De mannen van Bronbeek
Vanmiddag was ik in een gebouw, waarvan ik nooit had kunnen dromen daar ooit op visite te gaan.
Vorige week las ik een artikeltje in de krant over een verhalenvertelster, die een rondleiding gaf door het 200 jaar oude Bronbeek.
Bronbeek is een tehuis voor ex-militairen van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (de Knil-militairen), die in Indonesië tegen de japanners gevochten hadden.
Het landgoed ligt in Velp, maar iedereen zegt natuurlijk in Arnhem.
Toen ik de krant las met de mededeling dat je daar een rondleiding met een verhalenvertelster kon krijgen als je een reservering maakte, besloot ik dit te doen.
Ik zou namelijk dit weekend bezoek krijgen van een vriend, die van oorsprong uit Indonesië kwam en wiens vader bij de KNIL-militairen was geweest.
Eigenlijk had ik dit plan dus opgevat om een ander te plezieren.
Vanmiddag ben ik daar dus geweest.
Tot mijn grote verbazing was het een heel ruim opgezet complex van 2 grote gebouwen en meerdere kleinere gebouwen er om heen.
De rondleiding en vertelling begon onder een 200 jaar oude kastanjeboom en wat de boom allemaal had gezien en gehoord.
Het was heel erg boeiend verteld en ik was diep onder de indruk van de vertelkunsten van deze mevrouw.
Het landgoed was in 1854 door koning Willem III gekocht die het enige jaren
later aan de Staat der Nederlanden cadeau deed.
De Staat op haar beurt maakte er een verzorgingshuis voor oud-soldaten van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger van.
Inmiddels is er van een gedeelte een museum van gemaakt, waar ik eigenlijk meer tijd voor nodig had om het allemaal te bezichtigen.
De bedoeling was dat er 4 uur per dag gewerkt werd door zijn bewoners, waardoor er o.a. ook een boerderijgedeelte bij kwam. Dit alleen als het voor hen lichamelijk mogelijk was natuurlijk.
Er kwamen zelfs moerbeibomen, die tot voedsel van de zijderupsen dienden. Men heeft daar dus als unicum in Nederland zijde geproduceerd.
Van de dierentuin Artis kreeg men 200 forellen die in de bronnen en beken van het landgoed zwommen.
Het moet een feest geweest zijn daar te wonen.
Het was zelfs uitermate gezond vanwege het productieve leven wat de mannen daar leiden.
In het restaurant kwamen mijn vriend en ik tegenover een bewoner te zitten, samen met nog 2 andere mensen.
Deze meneer bezat een vriendelijkheid waar je U tegen zegt.
Toen mijn vriend iets te drinken ging halen, wilde hij graag dat ik een Indische koek zou proeven.
Omdat hij deze net zelf gekregen had van de bediening van het restaurant, voelde ik me gegeneerd en probeerde beleefd te weigeren.
Hierop zei hij dat de mevrouw naast mij en ik hem dan maar moesten delen.
Het was inderdaad erg lekker en toen mijn Indische vriend even later met een wel zeer apart drankje van het buffet terugkwam, bood deze zeer aardige man ons groepje van vier allemaal zo'n drankje aan.
De inhoud van het glas was een in lagen gekleurde groenachtige substantie en had een kokossmaak, onderin waren oranje/groene vruchtjes.
In elk geval zag het er zeer exotisch uit en smaakte het ook zeer fris en exotisch.
Deze leuke ontmoeting met een oude veteraan maakte van deze dag een heel aparte middag.
We moesten alleen de rondleiding voorbij laten gaan en de groep later weer proberen te vinden.
Zelden komt een mens zoveel lieve en aardige andere mensen tegelijkertijd tegen.
Toen wij afscheid genomen hadden van de oude meneer en wij de groep weer vonden, klonk er een hartelijk applaus.
Eigenlijk weet ik niet precies waarvoor, maar misschien omdat wij vieren ons respect hadden betuigd aan deze wel zeer vriendelijke veteraan.
chello.nlGeplaatst in de categorie: woonoord
tehuis
662
Geef je reactie op deze inzending: