Gooi het daar maar neer.

Ik trek mijn jas aan en pak nog snel het zakje met afgewerkte batterijen uit de la. Die kan ik vast wel ergens inleveren in het winkelcentrum. In een fris voorjaarszonnetje zet ik er flink de pas in. Onderweg zie ik een postbesteller, met een pakje onder zijn arm, driftig op een deurbel drukken. Niemand doet open, behalve de buurman.
“Gooi ’t daar maar neer,” roept hij. De postbode laat het pakje achteloos voor de deur vallen en stapt weer in zijn busje. Gelukkig maar dat het pakje niet voor mij bestemd is want ik heb juist een porseleinen theepot besteld. In het winkelcentrum ga ik eerst op zoek naar de Hema want ik heb gehoord dat daar batterijen ingeleverd kunnen worden. Het is druk in de winkel. Tussen de armen, benen en jassen speur ik naar een bordje lege batterijen. Maar er is nergens iets te vinden. Ik schuifel door de hele winkel. Een moeder met haar dochtertje staat me in de weg bij de afdeling met elektrische artikelen. Het kleine meisje heeft een lolly in haar mond.
“Mama, ik lust het niet meer,” jengelt ze.
“Nee, Senna, niet zeuren, gooi ’t daar maar neer.” Het kind laat de lolly voor mijn voeten op de grond vallen. Daar heb ik niet op gerekend en ik trap in de plakkerige rommel. Inwendig vloekend probeer ik hinkend op één been de kleverige aanslag van mijn schoenzool te trekken. Het lukt maar ik sta nu wel met een half opgegeten lolly vol zever in mijn hand.
“Juffrouw, juffrouw!” ik probeer de aandacht te trekken van een winkelmedewerkster die met
een collega druk in gesprek is over de kwaliteit van de worst. Ze kijkt me verstoord aan.
Ik laat haar de lolly en het zakje met batterijen zien.
“Waar kan ik dit laten?” Ze maakt een vaag gebaar naar de andere kant van de winkel. Zuchtend worstel ik me met mijn handen vol door het winkelend publiek. Eindelijk sta ik dan voor de servicebalie. Na lang wachten kan ik opnieuw mijn prangende vraag stellen.
“Waar kan ik dit laten?”
“Ach, gooi ’t daar maar neer,” wijst de medewerker. Ik zie een plastic ton staan met het opschrift lege batterijen.
“Nee, niet die lolly!” roept de man als ik opgelucht mijn zakje leegschud in de ton. Geschrokken klem ik de lolly vast in mijn hand. Enkele mensen kijken me beschuldigend aan. Met een rood hoofd ga ik op zoek naar een prullenbak. Opnieuw de hele winkel door. Ten einde raad besluit ik naar het restaurant te gaan en een kop thee met een tompouce te nemen. Dan kan ik meteen de lolly kwijt. Aan de kassa geef ik een briefje van tien euro dat aan de lolly blijft plakken. Het kassameisje wil het briefje vervolgens niet aannemen.
“Gooi ’t daar maar neer,” zucht ze. Ik zoek een leeg tafeltje en dan beleef ik het moment suprême want ik kan de lolly op het dienblad leggen en mijn handen schoonvegen met een servetje. Tevreden smul ik van de tompouce. Naast me zitten een man en een vrouw met norse gezichten van hun slagroomcake te eten.
“Nee, Nel, je weet heel goed dat Johnny zoiets nooit zou doen,” gromt de man.
“O nee? Jij weet niet alles, zo dom als je bent,” snauwt de vrouw. De man verfrommelt driftig zijn servet en smijt deze tegen de grond.
“Welja,” sneert de vrouw, “gooi ‘t daar maar neer!” Het dreigt uit de hand te lopen en ik besluit het restaurant te verlaten voordat de slagroom in mijn haar vliegt.

Onderweg naar huis zie ik een hond, van een onbestemd ras, op de stoep poepen.
“Gooi ’t daar maar neer!” roep ik geërgerd. De baas van de hond, een grote man met een kaal hoofd, kijkt mij dreigend aan. Met bonzend hart versnel ik mijn pas. Eenmaal thuis laat ik me vermoeid op de bank ploffen. Wat een dag. De bel gaat. Ik kijk door het raam en zie de postbode staan met een pakket verpakt in bruin papier.
“Gooi ’t daar maar neer,” roep ik automatisch. Dan sla ik verschrikt een hand voor mijn mond, maar het is al te laat. De postbode kwakt het pakket achteloos neer en kuiert fluitend weg. Dat was dan het einde van mijn porseleinen theepot denk ik triest als ik de doos openmaak. Snel start ik de computer en bestel een zelfde theepot via de webwinkel. Vele kilometers verderop, aan de andere kant van de glasvezelkabel, print een magazijnmedewerker de bestelling uit. Hij houdt het papiertje omhoog en schreeuwt: “Sjaak, een bestelling voor de theepot!”
“Oké, gooi ’t daar maar neer.”

gooien humor humor

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 4 stemmen 1.990