Steun en toeverlaat
In een grijs verleden had mijn zusje een winkeltje in handenarbeidmaterialen. Het was een klein en knus winkeltje, waar ik vaak in te vinden was. In de avonduren gaf zij les aan huisvrouwen uit het dorp, die naast de alledaagse beslommeringen ook nog graag iets leuks wilden fabriceren. Ook werd zij vaak uitgenodigd door verschillende verenigingen om op locatie haar waar en kennis aan te prijzen. Bij die gelegenheden ging ik vaak met haar mee, als steun en toeverlaat, want het kon waanzinnig druk zijn op die dagen.
Zo moesten we op een dag naar het Congresgebouw in Den Haag. Na twee volle dagen van voorbereidingen waren we die ochtend vroeg op pad gegaan. We tuften rustig voort, want de auto was tot de nok toe afgeladen. Ruim op tijd kwamen we op de plaats van bestemming aan. We gingen naar binnen op zoek naar een kar om de dozen met kraaltjes en pailletjes, touw en nijlondraad en nog veel meer van dat spul naar de tweede etage te brengen. Maar hoe we ook zochten, nergens was er iets van een vervoermiddel te ontdekken. Ook de directie kon ons er jammer genoeg niet aan helpen. Tot mijn zusje in een hoek een invalidewagentje zag staan. Ze griste het karretje uit zijn schaduw vandaan en holde er bijna mee naar buiten. En jawel hoor, met veel vernuft kregen we er alles op.
Uiterst tevreden over zoveel inventiviteit stapte zij trots achter die hoogopgetaste rolstoel de bomvolle hal in. Waarom ik het deed weet ik niet, maar opeens liep ik zwaar hinkend achter haar aan. Nietsvermoedend ging mijn zusje nog steeds met vaste tred voorop, terwijl ik om me heen het ongeloof en de verbijstering satanisch gadesloeg. De vreemde, vijandige sfeer in de hal deed haar tenslotte omkijken. En toen ze me slepend achter zich aan zag komen, wist ze niet of ze lachen moest of niet. Met elke stap die ze deed, zag ik haar ongelukkiger worden. Opeens draaide ze zich om en verkocht me een venijnige trap. Ik riep 'AU!!!' en ik kan u zeggen dat de sfeer in die hal er niet beter op werd. We waren nog maar net op tijd bij de lift, want de menigte had zich samengebald en was zwijgend dichterbij gekomen.
Mijn zusje slaakte een zucht van verlichting, toen de deuren zich sloten en de lift zich in beweging zette. En daar in die lift heb ik beterschap beloofd. En weer en nog een keer...
versatel.nlGeplaatst in de categorie: familie
duivels plan
341
Geef je reactie op deze inzending: