fries winterverhaal

Op de een na laatste dag van het jaar dat zo snel voorbij is gegaan, ga ik met H naar de E10 schaatsbaan, daar waar ik vroeger gewoond heb en waarvandaan ik werd verdreven.
Ik ben de laatste week van slag door ziekte en aanhoudende koude, vandaar dat er ijs ligt natuurlijk. De auto snort door een wit landschap en na enige tijd en een paar schapen zijn we er.

Het doet me toch goed er weer eens even uit te zijn en iets te ondernemen. De molen en de ijsbaan met al die schaatsers en het riet ziet er uit als een heuse Kerstkaart, het is van alle tijden, een wintertafereeltje. We lopen er naar toe over het ijs, zonder te vallen, en bestellen een slappe chocomelk.

Fijn, hier is het einde van de wereld die ik achter mij liet en toch weer terug vond, onveranderd, zoals de molen die er nog steeds staat. Geen herinneringen, alleen maar het landschap en de stilte. Tevreden lopen we terug, ik als laatste Friese roker, H met warme oranje skijas en gladde zolen en mobiel paraat. Dan verandert het alweer in mijn hoofd en komt de dufheid met de autokachel en de zon in het gelaat alweer terug en doe ik mijn ogen dicht en is alles weer gewoon.

Thuis, moe, geen puf meer, het lijkt al onwerkelijk dat ik er was en alweer vergeten. Alleen het stilstaande beeld van het geheel herinner ik mij nog zoals mijn hele leven even weg lijkt te zijn momenteel door gebrek aan hersensactiviteit. Maar daarom is het winter, je mag rusten van het hele jaar en op krachten komen en jezelf beschermen tegen de kou in je holletje met twee dekbedden en de radio met muziek die men het beste vindt.

Zo eindigt dit winterverhaal. Thuis is de tabak op maar eens in de tien jaar een winter, ach zo gek nog niet, als je er even tussenuit gaat om er van te genieten, het leven is al zo lang en toch zo kort. En ik had het niet eens koud!

Schrijver: foppe oostenbrug, 30 december 2008

foppeoosttelfort.nl

Biografie van deze schrijver

winter

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.6 met 9 stemmen 634