Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Nummer 29

Dromen doen wij meestal tijdens de REM-slaap. Soms voltrekt zich in een droom een aaneenschakeling van belevingen in een fractie van een seconde. Zo kan het lijken, dat een geluid in de omgeving van de slaper exact samenvalt met een situatie die hij droomt. Hoe zit het dan toch met het dagdromen, waar de meeste mensen zich wel eens aan hebben overgegeven? Volgende vertelling is mede geïnspireerd door het schilderij van Willy Vittali: ''Studie van een hand - acrylverf op doek'' én een idee voor een pantomimespel-opdracht tijdens een workshop waaraan ik in 1964 heb deelgenomen.

Marinus is in feite een dromer, een sensibel persoon en ontvankelijk voor vele prikkels die de kunstenaar in hem nodig heeft. Toch is hij overwegend nuchter en staat met beide benen in de realiteit. Toen hij als kind ontdekte, dat hij goed kon tekenen stond zijn wens om kunstenaar te worden vast. Bovendien werd hij toen al geboeid door ''handen''. Handen die ambachtelijk of artistiek creatief kunnen scheppen, die gebarend verbaal kunnen verduidelijken of onderstrepen. Handen die o.a. voor lichamelijk contact zorgen, die kunnen troosten, die zegenen of voor een gebed worden gevouwen. - Als twaalfjarige tekende Marinus, die al lang Rinus werd genoemd, talloze keren de ''Betende Hände'' van Albrecht Dürer na. Tijdens zijn latere studie aan de kunstacademie te Brussel maakte hij mappen vol studies van handen in elke denkbare pose en begon hij aan zijn verzameling kleine sculpturen van handen of van figuren die met hun handen iets uitbeelden.

Nu bewoont Rinus, 38 jaar oud, al geruime tijd alleen het vrijstaande oude herenhuis van zijn ouders, die helaas beiden te jong overleden. Op de bovenverdieping bevindt zich zijn atelier, waar hij de meeste uren van de dag doorbrengt met schilderen, tekenen, boetseren of beeldhouwen. Zijn verzorgd uiterlijk staat dan in schril contrast met de met verf besmeurde overall die hij draagt. Bovendien fotografeert hij vaak digitaal onderwerpen als voorstudie voor zijn nieuwe creaties. Het haar, dat normaal tot op zijn schouders hangt, heeft hij netjes in een korte staart geknoopt. Klassieke muziek klinkt altijd zacht uit de luidsprekers op de achtergrond. De eenzaamheid deert hem niet. Na enkele mislukte relaties is het stil in het oude herenhuis.

Zo eens in de vier maanden krijgt Rinus de kriebels - de onweerstaanbare drang om op reis te gaan. Hij pakt dan zijn rugzak met de noodzakelijkste spullen en zijn digitale camera als onmisbaar attribuut. Hij reist altijd per trein. Zijn doel is meestal een stad, die nog een oud centrum bezit, soms nog gedeeltelijk omringd door stadsmuren met één of meerdere stadspoorten. Na een lange rit met de nachttrein arriveert hij deze keer weer eens in Wenen. Hij boekt meteen zijn vertrouwde, goedkope logement en gaat, ondanks zijn vermoeidheid, meteen de stad in. Via enkele smalle steegjes komt hij in een voor hem nog onbekend stadsdeel. Plotseling ziet hij een stenen beeld van een jonge vrouw, zittend op een steen. Haar linkerarm met de geopende hand houdt zij uitnodigend naar voren. Hij pakt meteen zijn camera om er een close-up van te nemen. Tijdens het klikken van de sluiter beweegt die stenen hand plotseling in zijn richting. In een reflex pakt hij deze vast en schrikt hevig. Die hand is warm en van vlees en bloed. Zijn camera bungelt aan de riem voor zijn buik. Het stenen beeld is verdwenen. Voor hem zit een knappe jonge dame. ,, Krijg nou wat,,... ontsnapt het hem onwillekeurig. ,,Verzeihung, ich.. euh...'' - ,,Ook Nederlander? Sorry dat ik U liet schrikken. U was bezig Uw evenwicht te verliezen. Ik ben trouwens Lisa en kom uit Zoetermeer. En U?...'' - ,,Ik heet Rinus en kom uit de Hoeksche Waard.'' Hij keek in twee grijs-groene ogen (een uitdaging om deze kleur op een palet te mogen mengen) en een mond met parelwitte tanden lacht hem toe. Hij vertelt haar over het doel van zijn bezoek. Ook zij blijkt om dezelfde reden, als docente cultuurgeschiedenis, al een week op vakantie in Wenen te zijn. Deze dag trekken zij verder met elkaar op. Hij fotografeert en zij doet hetzelfde. Het blijkt, dat zij veel met elkaar gemeen hebben en het klikt vrijwel meteen. Elke poging van Rinus om een kiekje van haar te maken ontwijkt zij handig. ,, Misschien op onze laatste dag samen'' zegt zij betekenisvol. In zijn logement constateert Rinus, dat opname nummer 29 van de stenen hand niet in het display van de camera te vinden is. De index telt van 28 meteen door naar 30 enzovoort.

Na vijf gezellige dagen met elkaar te hebben opgetrokken komt hij verward tot de conclusie, dat hij zielsveel van Lisa is gaan houden. Voordat zij hun adressen willen uitwisselen mag hij eindelijk een foto van haar maken. Zij kiezen dezelfde plek van hun kennismaking. Lisa gaat in een pose zitten die hij haar suggereert: met de linkerarm en de linkerhand uitnodigend naar voren. Als hij de sluiter als in een echo hoort klikken klinkt tevens haar heldere aanstekelijke lach. Hij laat glimlachend de camera zakken en staart met verbijstering naar het stenen beeld van een jonge vrouw in zittende houding vlak voor hem. ,,Lisa…? Kom nou, doe niet zo flauw. Lisa…'' Ze lijkt in rook te zijn opgegaan, hem in opperste verwarring op deze plek achterlatend. Met een onbehagelijk gevoel ziet hij met verbazing op het display dat hij zojuist opname nummer 29 heeft gemaakt: een mooie, slanke geopende stenen hand met zijn linkerhand vlak ervoor.

Dagdromen? Hij? Dat was dan voor het eerst. - Maanden later begint hij vol passie aan een nieuw stenen beeldhouwwerkstuk: Lisa! Af en toe kijkt hij op van zijn werk en ziet aan de muur de uit hout gesneden hand van Lisa, die hij twee weken geleden heeft voltooid. ,,Dagdromem? Kom nou… weet ik veel. Noem het van mij gerust inspiratie'', mompelt hij. Uit de luisprekers klingt zacht 'Für Elise'………

Tot een volgende keer.

Schrijver: Günter Schulz, 26 maart 2006


Geplaatst in de categorie: overig

3.8 met 6 stemmen 939



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Femmy
Datum:
28 april 2006
Email:
Wat een mooi, surrealistisch geschreven verhaal, Günter!
Graag gelezen.
Naam:
Willy Vittali
Datum:
3 april 2006
Email:
emilewilhetnet.nl
Wat een mooi verhaal is het geworden, leuk dat mijn schilderij 'studie van een hand' je inspireerde voor het schrijven ervan.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)