Zo kan het ook
Helemaal voorbereid om een poos in ’t ziekenhuis te zitten, omdat ik een afspraak heb met de KNO-arts, heb ik van alles bij me.
Er liggen natuurlijk bladen genoeg maar die zijn doorgaans al zo verlezen dat ik liever een eigen exemplaar heb en wat er ook nog bijkomt is dat iedereen die een bladzijde om moet slaan dat steevast doet door aan een vinger te likken, zodat die op het papier wat meer tegenstand krijgt en zodoende makkelijker om wil. Daarom ben ik op alles voorbereid om een poosje te wachten op mijn beurt.
Alvorens ik plaatsneem (oftewel simpelweg ga zitten) moet ik eerst langs de balie, omdat mijn ‘houdbaarheidsdatum’ is verstreken, en ik moet om opnieuw een poosje mee te kunnen, mezelf identificeren en mijn ziekenfondspasje tonen. Dan kan ik er weer voor een poosje tegen. Als ik mijn opnieuw verlengde kaart terugkrijg, loop ik naar de KNO-afdeling, waar ik mijn kaart af geef na goedemorgen gezegd te hebben. Ik word staande gehouden en de dame aan de receptie wil nog even een aantal dingen van me weten, natuurlijk mijn geboortedatum en waar of ik verzekerd ben. Ik geef haar de antwoorden en kan gaan zitten in de wachtruimte.
Voordat ik goed en wel zit, de omgeving in me opneem een praatje wil maken met mijn buurvrouwtje en kijk naar de overkant omdat daar een moeder wanhopig probeert om een zuigeling rustig te krijgen, wordt mijn naam al afgeroepen en mag ik naar binnen. Ik geef de dokter een hand en die vraagt me na de brief van de huisarts gelezen te hebben 'gaat het ook slechter?'
Ik antwoord dat dit inderdaad ’t geval is en hij start zijn onderzoek. Ik zeg ook nog dat de kinderen steeds roepen, dat ik ze verkeerd versta, tja mijn gehoor gaat achteruit. De dokter besluit opnieuw een hoortest aan te vragen, en die dan naast de test van vorig jaar te leggen, ook kijkt hij nog even naar mijn neus, en constateert dat mijn tussenschot scheef staat.
Nu weet ik in elk geval waar de klachten vandaan komen. Er moet een afspraak worden gemaakt voor de test en dat gebeurt bij de receptie en nu gebiedt de eerlijkheid me te zeggen, dat er altijd dingen voorkomen waar men over moppert omdat alles zolang duren moet, maar dat ik nu zo supersnel geholpen ben, dat de tijd van de oorspronkelijke afspraak nog niet eens is aangebroken, het is nog maar elf uur en de afspraak was om tien over elf… waar nog bijkomt dat de vriendelijkheid van de receptioniste een ware verademing was (nieuw natuurlijk). Ik krijg opeens uitleg over allerlei dingen en word vriendelijk bejegend, waar ik op reageer met 'ik dacht dat die mensen op de televisieserie alleen maar zo deden'. De dame in kwestie schiet in de lach en zegt 'ach als ’t hier druk is dan reageren de mensen anders' maar ik antwoord: 'nou als een pand verbouwen inhoudt dat de mensen vriendelijker zijn, dan mag het van mij langer duren, want er is niets zo vervelend als kortaf mensen te woord staan en een vriendelijk gezicht en benadering tja, daar teken ik dan toch wel voor'.
Ik zeg vriendelijk goedemorgen en bedank haar; zeg goedemorgen tegen de achterblijvers en vertrek. Prijs de dag niet voor ’t avond is en prijs de afspraak niet voordat je weer opnieuw op een controle komen moet, maar je kunt ook zeggen, wat lekker dat we zo snel geholpen zijn, als ik volgende keer wachten moet, dan denk ik gewoon terug aan vandaag, want op het moment dat ik buiten kwam, was nog steeds de tijd niet aangebroken dat ik oorspronkelijk de afspraak had, dus zo kan ’t ook.
casema.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
Zo kan \'t ook
640
Geef je reactie op deze inzending: