(N)ooit weer
Ik probeer me te concentreren op de krant die opengeslagen voor me ligt, maar mijn gedachten dwalen af. Buiten is de herfst nu echt begonnen. De laatste bladeren vallen van de bijna kale bomen. Zachtjes tikt de regen tegen het raam. Op straat schuilen mensen onder hun felgekleurde paraplus, vaak met het gezicht naar beneden. Het is druk vandaag in het café, waar ik bijna iedere zaterdagmiddag even kom om de krant te lezen. Rond lunchtijd bestel ik mijn gebruikelijke broodje kaas en een tweede kop espresso. Mijn blik valt op de oude man, die aan het tafeltje naast mij zit. Hij kijkt weemoedig voor zich uit, pijnlijk bijna. Ik heb hem al vaker hier zien zitten. Het lijkt iedere keer weer alsof hij op iemand wacht. Vandaag draagt hij een versleten jack, waarvan ik de kleur niet kan duiden. Een wollen sjaal met her en der een gat hangt om zijn rimpelige nek. De schoenen die hij aanheeft, dateren uit vroegere tijden, want dit model is allang niet meer in de winkel te koop. Wat me opvalt zijn de rode sokken, die wat kleur geven aan zijn toch wel onopvallende voorkomen. De ribfluwelen broek met vale plekken op de knieën wordt omhoog gehouden door een paar bretels. Vroeger moet de man meer spek op zijn botten gehad hebben, of de broek is ooit op de groei gekocht. Hij kijkt bijna onafgebroken naar de deur. In zijn ogen lees ik naast verdriet, ook hoop en verlangen. Iedere keer als er iemand binnenkomt gaat hij recht op zijn stoel zitten. Zijn groene katachtige ogen zijn alert, waakzaam. Hij wil absoluut niets missen. Zo gaat er zeker een half uur voorbij, zonder dat er iets gebeurt. De krant ligt nog steeds ongelezen op me te wachten. Ik blader er doorheen. De benzineprijzen zijn weer gestegen, zoveelste aanval in de Gazastrook, groots concert van een zanger, waarvan ik de naam alweer ben vergeten en aanhoudende wind en regen voor de komende vijf dagen. Op de achtergrond klinkt rustige muziek uit de jukebox die achter in de zaak tegen de muur staat. Er heerst een ontspannen sfeer. De man naast me staart nog steeds hoopvol naar de deur. Af en toe bijt hij op de nagel van zijn duim. Onrustig schuift hij heen en weer op zijn stoel. De koffie die hij heeft besteld, staat nog onaangeroerd op tafel. Uit zijn jaszak haalt hij een kaartje, dat hij zorgvuldig, haast liefdevol leest. Er verschijnt een vage glimlach op zijn gezicht. Even kijkt hij me aan en zegt: ‘Ooit zal ze toch wel weer terugkomen.’ Ietwat verbaasd door de plotselinge poging tot contact van de man naast me, knik ik beleefd. ‘Ik weet dat ze terugkomt. Dat heeft ze immers beloofd’, vervolgt de man zijn verhaal. Ik zwijg, omdat ik simpelweg niet weet wat ik het beste hierop kan antwoorden. ‘Hoop dat ze vandaag nog komt. We dronken hier vaak op zaterdag samen koffie.’ Ik knik opnieuw. De ogen van de man zijn nu ineens niet meer op mij gericht, maar op de deur die langzaam opengaat. Een kleine vrouw verstopt onder een veel te grote paraplu komt binnen. Aan de manier van lopen kan ik zien dat ze al wat ouder moet zijn. Ze draagt een lange donkere rok met rode bloemen, daaronder een paar dikke stevige kousen. De paraplu doet ze dicht en zet hem in de daarvoor bestemde bak bij de ingang. Haar lange grijze haren draagt ze charmant in een knot, bijeengehouden door een stijlvolle haarspeld. Van het slechte weer heeft ze ogenschijnlijk geen last gehad. Ze maakt een vrouwelijke, frisse indruk door de glimlach op haar ronde gezicht. Even kijkt ze mijn kant op. Ik lach beleefd terug naar haar. De man naast me zit niet meer rechtop. Zijn houding is veranderd. Teleurgesteld, met gebogen rug staart hij naar de koffie, die hij nog steeds niet op heeft gedronken. Hij kijkt niet meer naar de deur als deze opengaat. Zou hij de moed opgegeven hebben? Niet meer willen wachten totdat ze komt? Zonder het te begrijpen kijk ik nog een keer zijn kant op. Naast het kopje zie ik het kaartje liggen, dat hij zo-even nog in zijn hand gehouden had. Een rouwkaart. Vermoedelijk van zijn overleden vrouw.
Inzender: Marianne Pepels, 22 september 2006
hotmail.comGeplaatst in de categorie: afscheid
dood
1.223
Geef je reactie op deze inzending: