Gisteren stond hij weer aan het water, ik zag hem staan vanuit de verte

Verloren, de strijd is verloren, het heeft geen zin...

Langzaam liet hij zijn hoofd wegzakken in het kussen, nee niet zakken… Hij drukte zijn hoofd in het kussen en voelde hoe het donzig om zijn hoofd spande. Wegzinken wilde hij, niet meer denken, niet meer zijn.
Zijn lichaam voelde relaxed, loom en slap.
Kon hij maar altijd zo blijven liggen, vredig als in een gewatteerde doodskist, heerlijke stilte, mensen die fluisterend langs je lopen en om je huilen. Je bekijkt ze stiekem en hoeft ze niets te zeggen, waarom? Ze verwachten toch niet dat je tegen ze spreekt, ze zijn niet meer geïnteresseerd in wat je doet of zegt.
Heerlijke zachte melodieuze muziek, het moet zo vredig zijn, zo heerlijk alleen.

De zon prikte met warme stralen door het raam in zijn gezicht, ook al waren zijn ogen gesloten, hij merkte het felle licht op, het verstoorde zijn lome gevoel. Nee, geen licht, het moet donker zijn en stil, alsof er niets meer is.

Hij voelde zijn vriendin naar hem omdraaien en haar hand op zijn borstkas leggen. Ze kroop tegen hem aan, haar lichaam voelde warm en klam, haar dijen waren vochtig, ze vleide haar linkerbeen over zijn benen en nestelde haar gezicht onder zijn arm tegen de zijkant van zijn borst, haar wang brandde tegen zijn huid, ze kreunde zachtjes.

Hij keek haar schuin aan. Waarom is zij bij me, waarom ligt zij hier naast mij in bed? Hij moest denken aan de avond daarvoor. Ze had verdomme nog gelijk gehad ook, waarom was het leven toch niets iets simpeler, zo van: ‘ik houd van jou en jij houdt van mij en dan is alles goed’.
Nu was alles stuk, want ze had gelijk, wat zij zei was de waarheid!

“Slaap je?” vroeg ze.

“Nee ik ben dood”, antwoordde hij, - verdomme waarom nu toch weer zo’n kutopmerking. Waarom kan ik nooit eens gewoon antwoorden op zo’n vraag -.

“Ha... je bent weer in een opperbest humeur merk ik, vond je het niet fijn?”
Ze lichtte haar hoofd op en keek hem aan. Ze had een zachte glimlach om haar lippen en streelde met haar hand zijn borstkas.

“Sorry liefste... ja natuurlijk wel, ik vond het heerlijk.” “Ik weet niet waarom ik dat zojuist zei.”

Hij greep naast het bed naar zijn sigaretten, stak er een op en inhaleerde diep, zijn sigaret knetterde en hij voelde hoe hij zijn longen vulde met rook. Hij hield even zijn adem vast voor hij diep uitademde. Hij moest zijn best doen om weer terug te keren naar het nu.
Hij legde zijn hand op die van zijn vriendin en zei:

“Zullen we straks in het park gaan wandelen?” Hij probeerde zijn rotopmerking te verzachten door dit te zeggen met zijn liefste stem, zachtjes en een beetje hees.

In het park bleek het verdomd koud te zijn. De herfst had haar werk goed gedaan, de bomen stonden als kale geraamten langs het pad, het gras was bruingroen met donkere modder tussen de pollen en de wind joeg de resterende verdroogde bruine bladeren over het pad.
Het park leek te sterven.

Toch was het in dit park geweest waar ze lachend in het gras hadden gelegen en elkaar liefkoosden, toen was alles nog goed, toen kon hij nog liefhebben.

Er is maar één ding belangrijk in het leven dacht hij, liefde. Zonder ware liefde heeft het leven geen enkele zin. Zijn hele leven had hij zo zijn best gedaan om lief te hebben, te houden van het leven, te houden van mensen, maar nooit was het hem werkelijk gelukt.

Het pad door het park liep naar het water, midden in het park was een grote vijver, zoals men die altijd tegenkomt in een groot park. Ze hielden stil aan het water en keken naar enkele driftig rondzwemmende eendjes. Ze stonden dicht naast elkaar maar raakten elkaar niet aan, beiden zwegen en keken strak vooruit. Hij wist haar niets te zeggen, ze was als een vreemde voor hem, hoe kon het toch zijn dat hij haar niets meer te zeggen had?

Zij was het die begon te spreken.
“Ik begrijp het mijn lief.., het is dus over.”

“Ja... Ik ben bang van wel.., het spijt me.”
Toen ze wegliep en hem achterliet aan de waterkant speelde er slecht één gedachte door zijn hoofd.

Verloren, de strijd is verloren, het heeft geen zin...