Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Broddelaar

Maar al te vaak volgen geesteskinderen niet de weg die jij voor hen hebt uitgedacht.
Neem nu de heer Bartels.
De geslaagde zakenman die alles heeft, tot en met een vette pens.
Wat hij echter níet heeft, is dat gedweeë, voegzame, frêle vrouwtje dat hij zo graag naast zich in bed wil hebben.
Op dit moment tikt hij dringend op de poort naar mijn fantasie – ik denk dat ik hem toch maar binnen zal laten, al frustreert zijn oeverloos gehannes op erotisch gebied mij mateloos.
Zijn jullie net zo benieuwd als ik wat hij er nú weer van terecht gaat brengen?
Lees dan even mee…

Ik pak het verkeerd aan, dacht de heer Bartels bij zichzelf. Tot nu toe heb ik vrouwen het roer in handen gegeven. Afgelopen! Uit! Dit keer zal ík aan het roer zitten! En ik weet al precies hoe… ik zal plekken opzoeken die het meest door vrouwen bezocht worden… hier, een verdraaid veelbelovende aankondiging in het plaatselijke sufferdje:
--------
Stitch ’n Bitch
Onder het genot van een drankje gewoon gezellig samen breien. Vergeet je breiwerk niet! (19:30-23:00) – toegang gratis.
--------
De heer Bartels gniffelde bijna hardop; reken maar dat ik mijn ‘breiwerk’ mee zal brengen…

Het werd vrijdagavond, 19:30. De heer Bartels zat stipt op tijd in een nogal kaal vertrekje. Een enkele aan de zoldering aangebrachte lampvoet verlichtte het geheel. Nogal schel, vond de heer Bartels.
Het vertrekje bevatte twee tafels, een omringd door stoelen en een waarop een paar flessen wijn, een schaal kaasblokjes met prikkers en kleine kommetjes mosterd stonden.
Achter zich, in de hal, hoorde de heer Bartels het geroezemoes van de andere deelnemers, het merendeel het tjilpende geluid van vrouwenstemmen, constateerde hij tevreden.
Voor zich, aan het hoofd van de tafel, zag hij nu pas een klein, tanig oud dametje. Ze keek hem vriendelijk aan. ‘Welkom. Breiwerk meegenomen?’
Hij rommelde in zijn aktetas en diepte een onafgemaakte sok op. Van zijn zuster gejat, evenals de er nog aan bungelende drie pennen. ‘Beetje slordig,’ verontschuldigde hij zich, inwendig zijn zus vervloekend.
‘Geeft niet,’ zei het dametje vriendelijk, ‘wij zijn hier om van elkaar te leren.’
Reken maar dat er hier eentje is die iets van míj gaat leren, dacht de heer Bartels, intussen scherp de binnenkomende breisters, waaronder twee breiers, observerend.
Onverschillig keek hij langs de beide mannen heen. De vrouwen… een was veel te groot en te dik. Een ander droeg hem teveel piercings. Weer een ander had goddomme hangtieten. Maar kijk! Hij wipte kwiek van zijn stoel en drukte enthousiast de smalle hand van een frêle vrouwtje. Wat een stuk! Springerig, dik roodbruin haar, een mond als een opengesneden vrucht, kleine borsten, een lieflijk welvend middel… hij voelde zijn hormonen zich oprichten. Iets anders ook. Met zijn nog vrije hand verschikte hij besmuikt iets aan zijn broek.
‘Boukje,’ zei ze.
‘Casanova,’ antwoordde de heer Bartels driest. Hij keek pal in haar ogen. Even schrok hij terug; felle, diepblauwe irissen met in beide pupillen een vonkje van… het kon toch geen spot zijn? Nee, onmogelijk; hij voelde zich verkeren in de schoot der goden. Allen namen hun breiwerk ter hand. Ook hij kneedde doelloos zijn zusters sok waarbij hij zich venijnig prikte aan de pennen. Het deerde hem niet – steeds weer gleden zijn ogen in haar richting. Wanneer zij terugkeek, liet hij met een wellustig gebaar zijn oogleden zakken. Knipperde met zijn wimpers en herhaalde de procedure. Keer op keer.

Na ongeveer een half uurtje pakte zij haar tasje en stond op. Naar het toilet, vermoedde de heer Bartels, haar onopvallend volgend.
Dat klopte.
Geluidloos opende hij de deur van het damestoilet en beloerde haar door een kier. Ze stond voor de spiegel, met getuite lippen bewerkte zij haar mond, perste even en ontspande vervolgens, hem een blik gunnend op die opengesneden vrucht.
Hij hield het niet meer, alle omzichtigheid uit het oog verliezend stormde hij naar voren.
‘Wat… wat…,’ stamelde Boukje.
Hij rukte zijn overhemd uit. Toen schopte hij zijn schoenen uit, maakte zijn riem los, schopte zijn broek van zich af en stond voor haar.
Fanatiek.
Spiernaakt.
Hard, daar waar hardheid hoorde te zijn.

Een man, kortom.

Ruw duwde hij haar op haar rug, sjorde haar bloes omhoog en begon op haar tepels te zuigen.
En ineens… een vlijmende pijn in zijn achterste. Even nog zag hij Boukjes ogen, tot hatende spleetjes samengetrokken nu, zag haar een rukkende beweging maken, zag een bebloede breipen.
‘Die had ik voor de zekerheid bij me gestoken,’ siste ze.
Hij krijste van pijn en schrik, griste zijn kleren bij elkaar en holde het pand uit.
Al rennend hees hij zich in zijn kleren, zo goed en kwaad als het ging.
Zijn broek zat achterstevoren, zijn schoenen kreeg hij niet aan, blindelings struikelde hij over een steen.
En viel.
Viel hard.
Even verloor hij het bewustzijn, daarna bleef hij stilletjes tussen de struiken liggen. Vaag meende de heer Bartels in de verte opgewonden stemmen te horen. Vol weerzin sloot hij zijn ogen.

Tot de dageraad heeft hij daar liggen rijpen. Door niemand gezien.

Schrijver: Femmy, 24 oktober 2006


Geplaatst in de categorie: humor

2.0 met 7 stemmen 478



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
xander
Datum:
31 oktober 2006
Email:
xanderherbergshotmail.com
heel lekker verhaal

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)