Verkorte versie van mijn leven.
Eindelijk werd ik geboren in het jaar 1966.
Helaas bleef ik enig kind, en de situatie in het gezin was niet stabiel.
Mijn vader was schizofreen en had heel vaak waanbeelden: dat was voor mij erg beangstigend. Hij werd regelmatig opgenomen, omdat hij thuis niet meer te handhaven was.
Mijn moeder was een dominante dame en voor haar was ik ook bang.
Toen ik 12 jaar was, gingen mijn ouders uit elkaar.
Twee jaar later kreeg mijn moeder een vriend en we gingen bij hem in Drente wonen.
Van die vriend mocht ik geen contact met mijn vader opnemen en ik mocht geen nieuwe vrienden maken op school.
Wat voelde ik mij eenzaam.
Gelukkig raakte de relatie uit en mijn moeder en ik moesten noodgedwongen bij mijn opa en oma gaan wonen.
Ook dat was niet prettig..mijn moeder maakte veel ruzie met haar moeder.
Uiteindelijk kreeg mijn moeder een flatje toegewezen en we trokken erin.
Toen ik 17 jaar was, ben ik uit huis gegaan. Mijn moeder maakte het mij geestelijk erg moeilijk. Ze leek wel een slang, qua opmerkingen en uitlatingen. Toen is er bij mij al geestelijk iets geknapt.
In die tijd ging mijn voorkeur uit om uiteindelijk in de psychiatrie te gaan werken.
In 1992 kwam ik ook in de psychiatrie....als patiënt!
Ik had teveel pillen ingenomen. Wat mijn moeder toen allemaal voor mijn voeten heeft gegooid..daar lusten de honden geen brood van. Het contact met haar heb ik gekapt..want ik werd letterlijk ziek van haar.
Mijn vader en ik bleven contact houden..hij was mijn maatje..mijn beste vriend.
Als hij ziek was, bleef ik bij hem komen en ik kon mij goed inleven in zijn waan-denkbeelden.
In 1997 is mijn lieve papa helaas overleden..toen voelde ik mij echt alleen ondanks dat ik een relatie had met een begripvol iemand.
Toen ben ik zeer regelmatig opgenomen geweest in de psychiatrie.
Ruim twee jaar geleden was mijn laatste opname..de psychiater stopte mij iedere dag vol met 20 pillen.
Toen ik van hem in overleg weer naar huis mocht, kreeg ik een ander medicijn. Helaas kreeg ik daardoor een medicijnvergiftiging en de psychiater zei: gewoon door blijven slikken.
Door veel te bellen en aan te dringen mocht ik het medicijn laten staan.
Maar het kwaad was al geschied..mijn zenuwen en spieren zijn aangetast..en daardoor ervaar ik veel pijnen.
Via de gemeente kreeg ik een scootmobiel..een rolstoel..po-douchestoel..en een invalideparkeerkaart.
Ik heb nu een andere psychiater in een andere plaats en slik nu 2 pillen voor mijn geestelijke gestel.
Door dit alles ben ik mijn baan kwijt..maar ik voel mij HEEL STERK!!!
Eindelijk voel en zie ik de zon weer in mijn leven.
En mijn moeder......die gaat chronisch vreemd met een getrouwde man vanaf mijn zestiende levensjaar.
Is zij GELUKKIG?
Ik wel...samen met mijn liefde en mijn twee trouwe viervoeters.
Wat heb ik gevochten en geworsteld..maar ben niet ten onder gegaan.
BEDANKT LEVEN...BEDANKT!!
Inzender: Iris, 5 maart 2008
Geplaatst in de categorie: psychologie
Bedankt.
816
Geef je reactie op deze inzending:
Goed dat je van je afschrijft (:
Vind het knap dat je nog zo sterk in je schoenen staat!