Susan
Susan was een meisje en zat in het eerste jaar van de middelbare school. Ze had het er niet echt naar haar zin, want ze zaten maar met 5 meiden in de klas. Er was altijd eentje die alleen moest zitten in de klas. Gelukkig was Susan dat maar zelden.
Tot dat op een moment het school rooster veranderde en ze elke dag gym kregen. Susan hield niet van gym, ze haatte het zelfs. Ze vond het niet leuk, omdat ze vaak niet meer kon doen met de rest. Ze was bang om iets verkeerd te doen en dat anderen haar dan uit zouden lachen.
Vooral bij turnen was dat het geval. Maar laat nou net het onderdeel turnen het belangrijkste zijn. Om de dag gingen ze turnen. Susan bedacht altijd wel wat, zodat ze niet mee hoefde te doen. Maar dat ging niet lang goed, want iedereen begon het al snel te merken dat zodra ze gingen turnen, Susan niet mee deed om één of andere reden.
Al snel werd Susan het buitenbeentje. De meiden lieten haar links liggen en begonnen haar zelfs te pesten. Later deden de jongens ook vrolijk mee. Ze scholden haar uit voor de meeste afschuwelijke dingen, maar vooral zeiden ze dat Susan dik was. In het begin trok Susan zich er niets van aan. Tot dat ze op een gegeven moment in de spiegel kijkt en een stemmetje in haar hoofd zegt dat ze inderdaad dik is. Elke avond staat Susan in de spiegel en elke dag vindt ze zichzelf steeds dikker worden.
Ze besluit er iets aan te doen, ze denkt 'als ik nou af ga vallen en dunner wordt dan gaan ze me misschien niet meer pesten'. Susan schrijft op hoe ze het precies gaat doen. Ze dacht bij zichzelf dat ze eigenlijk wel veel snoepte en besloot als eerste dat niet meer te doen.
Door het ‘niet snoepen’ vlogen de kilo’s eraf. Mensen in haar omgeving merkten dat en gaven haar complimentjes. Wat voelde Susan zich goed, het ging zelfs beter dan dat ze ooit had durven dromen. Maar toch ging het niet hard genoeg. Al snel belandden de broodjes tussen de middag in de prullenbak. Aangezien ze toch niet meer bij de rest van de klas mocht zitten, had niemand door dat Susan niets meer at op school. Susan viel nog meer af en bleef er maar complimentjes voor krijgen. Ze ging weer bij zichzelf bedenken hoe het nog sneller zou kunnen gaan.
Ze zou meer gaan sporten. Elke dag een uur hardlopen.
Thuis zei ze dat ze met vriendinnen ging sporten, anders zou ze niet weg mogen van haar moeder. Het hardlopen was in het begin wel zwaar en meestal hield ze dat uur niet vol. Harder doorzetten, bleef ze maar tegen zichzelf zeggen en na een tijdje hield ze makkelijk een uur vol. Wat voelde Susan zich goed, en wat was ze gezond bezig, elke dag sporten, wie had dat van haar ooit gedacht.
Op een dag las ze in een blaadje een artikel over een meisje met anorexia. Een meisje dat enorm dun was. Zo wou Susan er ook uit zien. In het artikel stond dat overgeven na het eten heel slecht was. Maar dat kon Susan eigenlijk niets schelen. Ze zou gewoon na het eten overgeven, tot dat ze dun was, daarna zou ze het niet meer doen. Dan kon het toch geen kwaad. Elke keer zodra Susan ook maar iets gegeten had ging ze naar het toilet. Op een gegeven moment werd Susan niet meer gepest en mocht ze zelfs bij de rest zitten in de middagpauze. Susan vond het geweldig.
Maar ja, het groepje begon wel te merken dat Susan nu toch wel erg mager werd. Ze vroegen haar of alles wel goed ging en Susan bleef doen alsof inderdaad alles goed ging. Het groepje waar Susan in de pauze bij zat gingen op den duur toch naar hun mentor om te zeggen dat ze vonden dan Susan erg mager was. Hun mentor bevestigde dit en zei met Susan te gaan praten. De mentor sprak Susan er op aan, maar bleef doen als of alles goed ging. Tot dat op een moment ze niet meer kon. Ze was moe en had haast geen kracht meer, zelfs niet meer voor het overgeven.
Susan besloot dat het niet meer langer zo door kan gaan. Maar het leek wel of haar handen en lichaam een eigen willetje begonnen te krijgen, want hoe ze ook probeerde ze bleef maar overgeven en sporten. Ze besloot naar haat mentor te gaan, om alles te vertellen. Haar mentor beloofde Susan te helpen en dat deed ze. Susan kreeg hulp van haar mentor en van de diëtist die haar mentor had gebeld.
Inmiddels is Susan 4 jaar verder en zo goed als genezen. Het is elke dag nog vechten, maar op een dag zal alles beter gaan. Althans dat hoopt ze.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: school
eetstoornis
812
Geef je reactie op deze inzending: