de huid van zijn ouders kruipen. Het weerspiegelt hen. Zou hij geweten hebben dat ik meer zag en aanvoelde dan anderen, omdat hij dat zelf ook kende? Kreeg ik nu alsnog de kans hem het hemd van het lijf te vragen?
Vooralsnog was ik stomverbaasd over de vraag waarin een constatering lag besloten. Dat het leven ons niet altijd had toegelachen.

Nee, bij mij was het ook niet bepaald van een leien dakje gegaan. Ik vertelde hem over een film die ik recent zag over de bruiden van Christus. Dat ook ik door de religie was beïnvloed. Omdat ik van iemand leerde houden die onbereikbaar was en zweeg en met wie je alleen een Platoonse relatie kon hebben. Precies zoals het bij hem, mijn biologische vader, was geweest. Dat ik daarom razend verliefd kon worden, op het pathetische af, op juist onbereikbare mannen die mij niet wilden aanraken. Ik hield dan juist zielsveel van hen, hunkerend naar een lief woord of gebaar, tederheid, warmte. contact. Ik wilde gezien worden!

Dat nonnen in bruidsjurk met Jezus huwden en dat met trouwringen en de kuisheidsgelofte en die van armoe bezegelden, leek allemaal mooi, maar in de praktijk kostte het vele tranen en onvervulde verlangens en werd er ook uitgetreden om die redenen. Zeker 50 duizend nonnen verlieten het kloosterleven na het 2e Vaticaans Concilie dat veranderingen en modernisering wilde doorvoeren. Geen kastijding, burgerkleding in plaats van het habijt en geen Latijn meer tijdens de mis, maar Nederlands.
Mijn vaders mond viel open toen ik dit aanhaalde en dat allemaal vanwege de vaderwond die ik opliep.

Vrouwen kiezen meestal een man die op hun vader lijkt. Ook ik. Verontwaardigd had ik er aan toegevoegd dus twee introverte invereikbare vaders te hebben: God en mijn aardse. Daarbovenop nog Jezus als een soort onbereikbare geliefde persoon die ook niet tegen mij sprak. Aan dit alles hield ik een eerste zeer gesloten menselijke echtgenoot op aarde over en later nog een tweede die toch ook weer sterk op de eerste leek in bepaalde opzichten.

Mijn vader hoorde het zwijgend aan. Zeventig jaar eenzaamheid en onbestemde hunker werden in razendsnel tempo over hem uitgestort. Hij kreeg er geen speld tussen. Zacht klonk het:
'Alsof ik er iets aan kon doen.'
Nee natuurlijk kon hij er niets aan doen. Uit een appel knijp je geen perensap.

Als een kuiken achter de moederkip is de mens en aapt haar na. Dat doet het ook met zijn vader en met wat hij van beide ouders meekrijgt, moet hij het doen.
Communicatieve vaardigheden hadden mijn ouders niet meegekregen van thuis. Zelf was ik er ook nooit echt goed in geworden.

Hij werkte bij een chemische fabriek om zijn gezin te onderhouden. De geur ervan kwam uit zijn poriën als hij nachtdienst had gedraaid en ik hem wakker mocht maken om 16.00 's middags. De hele ouderlijke slaapkamer rook dan naar fabriek.

'Op jouw manier, pap toonde je wel je liefde, namelijk door te doen. Hoeveel van mijn huizen heb je niet behangen en geschilderd? Poppenhuizen, poppenwiegjes, winkeltjes en kaptafeltjes maakte je voor ons kinderen. De verhaaltjes die je voor het slapengaan las of verzon waren altijd leuk. Om kort te gaan, je deed net als elke ouder wat je kon. Je uiterste best! En deed net als elke ouder dingen verkeerd. Een dochter is een precaire zaak. Dat zei Menander al; schrijver van komisch toneel.' (342 - 291 v Chr.)
'Een hachelijke zaak ja, dat zie ik nu wel in ja en ook dat praten van groot belang is, maar zoon zijn is ook geen peulenschil.'
'Beter laat dan nooit pap. Ik liep heel mijn leven rond met een immmense vaderwond.'
'Ja dat komt me bekend voor. Die van mij was eveneens nogal afwezig. Kom dan laat ik je even de rest zien en maak ik je een beetje wegwijs in je nieuwe taken.'
We vlogen op. Hij ging mij voor. Onze sneeuwwitte vleugels bewogen in hetzelfde ritme.

Schrijver: Anneke Haasnoot
27 januari 2024


Geplaatst in de categorie: ouders

3.8 met 4 stemmen 75



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)