Gelukkig dat Iemand verder kijkt
Ik sta bij de kassa in een bouwmarkt. Een flinke rij wachtenden voor mij. Op die momenten slaat bij mij de verveling gauw toe. Ik kijk maar eens rond naar de mensen voor mij, achter mij en die gewoon langslopen. Er is maar één kassa open, dus het is letterlijk en figuurlijk behelpen vandaag.
Voor mij staat een echtpaar dat niet vaak naar een bouwmarkt gaat en zeker niet van wachten houdt. Hij heeft het formaat van een spijker en zij van: het is iets meer, mag dat? Ze heeft wel een lief gezicht, waarom zou ze geen lief gezicht hebben. Ik vraag mijzelf af waarom ik dat denk. Ze pakt een grote zakdoek van het formaat tafellaken en gaat haar gezicht afvegen. Het is ook warm hier. Zou de klusjesman vrij hebben en zou daardoor de airco niet gemaakt kunnen worden? De vrouw zegt iets tegen haar man, maar dat spijkertje is wat doof:
“Wat?” roept hij tegen haar. Het klinkt zo hard dat achter in de bouwmarkt de mensen nog opkijken.
“Ik heb het warm, laat me even langs, dan ga ik alvast naar buiten.”
“Heb je die rij voor ons gezien?” zegt de man terug.
Ha, er is iemand klaar met afrekenen, dus kan ik weer een plaats opschuiven. De juffrouw aan de kassa staat op en loopt weg. Verbouwereerd kijk ik haar na. Ik schuif een plaats op, maar er gebeurt niets. Na een paar minuten komt de kassajuf weer terug met een literfles plat water van een bekende plaats in België. Iedereen kijkt begerig naar dat heerlijke, koele vocht. Ik kijk ook naar die fles en het lijkt of die fles steeds groter wordt.
“Zeg komt er nog wat van”, zegt een man achter mij, “ik heb wel wat beters te doen om naar dat geslurp te kijken en te luisteren.”
Hij heeft gelijk, de kassadame drinkt niet als een dame.
Drie mensen proberen zich door de rij naar buiten te wurmen, maar stranden op de dame voor mij.
“Dikke mensen zouden niet in een rij mogen staan.”
Er beginnen een paar mensen te grinniken. De spreker voelt zich gesterkt door het publiek en zegt:
“Dat die vetklep toch gauw uit de rij verdwijnt.”
Ik weet niet hoe die vrouw zich voelt, maar enigszins kan ik het mij wel voorstellen. Daarom klop ik die man op de schouder en zeg:
“Wilt u achteraan sluiten graag.”
“Ik heb niks gekocht, dus effe dimmen.”
“Wat staat u dan hier te wachten in een rij voor een kassa?”
“Man, zeur niet, ik moet naar buiten.”
“Dat willen wij ook, of denkt u dat wij hier voor onze lol staan?”
De man kijkt mij vernietigend aan, maar maakt geen aanstalten om met de andere twee naar achteren te verdwijnen.
“Wat vinden jullie nou van zo’n kereltje”, merk ik op, “wel een vrouw in deze rij beledigen maar zelf onbeschoft voor kruipen.”
Iedereen begint instemmend te knikken en te mompelen en de betreffende vrouw kijkt mij dankbaar aan. Ze kijkt de man aan en zegt:
“Die man vroeg aan u om naar achteren te verdwijnen, dus verdwijn nu maar gauw.”
Ze loopt dreigend naar de drie toe, die gauw eieren voor hun geld kiezen en uit de rij verdwijnen. Er klinkt applaus en het lijkt of ook de vrouw achter de kassa er sneller door gaat werken.
Eenmaal buiten haal ik eens diep adem en loop naar huis. Al lopend vraag ik mij af waarom mensen altijd naar het uiterlijk kijken en daar een oordeel over geven. Ze kijken nooit verder naar het innerlijke van de mens. De binnenkant is vele malen belangrijker dan de buitenkant. Natuurlijk zie in een oogopslag dat iemand zwaar is, maar verder kijken duurt iets langer.
Stel je nu eens voor dat God ook zo zou handelen en de mens alleen op de buitenkant zou beoordelen. Dan was Hij gauw klaar. Gelukkig kijkt God eerst naar de binnenkant, want dat is de mens helemaal.
Na het overlijden komen alle mensen, dik, dun, groot, klein zonder het aardse omhulsel bij God aan en daar wordt iemand beoordeeld om zijn gedrag en niet of hij of zij een keurige maat confectiemaat had.
Gelukkig maar dat er altijd Iemand is die verder kijkt.
Geplaatst in de categorie: maatschappij
Mens
276
Geef je reactie op deze inzending: