Weekendtandarts
'Dan moet je zo'n vent hebben als ik,' mompelde de vrouw bijna onverstaanbaar, terwijl ze een weekblad voor haar mond hield. Het gezicht van haar man was één en al pret. 'Ik stond vanmorgen op,' zei ze moeilijk, 'en het eerste wat hij zei was: 'Je moet eens in de spiegel kijken, je ziet er niet uit!' Heel even gunde ze ons een blik achter het weekblad en inderdaad; de ene helft van haar kaak hing ongeveer tien centimeter onder het normale niveau uit. 'Ik heb toch niks teveel gezegd!' lachte de man. En de toon was gezet.
'Boven- of onderkaak?' had de assistente gevraagd, toen ik die zaterdagmiddag belde. 'Onderkaak,' had ik kleintjes geantwoord. 'In dat geval moet u direct komen,' zei ze.
Even later was ik op weg naar de enige tandarts die dat weekend dienst had. Het had haast, dus met de verkeersregels nam ik het niet zo nauw. Aan de voordeur verwachtte ik een ongeruste medicus die me zorgzaam zou begeleiden naar zijn relaxstoel. En terwijl hij het mes in me zette, me gerust zou stellen en vaderlijk zou toespreken.
Maar toen na mijn aanbellen de voordeur openzoemde, zag ik geen sterveling. Aan het eind van de lange gang zaten twee pubermeisjes op de vloer met patat en blikjes fris. En toen ik voorzichtig over de twee heen was gestapt, eindigde ik in een wachtkamer die tot in alle hoeken was gevuld. Het was muisstil. Alle stoelen waren bezet en de overige wachtenden verwisselden rusteloos het ene been voor het andere. Ik knikte en schoof stilletjes aan.
Opeens luid gestamp. 'Ik heb goddomme de lijnbus aan de kant gezet!' riep de man die binnenstapte. 'Ik moest direct komen! Ik heb alle lichten genomen!' De buschauffeur klonk diep verontwaardigd. Een gegrinnik steeg op, terwijl hij mopperend steun zocht bij de laatste deurpost. En voor we het wisten was het opeens een dolle boel.
'Voor de derde keer verdoofd!' riep de man die uit de behandelkamer kwam. 'Hij weet nog niet precies wat-ie gaat doen!' Hé, die Arie!' riep weer een ander, toen de tandarts zijn vrolijke kop om de hoek van de wachtkamer stak. 'Mijn buurjongen,' verklaarde hij later trots. 'Kèn je niet 's een beutje opschiete?' Er verscheen een nog grotere grijns op het smoel van de tandarts. 'Hoi, die Piet,' grinnikte hij terug. 'Had jij niet tot maandag kunnen wachten?'
Na de mevrouw met de uitbouw was ik aan de beurt. Het was inmiddels drie uur later. Maar Arie, de tandarts, bleek een engel Gods. Hij bekeek de ravage en legde me vriendelijk uit wat hij ging doen. Hij begeleidde me naar zijn relaxstoel, liet me neer en terwijl hij het mes in me zette, stelde hij me vaderlijk gerust.
Innig dankbaar verliet ik deze aardige boerenzoon.
Een verloren zaterdagmiddag?
Toch niet helemaal...
versatel.nlGeplaatst in de categorie: welzijn
kiespijn
694
Geef je reactie op deze inzending: