Vertrouwen
Ik zie ons nog lopen. Ouder dan een jaar of drie kun je niet geweest zijn. Alles was nog "zellie" en zorgeloos blikte je omhoog.
Stap stap stap, alles "zeffule" doen, wetende dat mama's helpende hand in de buurt was. Onverwoestbaar vertrouwen.
Zes jaar was je toen er nog een broertje kwam en jij benjamin af was. De onzekerheid was op je smoeltje te lezen. En ikke dan! Gelukkig ondervond je al snel dat er voor jou niets veranderde. De liefde was en bleef er. Jouw nestje leek een vesting. Oneindig vertrouwen.
Het einde van een huwelijk. Ons huwelijk. Pijn, onbegrip en verwarring. Betrokken in een tragedie die niet de jouwe was maar waar je wel deel van uitmaakte. Beschaamd vertrouwen.
Een nieuwe liefde. De mijne. Opstandig, verdrietig en boos. Waarom hij en niet je vader. Te klein om te weten dat het leven geen sprookje is en te groot om in sprookjes te geloven. Wankelend vertrouwen.
De dood van je oma, jouw linkje naar vroeger en alles wat goed was. Onomkeerbare feiten. Oma's bloemetje verdorde langzaam en bijna onopgemerkt. Bijna, want ergens in je moest het nog zitten. Een sprankje vertrouwen.
Boulimia, verschrikkelijk. Vechten en worstelen. Eten en braken. Krijsen en huilen. Onbegrip en medelijden. Maar vooral schreeuwen, schreeuwen om vertrouwen.
En wat toen kwam?
Afzetten, weggaan, dwarsliggen, kwetsen, pijn doen, volwassen worden?
En hopelijk straks hernieuwd vertrouwen.
Want weet je dochter van me. In een mensenleven kun je nu eenmaal niet alles "zeffule" doen.
Mijn hand is er nog steeds.
Je hoeft hem alleen maar te pakken!
Geplaatst in de categorie: kinderen