Mijn laatste lach schenk ik wel aan God.
Ergens had ik het al verwacht. Mij er zelfs op voorbereid. Toch bleef ik immer dat sprankeltje hoop houden, ook al omdat mijn omgeving ervan overtuigd was dat het wel zou meevallen. Niet dus!
En dat valt tegen.
Het verdict is er nu. Hard, meedogenloos, want er is geen zachte manier om te zeggen dat er jou maar een paar maanden meer resten. Dat jouw leven haar eindpunt met rasse schreden nadert en dit niet meer te stoppen valt. Het zijn voldongen feiten, onomkeerbaar. Helaas.
‘Nog hooguit zes maanden,’ fluistert de dokter. ‘Leefbare maanden, maar met intense bestraling en veel medicatie misschien nog wel een jaar. Aan jou nu de keuze hoe het verder moet. Wij steunen elke beslissing.’
Ik vond het allemaal nogal zakelijk gebracht, maar begrijp dat dokters zich van hun patiënten dienen af te schermen. Doen zij dit niet, dan komen zij binnen de kortste keren hun dagen niet meer door. Emoties zijn uit den boze. Het zijn immers doodvonnissen die zij brengen en ik kreeg zonet het mijne. Nog enkel tekenen en mijn afspraak met god is een feit. Geen annulatie mogelijk!
‘Neen dokter, geen chemo en toestanden, jullie hebben gedaan wat kon en ik berust. Ik leg nu wel mijn lot in de handen van iets of iemand waarvan ik niet eens weet of ik er wel in geloof. Maar ook een strohalm blijkt vaak sterker dan vermoed en daarom zal ik die grijpen. Vastklampen en hopen dat ze het nog even houdt.’
‘Toch heb ik nog niet gedaan met leven! Vierenveertig en ik wil nog zoveel, nog van alles beleven. Zoals opa worden en dit als bekroning ervaren opdat mijn kinderen hun eigen leven succesvol beleven. Elk op zijn of haar manier, maar evenzeer gelukkig in de onverwachte wendingen die ook hen nog te wachten staan.
Ik wil nog wandelen met mijn vriendin. Haar liefkozen en blijvend van haar houden tot de dag dat zij mij in haar gedachten zal moeten meedragen als een gekoesterde herinnering.
Maar ben ik dan geen egoïst? Ik laat haar de zorgen na en ben niet langer een deeltje van het houvast dat wij aan elkaar hebben. Want zij is ik, en ik ben haar! Ontegensprekelijk één.
‘Dus, weet je dokter. Ik ben blij dat je net zoals ik had gevraagd, het eerst mij bent komen vertellen. Daarom mijn verzoek om dit verder stil te houden om niemand nodeloos ongerust te maken. Ik beloof jou te blijven lachen en mijn allerlaatste schenk ik wel aan God!
De tumor krijgen we toch niet klein, en die leefbare maanden wil ik best nog genieten met zorgeloze gezichten om mij heen. Beschouw het als een wens, een laatste als terdoodveroordeelde, en die worden naar gangbare normen meestal ingewilligd.’
‘Neem dus het lachen niet weg! Niet van mij of mijn omgeving. Want zonder dat ben ik nu al heen! Hun glimlach zal pijn verzachten, het schateren wordt mijn medicijn. Dat innemen wordt een lachertje en nevenwerkingen zijn er niet. Laat mij strijdend ten onder gaan, met behoud van trots en eigenwaarde. Net zoals ik mocht leven in de schoot van geluk. Dan is niets vergeefs geweest en treed ik het onbekende zonder angst tegemoet.’
‘Aan jou de keuze, dokter, en nu klink ik zakelijk! Verzacht jij mijn lijden met leefbare tijd, of schenk jij mij tijd, verstoken van leven.’
euphonynet.beGeplaatst in de categorie: ziekte
dokter
846
Geef je reactie op deze inzending: