Feestelingen op Velsense Kade'

Eric de accordeonist. Zoals een accordeonist eruit behoort te zien: ongeschoren, zeemanstrui, schor, door veel wolletjes geverfd. Hij zong eerst twee zeemansliederen. Prachtig mooi. Wij deinden en zongen mee. Ik maakte zowaar een dansje. Hij gaf me een boek en zei, hup Jos kies maar. Het was Vic v.d. Reijt - 'Nederlandse Liederen Uit De 20e Eeuw' .
Verbluffend, ik koos uiteraard eerst

'Mens, durf te leven
Vraag niet elke dag van je korte bestaan:
Hoe hebben m'n pa en m'n grootpa gedaan?'

Voluit zong ik mee met de tekst in mijn hand. Daarna 'sofietje-is-een-lente- symphonie-en-in-haar-stem-hoor-ik-een liedje-melodietje-...'
Plots sta ik voluit tussen al die passagiers 'Ritme van de regen. Zachtjes tikt de regen op m'n zolderraam 't Ritme van de eenzaamheid' van Rob de Nijs te zingen.
Dat is schrikken. Blijk plots al tijden voorzanger te zijn. Ik val stil.
Mooi op tijd, we gaan landen in Velsen.

Vermeldenswaard is nog de schuine streep luchtbellen dwars over het Noordzeekanaal vlak vóór Velsen. Gezien de locatie moeten die uit de Velsertunnel komen. Pieter Winsemius, onderzoek dit eens! Volgens mij begint het met luchtbellen, later begint het grote lekken. Pieter, U hebt als opvolger van Peijs al dat Rapport Achterstandswijken boven tafel gehaald. Melanie Schultz, u weet wel, wakker maar ook vaak zwanger, heeft misschien wel een Druppelrapportage Velsertunnel mee naar huis genomen en in de commotie tussen de luiers gestopt.

In Velsen gingen we met het pont en een OV-fiets naar de overkant. Een goed geïnformeerde dame(Evelien) die ik naar de financiën vroeg zei me dat het feestje voor het nieuwe logo van Den Haag 52 euro per seconde had gekost. Dit Velsens feestje was goedkoper.

Tevens had ik enige gesprekjes met bewoners van Velsen-Noord, de overkant. 's Winters is het vaak koud, merken zij van de Warme Golfstroom betrekkelijk weinig. Een hunner, een dame op een brommer, stelde dat haar familie gespleten was sinds de aanleg van het kanaal maar dat de Engelmunduskerk uit de 12e eeuw haar hoop levend houdt op familiehereniging.

Terug op het pont was het de bedoeling dat wij als massa OV-fietsers van het pont af zouden fietsen. Dit gebeurde maar ik had het vergeten. Zodat ik met de fiets aan de hand aan land kwam en de voorstelling misschien verstoord heb.

De onthulling. Eerst hield de berijder van de Postbankscooter met Jan Mulder achterop bij het Forum Romanum een inleidend praatje. Hoe hij daar kwam, ik weet het niet maar hij had geen boord om. Helaas, zijn woorden waren evenals die van daarop volgende sprekers onvoorspelbaar verstaanbaar.
Flarden. Achtereenvolgens Ronald Havenaar, initiator en beroepsinovator, een Delfse knapperd, Wubbo Ockels van de TU Delft, verkeersgedeputeerde Cornelis Mooij provincie Noord-Holland en verkeerswethouder Arjen Verkaik gemeente Velsen.

Feitelijk werd de box geopend door Wubbo Ockels van de Superbus. Wubbo bestaat echt zo zag ik. Het is mij niet mogelijk gebleken om de authenticiteit van zijn ruimtevaartbeelden met strikvragen te beproeven.
Er was fluistering dat hij destijds ruimtelijk geënsceneerd is geweest. Ik geloof dat persoonlijk niet. Volgens mij heeft hij echt ruimtegevaren.

Gelukkig was er eerst koffie met zeer veel gebak. Bij de nuttiging kreeg ik nog meer persoonlijke contacten, met name met dames-informanten van het OV-fiets-bureau. Zij verzorgen de mailtjes in ProRail-dienstbetrekking maar worden buiten de grote lijnen gehouden. Misschien daarom wel dat zij nog zo charmant en onbevangen oogden en waren. Op één werd ik tijdelijk verliefd maar ik wist later niet meer wie waar en hoe.

Eigenlijk ging dat openen vrij simpel. Een lint doorknippen, het blauwe zeil er af.

Het officiële gedeelte was nog gaande toen ik de eerstverantwoordelijke van OV-Fiets enige vragen stelde. Achteraf bij de tafels met champagne. Waarvan ik dacht dat het fruitige sapjes waren, gezien de ambiance en de ongewoon frisse smaak. Mijn eerste vraag betrof de cijferlast. Een gebrekkige ziener en onthouder moet ’s winters daar mooi eerst een kaartjescode in zeer kleine lettertjes van zijn/haar pas overtikken, zo in de kale leegte van de kade. Hij zei ja dat is de moderne tijd, daar valt niets aan te doen.
De beveiliging dan. Die blijkt effectief: niemand steelt ze. Bovendien zit er een geheim in het zadel. En hij lachte geheimzinnig.
Vervolgens de precieze juridische actualiteit. Overgang naar NS? Wie zijn nu de andere participanten? Waarom werken alleen de provincies Gelderland en Noord-Holland mee?

Merkwaardig, een schoonheid bracht mij een glaasje, ik was even afgeleid en toen ik me omkeerde zag ik hem met een stervensgang wegsprinten. En verbergen achter de box.
Dus ik was ineens iets groots op het spoor. Investigative journalism van de eerste orde. Achteraf blijkt hij mij verwezen te hebben naar het businessplan en geen trek meer in me te hebben gehad.
Tegelijkertijd moet ik u zeggen weet ik eigenlijk niet zo goed wat gebeurde. Ik deed nog iets muzikaals met Eric. Veel champagnesapjes moet ik bekennen, die mijn bewustzijn verstrooiden.
Op een gegeven moment sta ik met een glas champagne aan de leuter in de rij met F. en zie de Ferry wegvaren. Vol.

Wachten, er komt een reserve. Dat blijkt een oude te zijn. We gaan weer voorin zitten. Komt de kapitein: Z’n ‘Annemarie’ komt niet op stoom door slijt. Kan het topgewicht voorin niet aan. Of we even naar achter willen gaan zodat-ie vaart kan maken. Hilarisch, tot vijf keer toe gingen we naar achter en daarna weer naar voren. De zesde keer bleef ik achter om te communiceren met een intellectueel vereenzaamd personage, daarna kon iedereen blijven zitten.

Het spreekt voor zich dat ik met een hoofd vol raadselen uitstapte. Wel ook vol met prachtige herinnering en een superpositief gevoel van binnen voor de OV-fiets
De acualteit zal ik onder ‘beschouwingen’ hier trachten te beschrijven, speciaal met het oog op beslissingen. Er is meer onzekerheid over de toekomst dan ik vermoedde.

draagvleugelboot cha champagne Wubbo Ockels

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 5 stemmen 1.120