Ik denk niet dat U mij kunt helpen.
Samen met twee andere dames vrijwilligers hielden wij ons maandelijkse lotgenotencontact voor schildklierpatienten.
De opkomst was zoals altijd goed. In kleine onderonsjes waren de luitjes gezellig met elkaar aan de praat. Ik liep wat rond in de gespreksruimte om eventuele vragen te beantwoorden.
Een gebrilde man met een slobberig licht kostuum verscheen in de deuropening.
'Ik denk niet dat U me kunt helpen, want ik wil alternatief', zei hij terwijl hij alle aandacht van de aanwezigen opeiste. Ik nodigde hem uit te gaan zitten, maar hij leek door de duvel achterna gezeten en bleef liever staan.
Blikken van verstandhouding tussen ons vrijwilligsters kruisten elkaar.
Ik maakte hieruit op dat ik me het beste kon opwerpen als praatpaal.
Uitgesproken 'Hyper' was mijn eerste indruk hetgeen staat voor hypertheriotisch.
Ik wilde mezelf voorstellen en reikte hem de hand. Klam en beverig voelde ik de zijne waardoor mijn diagnose werd bevestigd.
Hij stelde me vragen maar luisterde niet naar mijn antwoorden.
Hij raasde door in een onafgebroken stroom woorden over waardeloze artsen.
Zij wilden hem behandelen met radioactief spul maar hij wilde deze troep niet in zijn lijf.
Ik had een zeiksnor te pakken of liever gezegd; hij mij.
Ik herkende hem meteen; ik had er namelijk thuis ook een, afkomstig uit een genetisch zuivere zeiksnorfamilie, zeldzaam in z'n soort. Een kennis van me is tegen de bescherming van bedreigde diersoorten; hij vindt dit onnatuurlijk.
Ik maak me hier dus ook schuldig aan, maar je gaat je er toch aan hechten.
Het werd dus eindeloos geïnteresseerd kijken, luisteren, knikken met af en toe een korte vraag om aan te geven dat ik nog bij de les was.
Zoals ik had geleerd in diverse trainingen moest ik een concrete samenvatting maken van z'n relaas om tot een slotadvies te komen.
Dit lukte niet; zijn stapel ellende werd steeds groter.
Hij wilde ook nog scheiden van z'n vrouw, die geen begrip had voor zijn ziekte.
Na mijn advies "zich eerst te laten behandelen voordat hij deze ingrijpende beslissing nam" begon hij helemaal te steigeren.
Ik deed een poging zijn spraakwater te verdunnen en bood hem een kop thee aan.
Hij snaaide vervolgens een plak cake van de tafel en schoof deze in een keer in zijn mond. Terwijl hij steeds agressiever praatte, schoot er een sappige brok uit zijn keel rakelings langs mijn gezicht.
Geen ontkomen aan, dacht ik en zocht vanuit mijn ooghoeken naarstig naar een uitweg. Ik haastte me naar de documentatietafel en griste een folder weg.
Met driftige passen was hij me gevolgd. 'Alstublieft meneer', zei ik terwijl ik hem de brochure 'behandeling met radioactiel jodium' overhandigde.
'Dank U wel', kwam er ijzig koel over zijn lippen.
'Dat is dan drie euro vijftig', zei ik aarzelend.
Ik wilde wel van hem af maar de kas moest wel kloppen.
Nu begon hij buiten zinnen te schelden; hij betaalde al genoeg aan zijn ziektekostenverzekering en dat wij ook al zo'n clubje waren die erop uit dachten te zijn om hem armlastig te maken.
'Arm' dat wist ik niet maar 'lastig' in ieder geval wel. Ik was de wanhoop nabij maar hoorde een telefoon rinkelen op de gang. 'Saved by de bell', dacht ik en had nog nooit zo alert gereageerd.
Ik mompelde een excuus en maakte me uit de voeten.
De telefoon was natuurlijk al opgenomen en bovendien niet voor mij bedoeld. Een time-out had ik in ieder geval maar ik stond intussen wel te hyperventileren. Ik bedacht een nieuwe strategie; ik herinnerde me mijn zeiksnor thuis en besloot de meneer met hetzelfde geduld en dezelfde liefde te benaderen.
Vol goede moed schuifelde ik het zaaltje weer binnen; tot mijn verbazing was meneer gaan zitten en leek uitgeraasd. Ik keek hem aan; hij zei kalm en timide: 'Dus U kunt mij niet helpen?'
'Ik denk het niet' antwoordde ik opgelucht.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: ziekte
Lotgenotencontact
800
Geef je reactie op deze inzending: