Telefunken
Het was die dag druk in het restaurant van Ter Meulen.
Waarschijnlijk door het weer. Niet te koud, niet te warm, kortom; ideaal winkelweer. Ik haalde aan de balie een kop koffie en een kroket. Naast mij zat een oudere heer. Zodra mijn achterwerk op de triplex stoel rustte, sprak hij me aan. 'Weet u meneer, ze zijn er niet meer'. 'Pardon', antwoordde ik hem. 'Die bandrecorders... of u moet weten waar je nog zo'n ouwerwetse Telefunken ken kopen. Een Grundig mag ook'. 'Misschien op de rommelmarkt', opperde ik. 'Die kennen me d'r ook niet aan helpen', zei hij toch ietwat teleurgesteld. Hij trok zijn broek, die al bijna tot zijn borst reikte, nog verder op zodat hij op Klein Duimpje in een zevenmijlsbroek leek. Hij zocht in zijn zakken en vond een afgesabbeld peukje. Hij stak het aan. Ik was bang dat zijn neus, die niet één van kleinste was, in vlammen op zou gaan. Hij prikte in een bal gehakt. Het vet spoot eruit. Hij leek niet veel trek in de bal te hebben. Hij draaide zich weer naar mij toe. 'Ach meneer, goeie ballen kennen ze ook niet meer maken, het is één bonk vet'. Ik keek in zijn door leed gepijnigd gelaat. De ogen van de man stonden treuriger dan treurig kan zijn, maar aan de andere kant hadden ze iets goedmoedigs, zoals een hond kan kijken. Zijn mond stond ietwat schuin in zijn door baardharen overwoekerd gezicht. In de linkerhoek hing het shaggie, omgeven door een kloddertje bruin spuug. 'Ach', zei hij 'Met die moderne dingen ken ik niet overweg, en ze zijn veels te duur. Ik trek van Drees, weet u'. Ondanks het bonk vet, at hij toch een stukje bal. Hij maakte smakkende geluiden en het bruine kloddertje in de linkerhoek vermengde zich met gehaktresten. 'En nou ken ik m'n bandje niet meer afdraaien.' Hij praatte met volle mond. Een regen van gehakt daalde neer op het troosteloze triplex-tafeltje. 'De stem van m'n kind staat op dat bandje', vervolgde hij z'n relaas. 'Het is een meissie. Ze heet Carol. Ach, als het aan mij lag heette ze Truus, naar m'n moeder'. Ik keek de man onbegrijpend aan omdat de strekking van het verhaal mij ontging. De man zag mijn blik, en zei: 'U begrijp d'r natuurlijk geen mallemoer van'. Met een knikje bevestigde ik het vermoeden van de man. 'Heb u effe tijd', vroeg hij mij. Ik zag de noodkreet in zijn hondeogen, en zei: 'natuurlijk heb ik tijd'. Hij ademde diep in, als moest hij tien minuten onder water blijven. 'In de oorlog, raakte m'n vrouw zwanger', begon hij zijn verhaal. 'Voordat het kind geboren werd, haalde de moffen me op om in Mofrika te gaan werken. In juni vijfenveertig ben ik teruggekomen'. Hij stak het shaggie, dat door het spuug bruin transparant was geworden, opnieuw aan. Het verbaasde mij dat de lippen van de man er zo ongeschonden uitzagen. 'Maar Marie was pleiten, en het kind ook', vervolgde hij zijn droef verhaal. 'De buurvrouw vertelde me dat ze had leggen potlooien met een Canadees.' Hij at de rest van de bal op. 'Na drie jaar heb Marie me een bandje gestuurd', ging hij verder. 'Ik draaide het bandje op m'n Telefunken af en hoorde een klein meissie praten: dag meneer, ik ben Carol. Daarna zong ze een verssie: Poessie Mauw.' Hij werd rood van kwaadheid. 'Dat wijf van me, die Marie, heb dat meissie meneer laten zeggen.' De kwaadheid uit zijn gezicht verdween en ging over in moedeloosheid. 'Ik heb nooit meer wat van ze gehoord, maar ik hoop dat ze Carol eens de waarheid zal vertellen, en dat ik 'r nog es mag zien, ik woon op hetzelfde adres.' Zijn stem stokte, het leek of hij in huilen uit zou barsten, maar hij hield zich in. 'En daarom heb ik een bandrecorder nodig, om de stem van m'n meissie te horen', sloot hij het relaas af. Hij stond op en zei: 'ach meneer, een mof is niks, maar Canadezen zijn ook niet te vertrouwen'. Hij waggelde naar de uitgang. Op het plastic tasje dat hij met zich meedroeg, stond het symbool van Canada: de 'Maple Leaf'.
Ik hoop niet dat oude Rotterdamse mannen een goede vlagkennis hebben.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
bandrecorder
1.421
Geef je reactie op deze inzending:
Goed gedaan. Hulde dus!