Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Net op tijd

Papa kwam weer binnen.
Zijn gezicht trok, er zaten glimmertjes achter zijn ogen. Dat zag Miriam.
Mama zag het ook.
"Wat heb je?"
"Hoezo. Niks."
"Wel waar, er is iets! Waarom lach je?"
"Ik lach helemaal niet."
"Er is wél iets gebeurd. Waarom bleef je zolang weg. Je hoefde toch alleen maar de vuilnisbak buiten te zetten?" Papa zette elke maandagavond de ijzeren bak buiten voor de vuilnisman.
"Er is echt niks".
Maar papa's wangen trillen, Miriam ziet zijn buik een beetje schudden.
Ze kijkt naar zijn ogen en echt hij lacht wél!. Hij staat zich te verkneukelen.
"Papááá, je staat echt te lachen hoor!"
Nu houdt hij zich niet meer in. Hij lacht hardop.
"Wat is er dan?" Mama wil het nu weten.
"Niks om te lachen eigenlijk. Nee, meer iets om te huilen, om eerlijk te zijn. Mientje schreeuwde tenminste als een speenvarken".
Miriam ziet nu ook tranen in zijn ogen. Maar niet van het huilen.
Ze heeft wel gemerkt dat papa Mientje niet zo erg graag mag. Mientje is brutaal. Maar ze is wél haar vriendinnetje. Ze weet niet goed wat ze nu van papa denken moet.
"Mientje?. Beweer je dat je zo stompzinnig staat te lachen, omdat Mientje zo moest huilen. Wat ben jij voor een vent?!" Mama zet het strijkijzer met een klap neer.
"Wat is er met dat arme kind gebeurd. Heeft Jan haar op haar donder gegeven. Kan die niet eens wat minder?"
"Nee, nee, tenminste dat denk ik niet. Ik denk dat ze achterom kijkend hard liep en struikelde of zoiets. Ergens van geschrokken."
"Was het een hond of een kat. Een rát?!" Mama gooit al haar angsten in één keer over de strijkplank.
"Best mogelijk dat ze een kat gezien heeft, maar daarover ging ze niet tekeer. Ik weet eigenlijk niet wat er precies gebeurd is. Ik weet niet hoe ze erin gekomen is. Ik heb haar eruit gehaald. Ze ging verschrikkelijk tekeer. Toen ze er nog in zat al en nog harder toen ik haar er eindelijk uit had gekregen. Dat viel nog niet eens mee. Toen het eindelijk gelukt was, vloog ze luid jankend het huis weer in."
"Waarin. wáááárin. In hemelsnaam Bert, wáááár zat dat arme kind in?"
"In de vuilnisbak! Kont naar beneden. Kop en benen omhoog. Helemaal klem. Ze kon geen kant meer op!"
"Jezus, en daar moet jij zo om lachen?" Om mama's mondhoeken begint nu ook iets te trekken. Mama begint ook te lachen. Heel hard te lachen zelfs.
Ontzet ziet Miriam hoe papa en mama schateren, omdat de buurvrouw en de buurman Mientje in de vuilnisbak hebben gegooid! Want daar is ze zeker van. De buurman heeft genoeg van Mientje gekregen. Hij riep het vanmiddag nog: "Ik heb schoon genoeg van jou!".
Gelukkig heeft papa haar op tijd gevonden.

Schrijver: Rina van Dijk, 18 februari 2006


Geplaatst in de categorie: kinderen

2.8 met 10 stemmen 914



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)