Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Musette

De Labrador Retriever opende blijkbaar moeizaam en met tegenzin zijn linker ooglid. Daardoor plooide het gedeelte van zijn voorhoofd. Het oog zocht het gezicht van zijn baasje, dwaalde dan kort naar links, waarna het ooglid zich weer sloot. Met deze bijna komische, droevige uitdrukking zoog de hond een forse teug lucht naar binnen, die meteen daarna als een diepe zucht weer ontsnapte. Het was een geleidehond voor blinden; het dier lag met zijn kop op de linkervoet van zijn baasje. Zijn baasje, Janus, was niet alleen visueel gehandicapt maar miste bovendien zijn rechter onderbeen. Hij zat op een opklapbaar visstoeltje met een deken over zijn schoot; men kon duidelijk de stomp van zijn rechterbeen zien. De prothese stond, vermoedelijk om tactische redenen, naast hem in een hoek, half bedekt door zijn colbertjasje dat er overheen hing. Zijn handen zaten tussen de lussen van een muziekinstrument, zwart en zeshoekig van vorm. Met zijn donkere bril op had hij iets ongenaakbaars over zich. Verder was hij sober maar verzorgd gekleed.

''Nou, komt er nog wat van? Ik had je toch gezegd dat je moest opzouten, is ’t niet?'' - De hond reageerde nu niet meer op het botte stemgeluid van Janus, dat duidelijk gericht was aan het adres van de 14-jarige Koos, die al geruime tijd op de punt van de langwerpige basaltsteen zat, vier meter van Janus vandaan. Ook aan Janus’ kant stond een bijna identieke steen, bestemd om de hoeken van de doorgang onder het uit meerdere verdiepingen bestaande kantoorpand te beschermen. Deze doorgang werd nu niet meer gebruikt, maar vroeger reden er vrachtauto’s met hun lading naar de achter het pand liggende magazijngebouwen om daar te lossen. Nu diende deze ''pijpenla'' als akoestisch hulpmiddel, om het muziekinstrument van Janus de allure van een orkest of een orgel te geven.

''Kunt U me zien?'' vroeg Koos verbaasd. ''U bent toch blind?''

''Wat maakt het uit, knul - met één oog zie ik niets en met het andere slechts vage silhouetten. Maar wat bezielt jou om naar een invalide te staren? Heb je nu echt niets beters te doen in de grote schoolvakantie?''

''Ik… ik vind U zo mooi spelen op die bandonion, vooral die musettewals, waar U in het derde gedeelte met links zo mooi de tegenmelodie speelt, net als bij een keerzang in de kerk. Kan ik het helpen, dat het soms een uurtje duurt, voordat U die wals weer speelt? Het klinkt hier net zo als een orgel in de kerk. Het spijt me, dat ik U irriteer, ik ga al!''

''Kijk eens aan, meneer heeft er verstand van, hè? Is nog muzikaal ook…'' sprak Janus nu minder bot maar toch nog met een licht sarcastische ondertoon, terwijl zijn gelaat een wat vriendelijker uitdrukking aannam. - ''Ben blij dat te horen, maar dit is géén bandonion of bandonéon maar een modernere Engelse concertina. Deze is wat lichter te bespelen omdat ’ie chromatisch is en niet diatonisch. Met de vijf octaven die ik tot mijn beschikking heb, kan ik bijna alle kanten uit. Maar wat zit ik daar te bazelen, het zegt jou vermoedelijk niets…''

''Toch wel'', zei Koos gehaast, ''niet alles, maar ik weet wel het verschil tussen chromatisch en diatonisch. Ik speel thuis zelfs op een oude knop-accordeon, een diatonische met twee rijen knoppen, in C en in F. Maar hoe komt het, dat U zo perfect alle moeilijke klassieke stukken kunt spelen?''

Janus zuchtte en sprak haast monotoon: ''Vooruit dan maar, knul, luister: Ik heb in mijn jeugd vijf jaar aan het conservatorium gestudeerd, piano en kerkorgel. Mijn tweede keuze was de accordeon - toevallig kwam ik ook in aanraking met de concertina en nam extra lessen voor dit instrument. Ik heet trouwens Janus… Na mijn studie kreeg ik een aanstelling als organist en gaf ik zo af en toe concerten. Mijn toekomst zag er rooskleurig uit, totdat het noodlot toesloeg. Ik werd aangereden door een dronken automobilist, die daarbij zelf om het leven kwam. Ik was opeens een wrak. Na een lange revalidatie was ik vrienden en kennissen kwijt en kon ik niet meer aan de slag in mijn beroep. Ik zocht troost bij mijn concertina en leerde mezelf de meest moeilijke populair klassieke composities spelen, vertrouwend op mijn absoluut muzikaal gehoor. Sociaal raakte ik helaas in een isolement, verbrandde alle schepen achter mij en ging ik zwerven tot op de huidige dag.'' - Opeens veranderde zijn monotone stem en sprak hij, op een bijna ruzie-achtige toon: ''Krijg nou wat, ik lijk wel gek… maar zo is het en niet anders. Noem me één moeilijk klassiek stuk en ik speel het in elke gewenste toonsoort... - …Nou? Ach, laat maar zitten, weet jij veel?''

''Nou meneer Janus, ik heet Koos, en ik zou er toch eentje weten. Dat stuk is verdraaid moeilijk voor de strijkers van een symfonieorkest. Op Uw concertina…''

''Voor de dag ermee'', commandeerde Janus.

''Ball-Szene van Josef Hellmesberger'' - Koos had het nauwelijks uitgesproken of Janus liet zijn concertina al klinken als een sprankelende waterval. Zijn vingers bespeelden met onvoorstelbare snelheid en zichtbaar gemak de knoppen en de akoestiek van de ''pijpenla'' deed de rest. Voorbijgangers bleven verwonderd staan om geboeid te luisteren. Na afloop klonk er voorwaar applaus en Janus dankte glimlachend door met zijn hoofd te buigen. Nadat iedereen weer vertrokken was zei Janus resoluut: ''En nu wegwezen, Koos. Er moet gewerkt worden. Je komt nog eens langs?''

Zonder een antwoord af te wachten begon hij meteen weer te spelen. Zijn gelaat verstrakte en de Labrador aan zijn linkerzijde… hij droomde voort.

Tot een volgende keer.

Schrijver: Günter Schulz, 15 december 2006


Geplaatst in de categorie: emoties

3.8 met 13 stemmen 904



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Charissa
Datum:
16 december 2006
Email:
cgundermannhotmail.com
Ik heb het verhaal meteen gelezen en ik vind het prachtig! Heel mooi geschreven. Ik kijk weer uit naar de volgende x Charissa

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)