Vijf keer drie kwartier

Een oude vrouw op kamer zes. Verbitterd en levensmoe. Één van de velen in dit grote huis en één van de twintig op deze afdeling. Verpleegsters durven niet naar binnen, want uit haar tandeloze mond klinken de verschrikkelijkste woorden. Alleen het meisje van de schoonmaak (ik dus) mag naar binnen. Haar badkamertje ligt vol smerig incontinentiemateriaal en van de directie en het management hoef ik dat niet op te ruimen. Dus daar waag ik me niet aan. Ik boen het wc-tje schoon en stof de kamer, voor zover me dat lukt want aan haar prulletjes alom verspreid mag ik niet zitten.

Ik heb tijd over op deze manier en dat betekent "extra werk". In dit geval kan dat niet, dus maak ik er "persoonlijke aandacht" van. De verhalen vliegen me om de oren, ik luister aandachtig en probeer wanhopig de woorden te verstaan. Ik krijg te horen dat ze oud en moe is, dat ze van haar moeder nooit wat mocht en van haar vader wel. Dat haar vader dood ging en dat ze van haar moeder geen kunstgebit mocht, toen haar tanden werden getrokken omdat dat te duur is. En nu kan het niet meer omdat haar mond ingezakt is. Ik lees de woede in haar ogen en zie de verbetenheid, de angst, de vernedering.

Dan weet ik mijn missie voor haar. Vrolijk vertel ik van school - ik ben vakantiekracht - van mooie dingen en gezelligheid. Ze moppert gewoon door. Dan geef ik een gevat antwoord en... ze lacht! Sindsdien laat ik haar lachen, elke week, elke drie kwartier dat ik bij haar ben doe ik alles om haar te laten lachen. Vijf weken lang. Drie maanden later hoor ik van mijn zus (voor wie ik inviel) dat ze dood is gegaan. En ik herinner me haar en weet dat ze in elk geval vijf keer drie kwartier gelachen heeft. Dat is in ieder geval drie uur en drie kwartier.
Ik denk dat ze nu een engel is en lacht voor altijd.

Oud eenzaam bitterhe eenzaam bitterheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 9 stemmen 769