Mijn Zusje en haar Man

Mijn leven was al niet verlopen zoals ik het graag had gewild.
Maar met al mijn problemen was ik nog niet zo diep gezakt, als waar ik nu was. Ik was een drugsverslaafde die verslavingsklinieken in- en uitging.
Ondertussen alles verloren: huis en haard, wat het allemaal echt niet waard was.

Maar potverdorie nu weet ik wel, waarom ze het een verslaving noemen: ik kwam er maar niet af. Over mijn toeren in een verslavingskliniek heb ik
contact opgenomen met familie, mijn jongste zusje en haar man.
Ze kwamen mij bezoeken totaal onwetend over hoe het ging.
Zij geloven in onze Lieve Heer en gaven mij een helpende hand. Helaas was ik niet sterk genoeg en werd uit de kliniek gezet.
Terug naar de plaats waar ik in verval was geraakt en daar liep ik dan buiten op straat. Mijn zusje belde elke dag. Mijn zwager hielp mij ook op elk gebied.
Weer een andere afkickkliniek. Maar hoe ik ook mij best deed, het ging niet goed, niet gewend als ik was aan regels met mijn onrustige levensstijl.
Ik zorgde er voor dat het ondanks de hulp van mijn zusje en man er weer niets van terecht kwam.
Ik liep weer op straat en ondanks dat bleven mijn zusje en zwager mij steunen in het gevecht om toch zonder drugs verder te gaan.
Een eigen huis dat was wat ik wou en helemaal vrij zijn van andere gebruikers: dat was mijn plan.
Ik had niets, nog geen ene cent, hoe wilde ik dat verwezenlijken, en mijn familie wist het ook helemaal niet meer.
Mijn zusje en zwager hadden veel verdriet.
Ik denk dat ze vaak gebeden hebben naar onze Lieve Heer voor de kracht om met mij door te gaan.
Ze lieten mij niet vallen geen enkel moment, zelfs al zei mijn vader: "stop toch met helpen, mijn kind, dit heb je niet verdiend".
Gelukkig was er een goed contact met het Z.C.A.D. ook voor mijn zusje die het soms ook niet meer wist.

En toen kwam het verlossende woord. Het was het Z.C.A.D. gelukt om een flat te huren op mijn naam zodat ik eindelijk van die straat af was: wat was ik blij.
En mijn zusje en zwager stonden ondanks alle problemen nog steeds aan mijn zij.
Zij moesten elke keer 170 kilometer rijden om mij te zien.
Mijn hele hebben en houden lag in mijn zwagers kofferbak.

Nu, het volgende probleem was hoe ik dat huis moest aankleden.
Ongelofelijk wat er door mijn zusje en zwager werd gedaan en ook van de sociale dienst kreeg ik nog wat oude dingen om uit te kiezen, en met alle hulp, ook die van mijn neefjes, zijn we er tegen aan gegaan.
Het liefste wat mij zus heeft gedaan: de helft uit haar keuken kwam in de mijne te staan. Mijn zwager kleedde de vloer aan en er kwamen ook nog ergens gordijnen vandaan. Ik kreeg er nog een telefoon bij.
En toen gingen ze weg en ik was alleen dankbaar voor alles wat ze hadden gedaan.

Hun vertrouwen in mij heb ik niet beschaamd, hoe moeilijk het ook was: ik ben van de drugs af gegaan.
Ik ben nu 6 jaar zonder gebruik en ondertussen probeer ik weer in het leven verder te gaan.
Mijn dankbaarheid naar mijn zus en zwager toe is zo diep en sterk; door hun volhardendheid zit ik nu hier op mijn stoel en schrijf dit verhaal.
Natuurlijk zelf heb ik ook veel gedaan maar zonder hun had ik nu hier niet gestaan.
Dank je wel, zus en lieve man dat jullie de kracht hadden om met mij door te gaan.
Nu komen zij mij bezoeken en ondertussen bewoon ik een huis en komt zelfs mijn vader zo nu en dan bij mij thuis.
Natuurlijk waren er nog moeilijke tijden en daarom bedank ik ook de andere mensen die mij nu nog begeleiden.

Biografie van deze schrijver

dankbaarheid familie familie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.6 met 11 stemmen 696