Nekelman en de clantheorie
Hersenen zijn eigenlijk een soort harde schijf die gevoed wordt met informatie door zintuigen die geen van alle perfect zijn. Hoeveel meer dan de halve waarheid kunnen wij dus weten?
Nekelman glimlachte om zijn eigen gedachten, sneed zijn vader verder in plakjes, spoelde de restanten door het doucheputje en waste zijn handen met de blauwe zeep aan het koordje.
“Zo, nu eerst iets te eten”, mompelde hij.
Van zijn vader moest hij vroeger altijd zijn hele bord leeg eten en goed schoon schrapen. Dit lukte nooit volledig. De yoghurt, die van hetzelfde bord gegeten diende te worden, werd hierdoor altijd ontsierd met een minuscuul maar uitermate walgelijk randje uitgelopen jus. Nekelman herinnerde zich het gevoel van totale bevrijding toen hij, op de eerste dag na het verlaten van het ouderlijk huis, in zijn eigen keuken yoghurt uit een apart schaaltje at. Zelden had hij hierna iets zuiverder dan dat geproefd.
Tegenwoordig was het eten van schone yoghurt alweer zo gewoon geworden dat hij er nog zelden bij nadacht. Maar nog lang had hij na de hoofdmaaltijd in gedachten de stem van zijn vader gehoord die hem maande tot het lepelpiepende bordschrapen. Soms keek hij geschrokken achterom in de verwachting zijn vader daar te treffen met één opgetrokken wenkbrauw en de strenge mond. Maar slechts het serviesgoed in de oude broodkast staarde hem dood aan.
Nekelman bakte zich een ei met tomaat en begon met smaak te eten.
Hij had vandaag weer veel over zijn vader nagedacht of liever: over de hele generatie van zijn vader. De ‘net ín of net ná de Tweede Wereldoorlog geboren babyboomclan’, noemde hij hen in gedachten.
Haten deed hij ze niet echt, het was meer een soort tolereren van hun aanwezigheid. Arrogant, kortzichtig, dom en schijnheilig waren voor hem de sleutelwoorden om zijn pa en diens tijdgenoten te beschrijven. Deze groep maakte er, naar Nekelmans smaak, met satanisch genoegen welhaast een sport van om hun kinderen continu te bestoken met zogenaamde waarheden over hun eigen zware jeugd waarin zij zoveel hadden moeten ontberen.
“Tja, hadden wij het vroeger maar zo simpel gehad. Jullie boffen maar”, was een veelgebezigde zin die Nekelman ‘s nachts nog wel eens deed opschrikken wanneer hij flink getafeld had.
Naarmate zijn eigen leeftijd vorderde, had hij ontdekt dat de echte waarheid over de clan wel wat anders lag dan zijzelf, waarschijnlijk door hun onterechte calvinistische schaamte, wilden laten geloven.
Er was in ieder geval sinds de middeleeuwen geen generatie geweest die het zo gemakkelijk had gehad als zij, vond Nekelman. Ze hadden niet, net als hun ouders, een meer dan twintigjarige recessie en twee wereldoorlogen meegemaakt welke zij als volwassenen moesten zien te overleven met zorg voor huis en kind. Ook zoiets als vreemdelingenhaat, toenemend geweld op straat en gevaren in het verkeer waren onbekende begrippen in de gezapige jaren vijftig. Hoepelend en tollend konden zij zonder verder nadenken opgroeiden tot plichtsgetrouwe volwassenen.
Milieuverontreiniging, nog zoiets! “Vroeger was de lucht schoon en konden we zwemmen in alle sloten waar we salamanders en kikkers vingen”, was een met graagte uitgesproken zin van menig babyboomer op verjaardagen en andere treurige familiebijeenkomsten. En wie hadden in hun ijver om een betere wereld voor hun kinderen te scheppen het buitenwater en de lucht zo vervuild? Juist!
Natuurlijk had de clan hard gewerkt. Maar het was hen wel erg gemakkelijk gemaakt. Er was niets na de laatste oorlog. Dus het beste moest nog komen. Het kon alleen maar beter, mooier en meer. Werkloosheid was tijdens het arbeidzame leven van de clan een woord dat in de vergetelheid geraakt was. Beviel een werkgever je niet, dan liep je ’s middags bij een nieuwe naar binnen. Met treinwagons, vliegtuigen en bussen tegelijk, werden ‘vreemdelingen’ het land binnengehaald om alle werkzaamheden op te knappen waartoe de clan zich niet langer wenste te verlagen. Enige vorm van kennismaking en goede afspraken over voorwaarden voor verblijf werden daarbij genegeerd of over het hoofd gezien door de op geld en luxe beluste jonge clan.
Op zich was er natuurlijk niets mis mee om te streven naar vooruitgang en een goed leven. Maar om te vechten voor een betere wereld voor je kinderen en daarna je kinderen te verwijten dat je dat gedaan hebt, getuigde volgens Nekelman van weinig smaak en inzicht. “jullie hebben maar een lui leventje” verpestte zijn vader maar al te vaak het begin van de vrije zaterdag. “Wij moesten gewoon werken en hadden maar één dag in de week vrij!”.
Maar dat wilden jullie toch juist graag anders voor je eigen kinderen? Wij zijn jullie dankbaar maar hebben er niet om gevraagd en wensen ons er niet schuldig over te voelen. Zoiets had Nekelman graag willen antwoorden maar dat durfde hij toen niet. Het bleef erbij dat hij dit zijn vader in gedachten toeschreeuwde.
En nu zat zijn eigen generatie met de brokstukken van het clantijdperk. Het milieu stond onder hoge druk. Pas nu was het vreemdelingenprobleem onderkend en werd er door beide partijen getracht om de schade te beperken door een meer wenselijke manier van samenleven te bevorderen. Er was een behoorlijke kans dat dit streven te laat kwam.
Banen lagen niet voor het oprapen en het onderwijs lag op zijn gat. Twee zaken die de economie nou niet bepaald de goede kant op duwden. En dat alles omdat de clan liever voor politieke richtingen had gekozen die een minimale belastingheffing op hun sleurhutten en huizenbezit als belangrijkste speerpunt voor ogen hadden.
En dan nu verbaasd naar de puinhopen kijken en tegen de volgende generatie roepen dat het vroeger zoveel beter was?
Nekelman wenste koste wat kost te voorkomen dat zijn eigen kinderen zó over hem en zijn leeftijdgenoten zouden denken. Er was dus werk aan de winkel. Tijd voor de grote schoonmaak. Met een vastberaden gebaar kwam hij overeind en klopte de kruimels van zijn broek. Hij liep naar de badkamer en verzekerde zich er van dat er beslist geen vuil meer rond het doucheputje was achtergebleven.
planet.nlGeplaatst in de categorie: maatschappij
generatiekloof
535
Geef je reactie op deze inzending: