Bellen
Ik ben op het werk. Drukke dag, veel te doen. Toch moet ik even snel naar huis bellen om iets te vragen. Ik pak de telefoon en druk op het knopje ‘thuis’.
Luttele momenten later gaat de telefoon over.
Nu kunnen er twee dingen gebeuren. Of mijn vrouw neemt op, ik stel haar snel de vraag, krijg meteen antwoord en kan verder met mijn werk zonder dat ik uit mijn ritme ben. Mogelijkheid nummer twee is dat Emir opneemt en zoveel te vertellen heeft dat het gesprekje van vijf minuten me in arbeidsproductiviteit eigenlijk 20 verloren minuten oplevert. Maar dat weegt natuurlijk niet op tegen het genot van een intiem gesprek met zoonlief.
Er wordt opgenomen en ik merk het direct: ik hoor niets en dat betekent dat Emir al wel het juiste knopje heeft ingedrukt, maar nu ook nog de ene kant van de telefoon bij zijn oor moet brengen op zo’n manier dat de andere kant bij z’n mond uitkomt. “Hallo” klinkt het even later. Ik maak duidelijk dat z’n papa aan de andere kant van de lijn hangt en vraag hoe het met hem gaat. Het antwoord is kort en bondig zoals altijd: “goed”.
Er worden nog wat standaardvragen gesteld waarop dito antwoorden volgen, maar dan neemt het gesprek een interessante wending. “Papa, kijk, hoe vindt u mijn nieuwe auto?”.
Omdat ik totaal niet weet hoe z’n nieuwe kleinood eruit ziet moet ik hem teleurstellen en hem uitleggen dat je elkaar met een telefoon alleen maar kan horen en niet kan zien. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. Ik stel me zijn teleurstelling voor, een nieuwe aanwinst die hij niet meteen kan delen met z’n vader.
Hij blijkt vastberadener dan ik dacht en stelt de vraag in een iets andere vorm opnieuw. Er lijkt zich een herhaling van zetten aan te dienen. Ik probeer de situatie iets praktischer uit te leggen en vertel hem dat ik alles prima kan horen wat hij zegt, maar dat ik door de telefoon niets kan zien, “jij kan mij toch ook niet zien?” vraag ik.
Hij wil zich niet bij de teleurstelling neerleggen en laat me weten dat hij mij wel kan zien. Ik zie geen andere uitweg, ik moet hem met z’n neus op de feiten drukken en hem overtuigen van het feit dat ik z’n nieuwe aanwinst pas kan zien als ik thuiskom. Inhakend op zijn laatste opmerking vraag ik vastberaden: “Okay Emir, wat heeft papa in zijn hand dan?”
“Een telefoon” antwoordt hij zonder nadenken.
Case closed.
ameerun.comGeplaatst in de categorie: kinderen
bellen
382
Geef je reactie op deze inzending: