Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Mochten huizen praten...

Mochten huizen praten... dan werd ik nu dagelijks tientallen keren vriendelijk toegeroepen door woningen die voor een overgroot deel door mijn handen werden gebouwd. Door gebouwen die mijn ziel in zich meedragen en waar ik met véél liefde voor de stiel prachtige creaties tot leven bracht.

Steen na steen werd mij steeds weer de gunst verleend om dromen van toekomstige eigenaars waar te maken. Stille getuigen zijn het geworden, die ver na mijn dood nog altijd onvergankelijk zullen blijken om ook de daaropvolgende generatie onderdak te verschaffen.

Mag ik dan een beetje fier zijn, want het is niet niks. Acht woningen per jaar en dit maal een kwarteeuw, kunnen als aantal best wel tellen. Het valt te vergelijken met het equivalent van een middelgroot dorp.

Tweehonderd al dan niet gelukkige gezinnen in hun eigen cocon. Een veilige omgeving voor de wereld daarbuiten waar kinderen worden grootgebracht maar ook overlijdens hun deel opeisen. Een gezellig nest met elk zijn eigen beslommeringen. Waar toekomstplannen al dan niet worden verwezenlijkt. Gewoon een plaats waar mensen volluit leven!

Elk van die huizen weet ik nog staan. Ieder detail mij nog te herinneren. Van woonkamervorm tot het aantal slaapkamers. Volledig op kelder of juist een grote zolder. Beangstigend bijna hoe gedetailleerd alles is blijven hangen.

Het was zwaar werken en ja, ik praat in het verleden. Als je weet dat in een doorsnee woning zowat dertienduizend gevelstenen en een kleine zesduizend snelbouwstenen worden verwerkt, dit met twee personen en de voornoemde vijfentwintig jaar lang. Dat wij in die periode ook nog eens honderden kubieke meter beton verwerkten, tientallen vensterdorpels per woning plaatsten. Soms kwam daar ook nog het vloerleggen bij en héél af en toe het bestraten van een oprit. Dan weet je dat zoiets vroeg of laat in de kleren kruipt. Het mat af!

Dat het weer daarbij niet altijd meezat hoeft geen betoog. In ons Belgenlandje is wisselvalligheid op dat gebied meer regel dan uitzondering. Snikhete dagen werden veel vaker dan lief ingeruild voor druilerige regenmomenten. Te koud in wintermaanden, winderig in de herfst. Lentes die vaak verzopen en zomers de naam niet waardig. Alles maakten we mee en het aantal ‘perfecte’ dagen lag nooit echt hoog.

Toch dank ik dit alles aan een uitstekende leermeester. Van dag één leerde hij mij de liefde voor het beroep metselaar aan. Hamerde er steevast op dat perfectie boven snelheid kwam, orde en netheid automatismen moesten zijn en veilig werken in het basispakket op de eerste plaats diende te staan. Die regels heb ik al die tijd hoog in het vaandel gedragen en ook dit merk je vandaag nog aan de gerealiseerde woningen.

Met pijn in het hart ben ik uiteindelijk moeten afhaken. Osteoporose in een héél hoge graad noopte mij om deze zware stiel te laten voor wat zij was. De jaren en gedane inspanningen hadden hun tol geëist. Nog eenmaal ben ik op die beslissing teruggekomen maar minder dan een jaar later diende ik huilend van de pijn de handdoek voorgoed in de ring te werpen. Een ingedeukte wervel was het verdict en meteen ook mijn getekend vonnis. Het einde van een tijdperk waarin elk van de gebouwde woning haar eigen verhaal als een testament aan mij achterliet. Onuitwisbaar en dit zowel als herinnering maar ook aan de wezenlijke aanblik in het toevallig langsrijden van één van die creaties.

Als je dan de vraag stelt of ik heimwee heb naar die tijd kan ik niet anders dan volmondig beamen van ja. Het was zwaar, maar de voldoening evenredig en onuitwisbare getuigen zullen mij nog lang, héél lang daaraan herinneren.

Schrijver: danny cant., 3 september 2006


Geplaatst in de categorie: werk

3.2 met 4 stemmen 835



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)