Jaap deel 1
Jaap heeft haar al aan zien komen. ‘Wat ziet ze er toch weer geweldig uit vandaag! Net zoals altijd eigenlijk.’ Dat is een van de redenen waarom zijn hart sneller gaat slaan voor deze vrouw. Fijn dat zijn moeder vanmiddag naar het dagactiviteitencentrum toe is en voorlopig niet naar huis komt. Dan kunnen ze lekker samen zijn. Gelukkig heeft ze tijd vrij weten te maken. Het is immers al weer een paar dagen geleden dat hij iets van zich heeft laten horen. Het adres waar hij haar wilde ontmoeten, had hij gisteravond nog even gemaild. En dat hij nu bij zijn moeder woont, ach, dat merkt ze vanzelf wel. Ze heeft het in ieder geval kunnen vinden. Het geluid van de deurbel is nu duidelijk te horen. Jaap strijkt zijn nieuwe gestreepte Armani hemd even glad. Daarna opent hij langzaam de donkerbruine voordeur. Met een glimlach om zijn mond kijkt hij in de grote verbaasde ogen van de vrouw die voor hem staat.
‘Kom binnen, schat’, zegt hij opgewekt.
Annemarie kijkt hem indringend aan. Ze doet een paar passen naar voren en staat nu heel dicht bij Jaap, die zich duidelijk ongemakkelijk begint te voelen. Hij frunnikt zenuwachtig aan zijn rechter broekspijp.
‘Wat is dit allemaal?’ zegt Annemarie licht geïrriteerd.
‘Hoe bedoel je, lieverd? Woon gewoon een tijdje bij mijn moeder. Ben je bezorgd?’
‘Dat is wel heel erg zacht uitgedrukt. Wat moet ik nou met een vent zoals jij?’
‘Alles komt goed! Geloof me nou maar!’
Jaap gaat haar voor naar de keuken waar hij een stoel onder de tafel vandaan trekt. Hij gebaart Annemarie te gaan zitten.
‘Dat is je maar geraden ook!’ zegt ze fel. ‘Wat doe je eigenlijk hier?’
Haar korte zwarte regenjas, die Jaap zo mooi vindt, heeft ze aangehouden. Het rode handtasje zet ze op de gemarmerde tegelvloer.
‘Weet je nog dat je me laatst een smsje stuurde waarin je heel erg naar me verlangde?’
‘Natuurlijk weet ik dat! Wat is dat nu weer voor een vraag! Ik stuur je zo vaak smsjes’, zucht Annemarie.
‘Ik was toen bij de zus van Monica om de kinderen op te halen. Toen ik je bericht opende, stond Jennifer ineens naast me.’ De stem van Jaap wordt steeds zachter.
‘Wat!’ Annemarie veert een stukje van haar stoel omhoog. ‘Heeft ze het gezien?’
Jaap knikt. Hij durft Annemarie niet aan te kijken.
‘Hoe kan dit nou gebeuren, Jaap. We hebben duidelijk afspraken hierover gemaakt. Ik wil geen heibel, weet je nog?’
‘Ik begrijp helemaal wat je bedoelt, schat. Maak je nou maar niet zo druk.’
‘En toen?’ vraagt Annemarie kortaf.
Jaap gaat rechtop zitten. Hij vertelt haar dat Jennifer direct Monica heeft gebeld. En dat toen hij een paar dagen geleden thuiskwam zijn koffer in de hal stond. Dat hij niet wist waar hij heen moest gaan en daarom maar zolang bij zijn moeder is ingetrokken.
‘Waarom vertel je me dit nu pas? Ik begrijp dat je hier al enkele dagen bent!’ Er klinkt boosheid in de stem van Annemarie.
‘Ik .... Ik...’, stamelt Jaap. ‘Ik kan het je natuurlijk uitleggen.’
‘Ik weet niet of ik dit nog wel allemaal wil horen, Jaap. Wat heb ik aan een man die ik niet kan vertrouwen!’
‘Maar Annemarie, ik wil eerlijk tegen je zijn!’
‘Ben dat dan verdomme ook man! Dacht dat we iets moois hadden samen, maar dit lijkt werkelijk nergens meer op!’
Annemarie pakt haar rode handtas van de grond en maakt aanstalten om te vertekken.
Inzender: Marianne Pepels, 13 december 2006
hotmail.comGeplaatst in de categorie: emoties
overspel
798
Geef je reactie op deze inzending: