Verder
Het is voorbij. Charlotte inspecteert nog een keer de kamer die haar dochter heeft achtergegelaten. Erg schoon is het niet. De koelkast, nu al muf ruikend en de gordijnen in een onmogelijke kleur groen laat ze achter. Die gordijnen, Woemi heeft ze nog geërfd van de vorige bewoner. En die misschien wel weer van zijn of haar voorganger, wie zal het zeggen. Een doorgangshuis is het, meer niet. Iedereen laat er wel iets achter, een plank, een paar gaten in de muur, een brandvlek van een vergeten sigaret in de vensterbank.
Woemi maakt de muren paars en oranje, grootse plannen heeft ze. Hier zal het allemaal gaan gebeuren.
Paars en oranje. Het maakt de donkere kamer nog somberder. Vanuit het raam ziet Charlotte een gek voorbij lopen. Een trillende, moeizame pas, de handen voor zich uitgestrekt, alsof ze blind is. Gekken nadoen, het is een geliefde bezigheid voor Woemi geworden, hele voorstellingen geeft ze ermee weg. Charlotte heeft het gevoel alsof ze de vrouw die voorbijloopt persoonlijk kent. Als ze 'dag Joke' zegt krijgt ze de overbekende kraaistem, krakend als een oude grammofoon.
Gelukkig dat het voorbij is. Het was geen goede keuze, die B. Wat heeft het Woemi nu helemaal opgeleverd? Een ongewenste zwangerschap van een ongewenste lapzwans. Hopelijk is dat nu ook voorbij.
'Hij komt ook daar naartoe' beweert Woemi met grote stelligheid.
'Wat gaat hij dan doen daar?' wil Charlotte weten.
'Nou werken, hij vindt wel wat' zegt Woemi.
'En dan?'
'Samenwonen misschien, we vinden wel wat.' Samenwonen met het paddenjong, het moet niet nog erger worden. Gelukkig weet Charlotte beter hoe dat soort dingen gaat. Uit het oog, uit het hart, zo gaat dat. Over een jaar is er geen paddenjong meer te bekennen, en heeft Woemi misschien eindelijk iets leuks, iets normaals aan de haak geslagen. Jan, die jongen de ze geholpen heeft bijvoorbeeld. En haar een hand gaf. 'Hallo, ik ben Jan'. Zoiets ja, dat zou een leuke man zijn voor haar kinderen. Als de tijd daar is.
Maar Woemi gaat niet voor saai, burgerlijk, innemend en voorkomend. Woemi gaat voor een jongen die maar geen man wil worden. Voor een te klein, veel te duur tweekamerappartementje midden in de stad. Waar niemand heeft gehoord van rekening houden met nachtdienst. Waar altijd geld tekort is. Waar ze voortdurend ruzie maken. Over hoeveel zout erbij de aardappels moet bijvoorbeeld. Woemi smijt de pan woest door de kamer. Voer voor de muizen, die toch niet uit te roeien zijn.
Van het glaswerk is dan al weinig meer over.
Een keer, Woemi is weer in zo'n bui, vliegt een bord recht op de wand om zich vervolgens in het board vast te boren. Ze lachen allebei. Vergeten hun ruzie. Hebben seks. De manier om het weer goed te maken. Dan vluchten ze allebei dat benauwde hok uit. Ieder zijn eigen kant op, hij vaak met vrienden naar de kroeg, naar het voetbal of naar het voetbal in de kroeg, zij naar een vriendin, nog uit de B, of zomaar, naar huis ook. Samen? Eigenlijk zijn ze nauwelijks meer samen.
'Kom je nog?' Woemi is ongeduldig. Voor haar is het gedaan hier, op naar weer een nieuw leven. Als je jong bent denk je er heel wat te hebben. En bovendien, dat is raar eigenlijk, denk je juist dan dat je weinig tijd hebt, dat je het gisteren al gedaan zou moeten hebben, de reis, die opleiding, dat vriendje. Woemi is ook kwaad.
'Hij laat me weer mooi zitten'. Het paddenjong loopt in de duinen, of ligt op het strand.
'We hebben hem ook helemaal niet nodig' zegt Charlotte. Hoe meer hij dat soort dingen flikt, hoe eerder ze zal inzien dat het niks is, die vent. Ze start de auto. Op naar Woemi's nieuwe flatje, zo mogelijk nog kleiner dan deze. Maar wel zonniger en lichter en ook in de gewone wereld, niet zo afgesloten tussen de gekken.
'Het komt heus wel goed' heeft ze thuis tegen Cornelis gezegd, die als altijd honderden beren op de weg ziet. Een nieuwe ronde, nieuwe kansen, Charlotte is juist optimistisch. De muren mag je er niet schilderen en voor logees is er een aparte gastenkamer.
'Het komt heus wel goed' zegt ze nu ook tegen haar dochter.
'Rij nou maar' zegt Woemi. Tussen de bomen door heeft ze het paddenjong zien lopen. Als altijd heeft hij een rugzakje en een walkman op. Als altijd ziet hij niks als ze zowat voorbijrijden maar lijkt hij verdiept in zijn eigen wereld, in zijn eigen gedachten. Een gek tussen de gekken bijna. Als hij ze eindelijk ziet zwaait hij, zich van geen kwaad bewust. Woemi ontploft zowat.
Charlotte neemt voorzichtig de laatste drempel.
'Tja, dat zijn mannen' zegt ze alleen maar. Het komt heus wel goed, ze weet het zeker.
[Een vervolg op de serie "Het Paddenjong".
De laatste aflevering hiervoor was "C'est l"amour".]
hotmail.comGeplaatst in de categorie: liefde
woemi
595
Geef je reactie op deze inzending: