Workshop schrijven

Ik ga dagelijks naar de bron. Tenminste zo wordt dat gezegd, benoemd en beweerd. Maar ook echt gevoeld, in onze wijk. De bron van alle gedachten wordt het meditatie proces genoemd. Een reis naar binnen, zo diep en zo ver, totdat er niets meer is, daar, waar, hoewel er niets is, in de kiem alles aanwezig is.

Door de Covid gekte werd alles lam gelegd. Nog net ervoor had ik een mooie wandelreis in Karinthië gemaakt. Maar had me toen ook afgevraagd waarom we telkens maar die bergen op en af moeten lopen. Wanneer was het nu eindelijk genoeg? Ja, de beweging en de frisse lucht deden zeker goed en maakten je sterker, de belevenis gaf voldoening en het was heerlijk erop terug te kijken.
De lamgelegde jaren deed je anders kijken. Voor mij werden de demonstraties die nieuwe uitjes: langs de Amsterdamse grachten lopen, de prachtige gevels zien, de verschrikkelijke nieuwe kantoorgebouwen in Den Haag, de immense brug in Rotterdam over de Maas. Maar het meeste, samen ergens voor staan en de gesprekken met onbekenden, het lezen van zoveel spandoeken en leuzen, de creativiteit. Het verzinnen ook van nieuwe wegen door mensen die hun nek uit durven te steken, hen kunnen volgen op podcasts en video's.

De natuur, de schoonheid ervan ging gewoon door en was een belangrijkere bron om me in te verdiepen.
Ik kreeg een tijdschrift in de brievenbus en bekeek de reizen. DIE leek me nu leuk en ik schreef me direkt in. "Hij was al vol" was het antwoord. " Zet me op de wachtlijst aub" mailde ik terug. Net nadat ik me aan m'n neef had gecommitteerd, die in een nieuw huis in Maassluis woonde, een oppas voor zijn kat nodig had en ik afgesproken had met mijn zus, die ook een paar dagen mee wilde komen, toen kreeg ik bericht dat er een plekje vrij gekomen was. Oh…toch wel heel leuk, eh… ik zou En-En doen.
Ik keek hoe ik er kon komen, vond autorijden niet direkt geweldig, maar 't was wel handig, want dit lag in de bossen, bovendien dacht ik de omgeving van vroeger te kennen.
Ik maakte twee stapeltjes thuis van kleding en toilettasjes want meteen daarna zou ik naar Maassluis gaan. Het was zo heet de laatste dagen dat ik me niet kon voorstellen dat het binnen afzienbare tijd zou afkoelen.
De dag waarop ik wegging toetste ik het adres in en reed volgens Google maps en het verbaasde me dat het toch nog best ver was en ik weer veel op de snelweg met vrachtverkeer zat. Wanneer komen nu die vertrouwde dorpswegen dacht ik telkens bij een afslag. Dan toch, eindelijk! Om plompverloren op zandpaden terecht te komen! Ik had het er allemaal voor over.
Voor wat? Wat voor verhaal zou hieruit komen? Had nog net een verhaal over het gesprek met mijn dochter met wie ik op Lorelei was geweest, in gedachten, dat uitgewerkt moest. Zou ik dat doen?
Ik was er. Ik kreeg de sleutel van een kamer en daarna liet iemand me zien waar de keuken, het persoonlijke kastje, het mandje voor in de koelkast waren.
Een half uur na aankomst begon de eerste sessie al. In een zaaltje zaten alleen vrouwen. Sinds Lorelei kende ik plots de stille kracht van vrouwen. Ik had vier broers boven me die het altijd beter wisten. Nu dus weer VROUWEN!
En, ik had dat niet goed gelezen, het ging over reizen.
We moesten allerlei oefeningen doen, veel schrijven met gewone ballpoint, dat ik verleerd was, want ik appte en mailde alleen nog maar. Mijn handschrift was bijna onleesbaar en schots en scheef. We moesten onze reizen opschrijven, waarheen. Het was een diep graven, wat me heel goed deed.
Er kwamen zoveel herinneringen terug! De eerste reis naar mijn Duitse eerste vriend, met de trein naar Wissingen, hoe de vriendschap afliep in Mallorca.
Met een gehuurde auto naar vlak over de grens met Werner, die in een casino wilde spelen.
Met Truus naar Londen een weekend met de ferry van Hoek van Holland en hoe ik zwanger terugkwam.
Dan naar Varna in Bulgarije waar ik mijn ex ontmoette. Hoe hij met zijn bakkebaarden mij uitzwaaide, op de luchthaven. Hoe ik liftend met een collega op Texel terecht kwam en Bill ontmoette en hem na drie jaar weer zag in Davos en ik hem in Manhattan bezocht, we kamperen gingen in Maine en Wyoming. Hoe mijn eerste reis naar Zwitserland met mijn vriendin op weg naar onze nieuwe werkplek. Hoe ik tijdens liften in Wallis Philippe ontmoette, hij zo'n indruk op mij maakte dat onze zoon zijn naam kreeg. Hoe we met Leena in haar kleine autootje naar Finland gingen, ik was inmiddels in verwachting. Hoe ik, veel later, met Menco naar een retreat ging in Colorado. Het onderwerp was loslaten. Desondanks kochten we beiden een lapje grond in Bacca Grande. En hoe ik met Chris 2 naar Ierland ging, naar zijn huis, waarover hij het altijd had, dat een vervallen geval bleek en hoe hij verdween, terug op Schiphol, zonder enig afscheid. Hoe ik met Piet zijn kleinzoon bezocht die een huis had in Noord Spanje en Piet die toch al niet goed ter been, zich voorzichtig voortbewoog over grote rotsblokken en stronken in diens tuin. En hoe ik een reis met hem naar IJsland en Macedonië maakte en met hem mijn ex familie bezocht. Hoe ik met Rob een wandeltocht in de Dolomieten deed, een volgende vakantie in Zwitserland, waarna ik aan het einde in het ziekenhuis waar ik dertig jaar eerder werkte een drukverband om m'n enkel kreeg en krukken door verzwikking. Ook met hem bezocht ik in Macedonië mijn ex familie. De reis naar India met Ina, het bezoek aan de ashram en het luisteren naar de recitaties. De reis naar Schiermonnikoog en op de terugreis wakker worden in een Gronings ziekenhuis. En dan had ik nog niet eens de kampeer en skireizen met ons gezin in gedachten gehad en die naar Limburg en Zeeland met mijn ouders erbij. Welk van die allen moest ik kiezen, beschrijven en uitvergroten? Ze waren allemaal mooi geweest en het waard.
Ze mochten niet langer dan ca 10 minuten leestijd duren

Het luisteren naar ieders oefening dat eveneens met reizen te maken had, vond ik net zo boeiend als de mijne. Ook ieders stem en manier van voordragen. Ik dook in elke persoonlijkheid en wilde iedere vrouw toezingen: 'Als jij ooit vergeet, als jij ooit vergeet, hoe mooi je bent, hoe mooi en sterk je bent….als jij ooit vergeet hoe mooi je bent, hoe mooi en sterk je bent, dan zal ik zingen te herinneren dat je mag weten hoe mooi je bent, dan zal ik zingen te herinneren dat je mag weten hoe mooi je bent.
If you ever forget, if you ever forget, how strong you are, how beautiful you are, then I 'll sing to you, and remind how beautiful you are'.
Een lied dat ik kortgeleden op een festival gehoord had en ik zo mooi vond dat ik die mantra in stilte in mijn massage gebruikte als er iemand een massage vroeg.
En door het luisteren naar ieders reisverhaal ging ik zelf ook even op reis.
De juf begon de morgen met een verhaaltje over Po. Eerst dacht ik…hè wat kinderachtig, omdat ik het niet echt kende. Maar later snapte ik pas de wijsheid. Ook hij had een heel opwekkend en grappig liedje.

De juf had gehoord dat ik de omgeving wilde leren kennen en vroeg me een middag of ik dat een goed moment vond. Ze liet me bospaadjes zien vol wortel stronken, waarover je niet moest struikelen, een pad bestaande uit wortels. We liepen langs een beekje, zo heette dat huis ook waar we logeerden. We kwamen langs graslanden omzoomd door klaprozen. De beek kronkelde ernaast. De zon en alle takken en bladeren die konden, spiegelden zich erin. Er stonden ergens paarden in een wei, tippies in legergroen. Vogels zongen. Dan kwamen we bij een beeldentuin. In allerlei vormen stonden er stenen personen, meest vrouwen, ogen, busten, glanzend zwart en gemêleerd. Een beeldje van twee mensen zittend op elkaar, de dreadlocks naar beneden hangend. Juf wilde me een plek, een brugje laten zien waarop je kon zitten. 'kom', zei ze en stak haar hand uit. Ik wou en wil altijd alles zelf doen, dus maakte er geen gebruik van. Maar de plank was verrot en bijna kon je er doorheen zakken. We keken op de brug naar een veld, omzoomd door struikgewas.
We gingen terug. Nu de andere kant van de beek. We praatten over onze levens en af en toe wees ze me op een mooie waterpartij en lichtval. We hoorden schurende stammen. Ergens stonden we stil. "Hier, kijk, zie je die belletjes?" Ik keek naar het water en zag inderdaad wat bellen opkomen. "Dit is de bron" zei ze, "de bron van deze beek". Het water moet hier vroeger voor de papierfabriek en het vervaardigen van papier belangrijk geweest zijn, dacht ik. Water was nodig om van hout papier te maken, waar verhalen op geschreven konden worden.
Ik dacht ook na over de bron die ik dagelijks twee keer per dag bezoek.

Vanmorgen liep ik door het bos, besluiteloos welk verhaal over en met wie ik zou schrijven. Weer kwamen alle namen voorbij.

Ach!
DIT is het verhaal, NU, dacht ik. Geen betere bron voor opborrelende verhalen.
De Bosbeek waar niets en tegelijkertijd alles is. Een gebouw, een huls, lege kamers, goed onderhouden. En dan wat er komt: de families, de buitenlanders, de fietser met pet, de oma's en opa's met hun kleinkinderen, de tafels en keukens met alle gerei, de kastjes! Te zien hoe ieder zijn kastje beheert, zich buigt over het eten, wat zal ik wel, wat zal ik niet op mijn bord, in mijn maag. Ik voelde een liefde en noodzaak voor dit soort huizen en voor allen die het onderhouden en bijdragen aan het aantrekkelijk maken. Dit huis, de Bosbeek, verscholen in bossen, bij de bron.

bron

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 37