Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

… maar ik niet!

"Wie verre reizen doet kan veel verhalen" luidt een gezegde. Wie, net als mijn echtgenote en ik, korte reizen maakt, doet eigenlijk niet zoveel spectaculaire indrukken op, die voor derden boeiend of interessant zouden kunnen zijn. Wél kan men een belevenis hebben, naar aanleiding waarvan men toch de behoefte heeft om dit met derden te willen delen, zeker als het een element bevat waarvan iemand nog iets van zou kunnen opsteken. Dat weer was het geval, enkele dagen geleden tijdens onze korte vakantie in Santa Susanna, Noord-Spanje.

In mijn jeugd zag ik eens, als 16-jarige snotneus, een met stoepkrijt op de muur van een gebouw met onvaste hand gekrabbelde tekst: "de hele wereld is gek …maar ik niet!" Het handschrift verried, dat het vermoedelijk een kind moest hebben gedaan uit een van de lagere klassen van de basisschool. Het ontlokte mij toen spontaan een gevoel van het hebben van binnenpret. Met een soort vertedering dacht ik de ongecompliceerde en rechtlijnige gedachtengang van een zeer jeugdig persoon te begrijpen: - "zo is het en niet anders".

Zou een volwassene deze tekst hebben gekrabbeld, dan zou het de uitstraling van arrogantie, zelfingenomenheid en zelfoverschatting hebben gehad. Laat ik mij nu tijdens onze vakantie onbedoeld aan juist deze genoemde kwalificaties hebben bezondigd. Tijdens de demonstratie over de veiligheidsvoorschriften bij calamiteiten in het vliegtuig bijvoorbeeld en ook bij de waarschuwing van onze hostess om aan bedelaars in dat vakantieland nooit enige aandacht te schenken. "U wordt gegarandeerd bestolen" was de conclusie.

Ik had bij dit alles een houding van: ach, dat weet ik nu zo langzamerhand allemaal wel en: ik ben er tenslotte altijd nog zelf bij, dus geen schijn van kans. Anderen worden misschien bij de neus genomen, …maar ik niet!

We liepen om negen uur in de ochtend op de nog vrij stille boulevard. "Kom eens", zei mijn vrouw, terwijl ik mijn fototoestel weer opborg, "ik snap er geen hout van!" Zij was benaderd door twee Spaanse jongedames, keurig verzorgd en met een vriendelijke, open blik. Één van hen had een kokertje met langstelige rode anjers in haar arm. De andere schoonheid wendde zich tot mij. Ze toonde, op keurige afstand en zonder lichaamscontact te maken, enkele koperen euromuntjes en muntjes van 10 cent. Ze brabbelde iets van "… voor Santa Maria-festival" en nog meer in het Spaans, waarvan ik slechts enkele tientallen woorden versta en spreek.

Om er maar vanaf te zijn, ritste ik mijn buiktasje open, pakte mijn beurs en deed het tasje weer dicht. Ik opende de rits van de kleine muntenvakjes en hield mijn beurs goed vast. Tegen Santa Maria doe je op vakantie zeker niet krenterig, dus gaf de jongedame een munt van één Euro. Zij pakte deze aan, maar gaf hem vrijwel onmiddellijk weer terug, door hem van een hoogte van 10 centimeter weer in mijn beurs terug te laten vallen. Zij wees meteen met haar vinger op het andere vakje met de koperen munten en het kleingeld en lachte vriendelijk. Met een hoofdknik gaf ik haar als het ware toestemming kleine muntjes te pakken, terwijl ik mijn portemonnee nog steeds met beide handen stevig vasthield. Binnen twee seconden toonde zij mij een munt van vijf cent en twee van 10 cent.

Terwijl de tweede schone mij en mijn vrouw een anjer tussen de kleding had gestoken, bedankten beiden namens Santa Maria. Ik zag mijn munt van één Euro nog steeds op dezelfde plaats in mijn beurs, ritste deze dicht en borg hem weer op. Er was verder geen ander lichamelijk contact geweest dan het pakken van het kleingeld én het in de halsopening van onze shirts schuiven van de anjers.

Een kwartiertje later wilde ik bij een supermarkt betalen, opende de achterklep van mijn portemonnee en, u voelt 'm al: ¿….? Leeg! 130 Euro - foetsjie - gerold. Mij ontsnapte een: "¡ wel *^$%%@$$.. !", en dat was nog beschaafd uitgedrukt, want een "#)+||##^" zat er niet eens bij. Ik was boos over het verlies van het geld en ik schaamde me voor mijn domheid.

Deze aantasting van mijn privacy voelde beroerd! - In het hotel aangekomen reconstrueerde ik het gebeuren, dat ons twee anjers van € 65 per stuk had opgeleverd, voor de spiegel. Verbluft stelde ik na korte tijd vast, dat het een kinderlijk eenvoudig kunstje bleek te zijn. Een lichte druk op mijn rechterhand deed de portemonnee aan de zijkant uiteen wijken, waarna twee dunne vingers in één snelle schaarbeweging het papiergeld eruit konden trekken.

Voor mezelf was het weer een bevestiging, dat hoogmoed altijd vóór de val komt. Zelfs als je bedenkt, dat het "maar" geld was en dat er ergere dingen met ons hadden kunnen gebeuren, dan nog bleef en blijf ik met een kater zitten. Moge mijn belevenis anderen alert maken op de mogelijkheid om op een soortgelijke manier bestolen te worden. Velen zijn misschien al het slachtoffer geworden en enkelen wellicht al voor een tweede keer.

Een tweede keer? Sommigen worden inderdaad meerde keren het slachtoffer …MAAR IK NIET! Dat hoop ik tenminste…

Tot een volgende keer.

Schrijver: Günter Schulz, 30 juli 2008


Geplaatst in de categorie: emoties

4.5 met 37 stemmen 1.735



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Eva
Datum:
25 november 2008
Email:
evertjetelfort.nl
Knap als het U lukt het niet een tweede keer te laten gebeuren. Bij mij is dat nog nooit gelukt.
Maar hoe vaak het ook gebeurt, het heeft altijd een wrange nasmaak.
Hopelijk heeft het niet Uw hele vakantie verknald.
Naam:
Charissa
Datum:
28 augustus 2008
Email:
cgundermannhotmail.com
Oh oh, wat een belevenis.. Nooit meer zo lief zijn voor Spaanse dames he..? :) Toch wel een leuk verhaal geworden! Ik neem aan dat de prijzige anjers niet meteen de vuilnisbak in zijn gegaan?
Naam:
Iris
Datum:
31 juli 2008
Email:
iris.aguirretigo.com.py
Mij zal het niet overkomen, zo vaak al gehoord, soms met leedvermaak in de stem van degene die nog nooit iets dergelijks overkomen is. Toch is bestolen worden niet iets waar je kunt om lachen zoals om uitglijden op een banaanschil (als je staartbeen niet teveel pijn doet). Ik lach niet om jouw avontuur, beste Günter, nog geen maand geleden overkwam het mij ook. Dit zal jou geen troost zijn, doch jij houdt er een zinnig maar wel duur betaald verhaal aan over!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)