Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vallen en opstaan

Ik doe mijn ogen dicht en balanceer op het randje.
Ik voel mijn tenen van de grond af gaan en mijn hiel drukt op de grond. Een gevoel van angst komt in mij op en zo val ik naar achteren. Ik val op een lege donkere grond die alleen bedekt is met een laag stof. Het stof waait naast mij op en vormt een wolk om mijn gezicht. Ik staar naar boven, naar de wolk van stof. Waar zijn mijn vrienden gebleven? Waar was hij gebleven, die ene vriend van wie ik dacht dat hij mij zou opvangen? Ik rol mij om op mijn buik en hef mijn hoofd.

Ik kijk in het rond...waar is iedereen? Langzaam sta ik op, geshockeerd. Mijn lichaam doet pijn maar mijn hart nog het meest. Ik dacht dat, als ik zou vallen, mijn vrienden achter mij zouden staan. Ik loop een andere kamer binnen in de hoop daar iemand te zien die mij kan helpen. Mij uitleg kan geven. Hallo? Hallo?? Is daar iemand? Iemand?? Ik kijk de kamer rond, er staat een oud bankstel en een oude leren stoel. De muren zijn bruin en er hangen foto's van mensen die overleden zijn.

Moet ik verder lopen? Aarzelend verplaats ik het ene been voor het andere en ik ga op zoek naar een lichtknop. Nergens wat te vinden, geen leven, niks. Ik neem plaats op de bank en kijk naar de lege leren stoel naast mij. Ik ben alleen, ik sta er alleen voor. Ik had die illusie dat die ene vriend er zou zijn. Hij heeft gekozen om nee te zeggen tegen mij, om mij te laten vallen, letterlijk. Ik zie hem niet meer als die ene speciale vriend, ik zie hem nu als die ene verloren vriend.

Een geluid van nagels op een schoolbord, kippenvel, verdriet en woede komen in mij naar boven. Rillingen lopen over heel mijn lijf. Verdomd joch. Waarom laat hij mij zo vallen? Waarom zei hij nee terwijl ik altijd ja zei? Soms in alle narigheid leer je de mensen om je heen echt kennen. Sommige staan voor je klaar van wie je het niet had verwacht. En dan heb je altijd iemand van wie je dacht dat hij je zou opvangen...maar dan staat hij er niet.

Ik hoor voetstappen de kamer naderen, een lange donkere man staat in de deuropening en reikt mij de hand. 'Niemand staat er alleen voor' hoor ik hem zeggen. Goed kijk ik hem aan en ik sta op van de bank en pak zijn hand. Ik zie buiten licht op mij af komen en knijp mijn ogen dicht. Wat is dat fel. Wees niet bang, het komt wel goed. Iedereen heeft soms een zetje nodig naar de juiste kant en ik geef jouw bij deze het zetje. Het zetje van de vreemdeling.
Zijn woorden galmen in mijn hoofd, mijn hart. Ik doe mijn ogen open en zie het huis waar ik in zat ver achter mij staan. Nooit wetend dat ik eruit zou komen, is het nu toch zover.
Ik kan maar één kant op, en dat is vooruit.

Schrijver: sylvia kuipers, 29 januari 2006


Geplaatst in de categorie: vriendschap

4.2 met 11 stemmen 1.832



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)