Duister

Zwarte wolken drijven door de lucht. Blokkeren het licht dat de zon nog naar de aarde probeert te sturen. Maar tevergeefs, dag werd nacht en is dat gebleven. Ik heb niet anders geweten, maar de boeken verhalen over tijden dat de aarde nog vrolijk en helder was. Tijden waarin de mens nog niet zijn zwarte stempel op de aarde had achtergelaten. Maar over die tijden kan ik slechts dromen wetende dat ik nooit terug zou kunnen gaan.

Mensen vertrekken elke dag naar hun werk. Ze gaan naar hun flat en werken daar in stilte. De depressieve sfeer die overal onvermijdelijk is maakt me gek. Nergens kan ik vluchten, want nergens is het anders. Straten zijn netjes in blokken geordend. De flats vormen de horizon. Nergens waar ik kan vluchten, altijd zal ik in de schaduw van de hoge gebouwen blijven kruipen. Net zolang totdat ze me zover krijgen om ook te gaan werken. Elke dag weer achter mijn bureau. Dezelfde routine iedere dag. Dezelfde donkere aarde.

En uiteindelijk zal ik sterven. Ik vrees de dag dat ik zal sterven, ondanks dat ik niets te verliezen heb. Net als ieder ander mens vrees ik het onbekende in een wereld waarin alles geregeld is. Het onverwachte en het onvoorspelbare, wat om elke hoek op de loer ligt. Ik vrees hetgeen waarnaar ik verlang. Ik ben bang dat ik niet langer zal zijn.

Maar wat betekent 'zijn' in zo'n wereld? Wat is 'zijn' als iedereen hetzelfde is? Wat is de waarde van het mens zijn als je weet dat je zult sterven zonder de wereld veranderd te hebben?

Schrijver: Boris M., 30 november 2008

boris-larphotmail.com

dood duister angst duister angst

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 6 stemmen 326