Julie Baude 6. The morning after
4.00: Water!...Ik ben aan het uitdrogen. Ik voel mijn hersenen ineen krimpen, smachtend naar een laatste drupje vocht. Vreemd toch: hoe meer je drinkt (vooral wijn en cocktails dan), hoe meer kans op uitdroging. Misschien moet ik daar maar eens over schrijven. Hopelijk ga ik overmorgen geen uiteenzetting geven aan alle Amerikaanse geïnteresseerden over hoe een kater ontstaat en hoe traag die wel niet weggaat. O, nee! Waar is Pieter? Mijn Nederlandse collega...Ik herinner me nog dat hij mee in de suite is gekomen! Gelukkig is hij niet in mijn bed te bespeuren, dat zou wel helemaal fout zijn. Ik zal hem morgenvroeg wel zoeken, ik heb nu echt teveel hoofdpijn.
09.00: Aw, gewekt door de ochtenddienst die ik gisteren om onbekende redenen heb gevraagd me wakker te bellen. Waarschijnlijk om mezelf een gezond ontbijt te gunnen omdat ik gewoon wist dat ik de avond ervoor een feestje zou bouwen. Ik zie Pieter op de grond liggen voor mijn bed. Alsof hij gewoon voorover is gevallen, plat op zijn gezicht. Hopelijk is hij niet dood. Dat kan ik best wel missen in New York, een lijk in mijn suite. Haha, ik ben goedgezind.
Gisteren zijn we naar een bar geweest. Echt iets poepchic, met een pianospeler. De eerste tequila ging erin. Pieter en ik hadden het over de inhoud van onze job. Niet dat er bij mij veel te vertellen was uiteraard, ik geloof zelfs dat hij een half uur langer over zijn job heeft gepraat dan ik over de mijne. Hij is hoofdredacteur van een blad in Nederland. Ik moest meteen denken aan Moeraert. Pieter was veel jonger, ongeveer mijn leeftijd. Pieter had waarschijnlijk niet te kampen met zo iemand als Moeraert. Want hij is de enige persoon die mij tegenhoudt van die functie in te nemen. De volgende tequila's lieten niet op zich wachten.
De volgende bar was al meteen een soort dancing.
"Julie, ik ga je iets laten zien.", zei Pieter vol van zichzelf en sprong op een houten blok, waar normaal vrouwen sensueel op dansen om iedereen in the mood te houden en die hij er dan ook vanaf duwde, en begon meteen een Michael Jackson-move uit zijn benen te schudden. Hij had de hele tent mee. Zelfs de DJ had voor de gelegenheid Thriller opgezet. Na nog een imitatie sprong hij er eindelijk af.
"Dat heb ik altijd al willen doen!"
"Wat dan? Je belachelijk willen maken?", zei ik om te lachen
"Haha, neen. Die bescheiden pasjes van voor de spiegel eens te tonen aan New York."
"Ja, dat is ook wel iets waar ik elke nacht van droom...not!"
We keken elkaar een tijdje aan met waarschijnlijk 53 verschillende zatte gedachten in ons hoofd (Welk kleur van kousen heb ik aan? Was dat nu Orlando Bloom die ik 5 minuten geleden zag? waar ben ik?) en dansten dan maar lustig verder.
Na deze dancing hebben we nog 5 andere plaatsen bezocht. Allemaal puur in functie van onze Engelse taalvaardigheid bij te schaven, absoluut. En tot daar gaat de herinnering dan ook.
10.00: Lekker ontbijtbuffet. Ik kijk even rond mij en zie meteen dat dit het hotel is voor zakenmensen: iedereen drinkt een koffie en leest de krant. Dus om niet uit de toon te vallen, heb ik me warme chocomelk uitgegoten in een koffietas (ik lust geen koffie en de warme chocomelk dampt ook) en heb The New York Times opengeslagen (met in de binnenkant het nieuwste nummer van de Flair dat ik van thuis had meegenomen). Ik zie Pieter de zaal binnenstappen. Ik doe hem teken en wenk hem. Zijn croissant had ik al klaargelegd. Straks met hem overlopen hoe we de presentatie gaan aanpakken.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: humor
humor
224
Geef je reactie op deze inzending: