Als je het warm-nest-gevoel niet kent... (3)
Ik keek kort haar kant op. Ze keek me vluchtig aan waarbij er een kleine glimlach op haar gezicht verscheen, maar boog haar gezicht snel weer richting haar tekenopdracht. Het viel me op dat iedereen met z'n tweeën aan een tafeltje zat, maar Gabriëlla zat alleen aan twee tafels. Dat bleek niet voor niets.
Ze had namelijk een enorm arsenaal aan teken- en schildergereedschap op haar tafel liggen. Ik liep rustig tussen de tafeltjes en sprak Patrick aan, de aanvoerder van The Gang. "Heey Patrick, hoe is ie?", vroeg ik zachtjes om de anderen niet storen, "waar is de rest van The Gang?". Patrick antwoordde fluisterend: "The Gang has died, my man. Iedereen is van school getrapt".
Hij gebaarde dat ik dichterbij moest komen, waarop ik me bukte en hij me in het oor fluisterde: "Maar daarvoor in de plaats zit ik nu wél in de klas met dé babe van deze school". Hij wees met zijn duim over zijn schouder naar Gabriëlla. "Jah, die viel mij ook al op", antwoord ik terwijl we naar Gabriëlla staarden. Patrick kauwde zijn pen bijna fijn, terwijl hij met grote ogen haar kant op keek. Het was duidelijk aan hem te zien dat hij haar wel op kon vreten.
Hagen kwam naar ons toegelopen. "Gabriëlla", zei hij, "kan jij even plaats maken voor Collin zodat hij aan de tafel naast jou kan zitten?". Terwijl ik overeind ging staan, legde Hagen zijn hand op mijn schouder en keek Gabriëlla aan, die antwoordde met een korte knikkende blik onze kant op.
Ik liep haar kant op en voelde een stroom van adrenaline door mijn lichaam gaan terwijl ik naar haar keek. Ze zag er niet verkeerd uit, dat was ik helemaal met Patrick eens. Gabriëlla stond kort op om over de tafel heen te buigen zodat ze haar spulletjes aan de andere kant van de tafel aan de kant kon schuiven.
Terwijl ik dichterbij kwam kreeg ik voor het eerst in mijn leven een gevoel van bijzondere aantrekkingskracht bij de aanblik van haar prachtige vrouwelijke achterkant. Ze had mooie, lange benen en droeg een zwarte, gebreide maillot. Haar slanke achterste boog mijn kant op. Ik bleef even staan en begreep nog niet helemaal wat er met me gebeurde. Het leek erop dat ik op slag verliefd was geworden. Ik keek bewonderend naar haar terwijl ze rustig alle tekenspulletjes van de ene naar de andere tafel verplaatste. Haar glimmende zwarte laarsjes vielen me op, die vlak onder haar knieën ophielden. De hakken waren zeker vijf centimeter hoog. Haar lange, zwarte haar hing langs één kant van haar hoofd. Haar hoofd was voorovergebogen waardoor ik haar gezicht niet kon zien. De kraag van haar witte blouse stond nonchalant overeind en leek speels in conflict te raken met haar grote gouden oorringen.
Nadat ze haar spulletjes verplaatst had draaide ze zich naar me om. Mijn hart sloeg pardoes een slag over toen ik in haar ogen staarde. Ze had prachtige ogen. Grijsblauwe, haast metallicachtig gekleurde ogen met lange zwarte wimpers. Ze bewoog haar hand door haar gladde haar, zodat het naar één kant van haar hoofd viel en vroeg met een zachte stem: "Wil je niet gaan zitten?" Ik knikte en liep naar het tweede tafeltje dat ze voor me vrij had gemaakt. Het tafeltje stond haaks op de hare. Daardoor was het makkelijk om met haar mee te kijken naar haar tekening. "Lukt het?", vroeg ik enigszins verlegen. Ze glimlachte, keek me weer aan en zei: "Nou, eerlijk gezegd gaat me dit een beetje boven de pet. Heb jij verstand van perspectieftekenen?" Ik was blij dat ze me het vroeg, het ijs leek gebroken.
Ik ging achter haar staan om over haar schouder mee te kijken en haar beter te kunnen aanwijzen wat ik aan de tekening zou veranderen. Terwijl mijn hoofd kort boven haar schouder hing rook ik haar heerlijke parfum. Af en toe draaide ze haar blik opzij, keek me aan. Het was een waanzinnig zinderend gevoel om die ogen van haar kijkend in de mijne op slechts enkele centimeters afstand te hebben. Ik had het gevoel dat ik een persoon had gevonden die de passie van het tekenen met me deelde, maar of zo ook die verliefdheid met me zou delen? Ik was tot over m’n oren op d'r.
"Kun jij dit niet even voor me doen?" vroeg ze met haar vriendelijke stem en glimlachende gezicht. Ze wees naar een paar lijnen en zei: "Die moeten anders, laat anders eens zien hoe jij het zou doen". Ze gaf me de tekening aan en ging achterover zitten in haar stoel. Ze rolde haar mouwen een stukje op waarbij haar fraaie zilveren armbanden tingelden en boog weer voorover naar de tekening die nu voor mijn neus lag. Ze was heel dichtbij.
Plotseling werd de pret gestopt door de schoolbel. De les zat erop en gelukkig had ik nog net op tijd de grove lijnen verder uitgewerkt. "Je hoeft nu alleen nog die paar lijntjes uit te gummen die er voorheen al op stonden. Dan is het af", zei ik terwijl we opstonden en Gabriëlla haar spullen in haar grote linnen tas deed en deze over haar schouder hing. Haar blouse schoof er een stukje door opzij en ik kon het niet laten om heel even naar haar prachtige vrijgekomen hals te loeren. Niet lang, want ze zette vrijwel direct de kraag van haar witte overhemdblouse weer overeind.
"Loop je mee naar buiten?", vroeg ze. "Waar woon je eigenlijk?", vervolgde ze terwijl we de klas uitliepen. "Zo’n twee uur fietsen verderop", antwoordde ik grijnzend, "maar ik fiets graag". "Dat moet dan ook wel", reageerde ze glimlachend, "jij liever dan ik. Maar we hoeven ook niet alle passies te delen?"
Van die zin werd ik even stil en voelde dat mijn gezicht een kleur kreeg. Gabriëlla ging voor me staan en keek diep in m’n ogen.
(wordt vervolgd)
Geplaatst in de categorie: liefde
witte
467
Geef je reactie op deze inzending: