Ik denk dus... deel 2
Dit was het eerste contact sinds zijn binnenkomst in het gezondheidscentrum met een verzorgende en hij veegde snel zijn tranen weg en glimlachte geforceerd. Hij knikte de robot vriendelijk toe: “ik denk….”, verder kwam hij niet. De robot keek nog eens. Zijn blikken stem ratelde zijn bevinding naar de computer. Hij denkt, geen reden tot ongerustheid. De patiënt kon nog denken en leek zich rustig te houden.
De robot verdween en enkele minuten later verscheen er een hologramarts. De uitslag was niet goed. Jesse’s gezondheid was dusdanig dat hij geen keus had. Een deel van zijn bovenbeen zou verwijderd worden. Een deel van zijn skelet begon reeds te denaturatiseren*. Het goede nieuws was dat er genoeg DNA materiaal aanwezig was in zijn personale dossier. Er kon direct worden begonnen met het aanleggen van een nieuwe botdelen. Een verblijf in de vercouver eenheid zou nodig zijn. Zonder op een reactie van Jesse te wachten verdween het holografisch beeld weer en schoof Jesse door naar de Ok eenheid. Een infuus werd aangebracht en voor het tot Jesse doordrong wat er ging gebeuren zakte hij in een diepe slaap. De Robots gingen aan het werk; de operatie duurde niet lang.
De capsule met Jesse werd doorgeschoven naar de vercouver eenheid. Hier verbleven de zieken die geopereerd waren. Een enorme ruimte in de vorm van een wespennest waarvan de wanden als een honingraat verdeeld waren in kleine cellen. In elke cel lag een patiënt en de ruimte draaide langzaam rond. De cellen draaide zo steeds een slag mee zodat de pas geopereerde patiënten beneden lagen en naarmate je hoger kwam de patiënten steeds verder waren in het genezingsproces. Alle patiënten werden in een sluimerslaap gehouden met dezelfde muziek en geur als die Jesse in de rustruimte hoorde. De ruimte was slecht verlicht. Bij elke cel brandde een klein lichtje dat aangaf hoe de patiënt zich voelde. De lichtjes varieerde van diep blauw tot helder geel.
De dag dat Jesse door de laatste ruimte ging en voorzien werd van nieuwe kleding brandde zijn lichtje helder geel. Het nieuwe bot was keurig aangegroeid en het moleculaire verval tijdelijk gestopt. De computerstem adviseerde hem de laatste jaren van zijn leven een beetje gezonder te leven. Een behandeling als die hij net achter de rug had kon maar eens in de vijf jaar worden gegeven. Volgens de statistieken zou Jesse de volgende check-up mogelijker wijs niet halen.
Jesse gaf zijn spacegondel de opdracht naar een buiten planeet te vertrekken. Hij was wel toe aan een verzetje. Misschien vond hij een afgekeurde medische robot bereid die verrekte controle chip uit zijn hals te halen; zodat hij een paar jaar langer zou kunnen leven. Over vijf jaar zou hij zeker worden afgekeurd.
Op de buitenplaneet Eldern vond hij een arts die hem wilde helpen. De chip werd verwijderd een tijdje voelde hij zich wonderlijk goed. een beetje licht in zijn hoofd dat wel maar toch…
Na verloop van tijd kreeg hij het gevoel dat hij leek te zweven en nog een poosje later leek hij te leven in een droom. Zijn gedachten waren sterk en in zijn geest kon hij bergen verzetten. Op een dag ontmoette hij een oude bekende maar toen hij deze met uitgestrekte hand tegemoet trad leek deze hem niet te zien. Een onbehagelijk gevoel bekroop Jesse. Voor een spiegel bleef hij staan. Langzaam kon hij nog net zien hoe als laatste zijn ogen vervaagden. Toen zag hij zichzelf niet meer. Het werd duister om hem heen. Met al zijn geesteskracht verbeelde hij zich dat hij bestond. Even leek er een lichte reflectie in de spiegel te schitteren; toen verdween dit ook en Jesse dacht ik denk dus ik ben, toch?
* Uiteenvallen van de moleculaire structuur.
hetnet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: ziekte
Toekomst
1.131
Geef je reactie op deze inzending: