Er was eens . . .

Met deze woorden beginnen bijna alle sprookjes en sommige verhalen. Afgelopen week moest ik onmiddellijk, naar aanleiding van een pijn veroorzakend incident, aan deze openingszin denken. Aangezien ik, ook al ben ik vier keer overgrootvader, zo nodig met de tijd mee wil gaan, helpt dat soms enkele pijnlijke ouderdomsklachten als minder heftig te ervaren. Ik wil niet ouderwets gekleed zijn en ondanks het feit, dat ik qua lichaamslengte tot op heden 7,5 cm ben gekrompen (en menig lichaamsdeel eveneens), draag ik bij voorbeeld graag spijkerbroeken met een tussenmaat. Toegegeven: ze zitten behoorlijk strak en wanneer ik ondoordacht een beetje onbesuisd ga zitten dan zing ik vlak daarna als een tienertenor van de Wiener Sängerknaben.
Zo ook enkele dagen geleden en dat deed me weer denken aan het jaar 1953. In dat jaar had ik, als achttienjarige, een nogal bleke gelaatskleur en was ik op mijn werk al meerdere keren zonder aanwijsbare reden onwel geworden. De bedrijfsarts van mijn werkgever kon niets bijzonder verontrustends constateren. Hij schreef mij derhalve tien ‘volmassages’ voor (d.w.z. van de tenen tot aan de hoofdhaarwortels).

Een week later meldde ik mij daarom bij de afdeling Aqua Fysio, gevestigd in het gebouw van ons stedelijk zwembad. Na het inschrijven bij aankomst werd ik naar de tweede verdieping gebracht, waarvan de totale oppervlakte de diverse ruimten van de verschillende behandelruimten herbergde. In één van de kleed- en rusthokjes moest ik me helemaal ontkleden. Daarna in een grotere ruimte in één van de comfortabele zitgelegenheden plaatsnemen, waar al vele, meestal oudere heren én bejaarden zaten. Mocht ik me tot aan die tijd al hebben afgevraagd hoe je geschapen bent op leeftijd dan kon ik daar, met een rood hoofd van collectieve schaamte, alles goed in mij opnemen.
Om beurten werden heren opgeroepen voor behandeling met hogedruk pulserende waterdouches, het nemen van wisselbaden of het verblijven in een transpiratieruimte, waar naar horen-zeggen een temperatuur van 70 graden Celsius heerste. – Na verloop van enige minuten werd ik opgeroepen om me naar een massageruimte te begeven. Ik haastte me met spoed erheen omdat ik met mijn handen de schaamstreek niet durfde af te schermen; een ieder liep daar zo maar ongedwongen en niets verhullend rond.

In die massageruimte werd ik door een grote en zeer stevige jongeman met het postuur van De Hulk, met een lage, krachtige en luide stem, gesommeerd om op mijn buik op de tafel te gaan liggen. Vervolgens natgespoten en met een soort glibberig spul in mijn beleving vrij krachtig maar ook ruw gemasseerd. Bij de massage van de rug schoof mijn gehele lichaam in buikligging steeds in lengterichting heen en weer. Dat had tot mijn ontzetting ongewild een uitwerking op mijn jongeheer.
Toen even later de Hulk zei: “op je rug!”, schaamde ik mij intens en stamelde iets van: “Bitte um Entschuldigung” . . . De Hulk trok een grimas en zei nogal schamper: “Waarvoor jongeman, u werkt uitstekend mee door niet verkrampt te zijn!” Na enkele minuten moest ik naar een naburige ruimte voor het liggen in een heet bad, gekleurd door diverse weldadig geurende kruiden. Na 20 minuten terug naar het kleedhokje om een half uur lekker uit te rusten. Daarna kwam ik als herboren weer op mijn werkplaats terug.

Dit heb ik daarna nog negen keer mogen ondergaan en gelukkig zónder schaamte. Naar deze tijd met de daarbij behorende reacties op situaties en gevoelens óver en ván mezelf verlang ik soms nog wel eens terug, te meer omdat ik het gevoel heb dat bij mij met klimmen der jaren ook de preutsheid weer toeneemt. Dat laat onverlet dat ik nochtans durf te zeggen: “en we leven hopelijk nog lang (?) en gelukkig.”

... mee willen gaan met de tijd maakt je niet jonger ...

Schrijver: Günter Schulz, 4 april 2024