Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Seringen met peren

Zij zou het nooit goedvinden, als zij wist dat ik nu bezig ben te proberen haar eens op een voetstuk te plaatsen. Mijn moeder, die mij vanaf mijn vierde levensjaar onder haar beschermende hoede heeft genomen, toen vader hertrouwde. Ze kreeg mij als het ware als een extra huwelijkscadeau erbij. Altijd heb ik geweten, dat zij mijn biologische moeder niet is. Dat was geen enkel probleem toen ik nog klein was en ook niet tijdens de daarop volgende jaren op weg naar de pubertijd.

Zo rond mijn elfde levensjaar begon ik mij, in toenemende mate, te onttrekken aan de goedbedoelde en oprechte liefkozende aaien over mijn bol of aan kusjes, die moeder mij zo nu en dan gaf. Ik werd dwars, onhandelbaar, onredelijk, kortom, er was meestal geen land meer met mij te bezeilen. Vader greep, indien nodig, soms hardhandig in en bracht mij weer terug in het gareel. Tijdens perioden van boosheid, zich onbegrepen voelen en het mokken fantaseerde ik een beeld van mijn biologische moeder. Een engelachtig wezen, overstromend van liefde, warmte uitstralend en van een onwerkelijke tolerantie. Alles mocht, alles kon, kortom: zij was een moeder, die in het écht nergens ter wereld zou bestaan.

Zo ontging mij eigenlijk de werkelijke situatie thuis. Mijn halfbroer, die vier en een half jaar jonger is dan ik, werd eveneens met alle zorgen omringd. Aangezien ik de oudste was, kreeg ik altijd nieuwe kleding en zodra ik eruit begon te groeien moest hij, haar biologisch kind nota bene, ze jaren later dragen. Zo waren er meer voorbeelden, waarbij ik als het ware altijd nummer één was.

Later, toen ik zelf een gezin en kinderen had, zag ik de onredelijkheid van mijn gedrag in volle omvang en begon de spijt daarover steeds meer aan mij te knagen. Gelukkig heb ik het toen met mijn moeder kunnen uitpraten en haar kunnen zeggen, dat het me speet haar zoveel verdriet te hebben aangedaan. Sedertdien is de moeder - zoon verhouding net zo als bij alle gezinnen waarin deze band nog steeds intact is.

Op 24 mei a.s. is zij weer jarig - zij hoopt dan 89 jaar oud te worden. Een kleine, krasse en moedige vrouw, die ondanks vele tegenslagen in haar leven nooit de moed heeft opgegeven. Ze heeft vele lange ziekbedden gekend en een zoon verloren, die nog geen 40 jaar oud mocht worden. Goed, ze moppert zo af en toe over haar slechte gehoor en haar beperkte mobiliteit na haar laatste heupbreuk verleden jaar. Desondanks is ze altijd vrolijk en opgewekt als we regelmatig met elkaar bellen. - Kwiiiiiiiiiiiiiiieeeeeeeetioeiiiiet - "Ogenblik jongen, even mijn gehoorapparaat uitdoen" - "Hoor je me dan nog?" vraag ik dan verbaasd. - "Natuurlijk hoor ik je nog, zo versleten ben ik nu ook weer niet!"

Deze maand is ook weer moederdag geweest en ieder jaar denk ik dan terug aan de moederdagen van vroeger in mijn opstandige pubertijd. Als onvolwassen snotneus meende ik toen, dat zo'n dag onzin was en trachtte er dan ook steevast onderuit te komen. Vader stak daar resoluut een stokje voor. Nu was moederdag in mijn jeugd nog niet zo commercieel en kregen wij kinderen ook geen zakgeld. Wel werd er op school aandacht aan besteed en kwam men altijd wel met een mooie kleurplaat voor moeder thuis. Ik had toen een originele oplossing gevonden, waarmee ik toch de show bij moeder dacht te kunnen stelen.

Achter de scheidingsmuur van de tuin van mijn grootouders en die van hun overbuurman stond ieder jaar een mooie en hoge vlinderstruik in bloei. Ik kon, door op een tuinstoel te klimmen, net over de twee meter hoge muur reiken om er drie of vier mooie takken af te breken. "Toevallig" werd ik meerde jaren door de buurman op heterdaad betrapt. "Het zal toch niet waar wezen, 't is zeker weer moederdag. Vooruit, scheer je weg!"… Meerdere keren sprak opa mij vermanend toe, dat ik niet mocht stelen, maar lachte hij altijd besmuikt als ik hem vertelde, wel een blokje om te lopen op weg naar huis om zo de buurman te ontlopen. Ik had na zo'n daad altijd een dubbel gevoel. Schuldig, want als me thuis met de opvoeding één waarde zeer zeker was meegegeven, dan is het toch wel om niet te stelen, maar ook stoer, want ik had het toch maar weer even geflikt. Moeder toonde zich altijd blij. Ze vroeg nooit naar de herkomst van deze blauwviolette bloemen; ze zette ze altijd met een opgeruimde blik in een vaas.

Het is toen nooit bij mij opgekomen, dat het oogluikend toestaan van het bloemen stelen inclusief de reprimandes een spel was en doorgestoken kaart. Opa en oma hadden een goede verstandhouding met juist deze buren. Ieder jaar, als er uit grootouders’ tuin "perkamott-peren" (vermoedelijk een in de streektaal verbasterd woord van Bergamot, een peervormige citrusvrucht) werden geoogst, kreeg de buurman een overvolle wasmand met peren. Toen heb ik dit nooit geweten, mijn moeder vermoedelijk wél.

Ik ben moeder heden nog steeds dankbaar, dat zij nooit iets heeft laten merken op moederdag, maar zo is zij ten voeten uit; ik hou van haar. Hopelijk mag zij nog een tijdje bij ons blijven. Seringen en peren, ze roepen ieder jaar dezelfde associaties bij mij op. Ik voel me er prettig bij.

Tot een volgende keer.

Schrijver: Günter Schulz, 17 mei 2008


Geplaatst in de categorie: bedankt

4.1 met 20 stemmen 1.039



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Rina van Dijk
Datum:
19 mei 2008
Fijn dat je je moeder nog steeds hebt, Günter.
Ik hoop voor je dat ze de honderd haalt.
Bedankt voor dit liefdevolle verhaal.
Een fijne dag de 24e.
Naam:
Iris Van de Casteele
Datum:
18 mei 2008
Je hebt hier een prachtig beeld neergezet voor jouw ouder wordende moeder, Günter. Ze zal jouw Seringen met peren zeker weten te waarderen. Met hoeveel liefde schreef je over haar. Ze zal ze wel van tussen de regels weten vandaan te halen. Mij schijnt jouw verhaal uiteindelijk uit te monden in een heerlijke bos zelfgekweekte rode rozen, bestemd voor haar verjaardag.
Ik wens haar een gezonde, vreugdevolle feestdag!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)