Huilen
“Maar een man mag niet huilen, ook al heeft hij verdriet,” zong een Nederlandse smartlappenzanger in de jaren-70. Tot groot leedwezen van mijn buren breng ik dit fraaie lied zo nu en dan voor dag en dauw luidkeels ten gehore. Onder de douche. De hele straat wakker, en iedereen op tijd bij de baas. Mooi zo. Maar de Japanner heeft tegenwoordig een andere visie op dit onderwerp.
Bijzondere mensen, die Japanners. Onlangs was ik een paar dagen op pad met een filmploeg van de Japanse televisie. Zelden werd ik vriendelijker en respectvoller behandeld dan door deze mensen. Het heeft me al die dagen werkelijk aan niets ontbroken. Waar wij iets hebben van “doe maar gewoon”, is de Japanner zich geloof ik erg bewust van rangen en standen.
Allerlei gedragscodes spelen in de Japanse samenleving een grote rol. De wijze van begroeten schijnt erg belangrijk te zijn. Ook de vraag, wie in de Shinkansen (Japans voor Thalys) bij het raampje mag zitten wordt beantwoord aan de hand van de posities op de maatschappelijke ladder. Raar volk toch. En ik vind het knap link. Nee, dan hebben wij het beter geregeld: ondanks dat ‘ie tot de arbeidersklasse behoort, mag in ons land gewoon de machinist voor het raampje zitten… En het tonen van emoties schijnt in het land van de rijzende zon strikt verboden te zijn. Tot voor kort, althans.
Een Japanse wetenschapper heeft geconstateerd dat het opkroppen van emoties leidt tot medische problemen: afsterven van hersencellen en zelfs impotentie. En je humeur wordt er ook niet beter van: het aantal zelfmoorden in Japan bedroeg vorig jaar 32.552. Ja, beste lezer, daar kunnen onze moslimbroeders nog wat van leren.
Dus werd het een bestseller: “Ik beveel u een goede huilbui aan voor het weekend” van de Japanse auteur Hiromi Yasuhara. Miljoenen exemplaren over de toonbank! En mannenbladen geven hun lezers nu tips over plaatsen waar men de tranen de vrije loop kan laten. Fantaseert u even mee? Op toiletten wordt heden ten dage een raadselachtige zoutaanslag aangetroffen. De hokjes van pasfotomachines zijn opvallend vaak bezet. Boekten kerels met dubieuze vriendinnen vroeger vaak even een tweepersoons hotelkamer, tegenwoordig is de echte huilebalk meer te porren voor een uurtje in z’n eentje grienen in een twijfelaar. Karaoke? Daar zingt men nog slechts mee met liedjes over doodgereden hondjes. En als de Nikkei-index keldert, jankt het hele beleggingskantoor mee. Zo. Dat lucht op.
Ik zie het helemaal voor me. Ik verzin een ijverige Japanner. Die verloor zijn baan. Tijdens een gemeenschappelijke huilsessie op kantoor had ‘ie het echt heel goed bedoeld. Tegen zijn chef gezegd “ik vind je om te huilen”. Chef boos, baan weg. Dat dan weer wel.
Of ik wel eens huil? Tuurlijk. Gisteren nog.
Iets te veel mierikswortel op mijn sushi gedaan...
yahoo.comGeplaatst in de categorie: woonoord
Japan
940
Geef je reactie op deze inzending: