Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Herinnering

Ik doorkruiste stomtoevallig het stadje, zou het wellicht niet eens herkend hebben. Eigen schuld dat ik er terechtkwam; ik was met een vriend, ook een bezield collectioneur, nog even langs Peters geweest. Een goed oog voor porselein heeft Peters, en dit Loosdrechtse porselein... maar leg dat maar eens aan mijn vrouw uit, ik zag de bui al hangen, niet het minste begrip voor de hartstocht van het verzamelen! Dus zou ik nog op tijd voor het eten willen zijn... haast bracht me dus hier, het stomweg nemen van een verkeerde afslag.

Ineens zag ik mijn middelbare school… ik trapte op de rem van schrik, schokkerig kwam mijn wagen tot stilstand. Leerlingen dromden naar buiten, zou zij er nog werken, zij, mijn idool uit mijn tienerjaren, zij, eigenlijk nooit uit mijn gedachten toen... ik werd bestormd door herinneringen...

Een klein, donkerharig, flitsend bewegend vrouwtje was ze. Dol op haar werk, hevig erop gebrand haar eigen enthousiasme over te brengen op onze vaak onwillige geesten. Een zilvervisje leek ze, al was dat misschien een wat wonderlijke vergelijking, maar hoe het anders te formuleren – die smalle, expressief bewegende handen, die stralende ogen... ik was toen vast haar meest oplettende leerling, geen beweging van haar ontging me. Wat mij echter wél ontging, was wat zij allemaal te melden had. Want haar vak was...

Natuurkunde!

Thuis zwoegde ik hard op haar opdrachten. Maar hoe langer ik op de formules staarde, hoe diffuser ze me werden – de mogelijkheid dat ik er ooit een van zou kunnen doorgronden, was al even onmogelijk als het feit dat ik ooit een kind zou baren. O, hoe anders wenste ik het, hoe heerlijk zou het zijn als ik op haar vragen méér zou kunnen uitstoten dan mijn neuzelend gemompel. En nooit, nooit verloor zij haar geduld met mij, altijd weer stortte zij zich dan weer in een hernieuwde toelichting, bijlichting. Levendig herinner ik mij mijn zelfhaat uit die dagen!

Inmiddels stond mijn wagen nog steeds voor die school, was de leerlingenstroom uitgedund. De eerste leraren verschenen. Hoe zou zij er nu uitzien, een generatie verder? Kromgetrokken door haar jaren? Leeggezogen door de altijd weer getrokken wissel op haar geduld? Bleek? Poreus? Ik wilde het niet weten, snel trok ik op, raasde het stadje uit. Eén ding stond me echter scherp voor ogen:

Ik houd van mijn vrouw, maar mijn idool zal zij nooit kunnen worden.

Schrijver: Femmy, 30 september 2006


Geplaatst in de categorie: idool

2.0 met 4 stemmen 3.241



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)