Verjaardag
Ik heb een verjaardag. Lastig, want er is ook voetbal. Ajax-Feyenoord, het gaat wel helemaal nergens meer over, de landstitel is alweer buiten bereik, maar goed. Woemi vindt het maar idioot en belachelijk dat ik er een punt van maak. Ach, ze kan niet in alles op ons mannen lijken. Anneke weet beter. Ze heeft dan ook twee mannen om voor te zorgen, en allebei zijn ze voetbalgek. Pjotr, het vijftienjarige feestvarken, niet in het minst.
En dus zitten we allemaal, mannen in drie generaties, met het bord op schoot, de drank binnen handbereik, op de bank.
'Is het nog wat, nu Jaap Stam weg is?' plaag ik hem.
'Natuurlijk is het nog wat' zegt hij fel. Een gewone Amsterdamse jongen staat achter zijn cluppie ook al komen de wisselvallige sterren van heden uit Zuid-Amerika. Zelfs Woemi kan die felheid, dat gewoon helemaal ergens voor gaan, bekoren. Of is het gewoon omdat het een jongen is? Ze glimlacht, moet zich beheersen om niet even door zijn haren te strijken. Want daar houden jongens van vijftien niet meer van. 'Ma-am' zegt die van haar verveeld en langerekt als ze zoiets doet. Zelf zou ze het liefst de hele dag aan hem zitten en hangen. Of, bij gebrek aan beter, aan mij.
Cornelis is te oud om nog echt in het spel op te gaan. Zijn leven is geweest. Van de winter nog dacht ie dat zijn eindje gekomen was. Lag hij op bed naar het plafond te kijken, weigerde eruit te komen, weigerde te eten of te drinken, hij ging dood. Niet dus. Charlotte joeg hem in mijn bijzijn het bed uit. Een raar apraktisch danspasje, een beetje koket zelfs.
'Blijf nu even zitten, is beter voor je longen' zeggen we, maar een advies is aan Cornelis niet besteed. Eindelijk op weg naar God. Maar zo ver komt het niet. Wel halen ze met een ambulance uit bed, brengen ze hem naar een ziekenhuis, mijn ziekenhuis. Een van zijn zoons waarschuwt me. Of ik misschien even wil kijken. Dat wil ik wel.
Ik haal Charlotte. We nemen de Scenic. Auto met hoge instap. Maar dat even duurt natuurlijk uren. De zuster komt, de assistent, de laborante, de neuroloog tenslotte. Cornelis voert zijn dansje op.
'Niks aan de hand' constateert de neuroloog. Behalve dat overgewicht dan. 'Heeft u al jaren' zegt hij meer dan dat hij het vraagt. Hij snauwt Charlotte af die ertussendoor probeert te komen. De internist moet maar kijken.
Ik krijg weer hoop. Jasper heeft mededogen en geeft hem alvast een bed. Het valt niet mee, uren op zo'n smalle brancard. De internist, die neemt ze wel voor minder op, ik weet het. Maar Cornelis niet. Zien ze op tegen zijn 130 kilo, zien ze hem als afdankertje van de neurologie? Geen idee, maar nemen doen ze hem niet. Dit is een ziekenhuis, hier zijn ze niet om twee zichzelf verwaarlozende oudjes op te vangen, dat mogen wij doen. Terug naar huis, dat is het enige wat rest.
De kinderen zijn fantastisch. In een oogwenk staat er een bed beneden. Ook Woemi draagt haar steentje bij. Mijn nieuwe Woemi dan, de echte, ach. Grappig om te zien zoals ze geaccepteerd wordt door iedereen. Zonder vragen, zonder gedoe. Zoals Anna ooit haar huis open had voor alles en iedereen waarmee haar kinderen kwamen aanzetten, zoals ze ooit ook Mischa opnamen in hun midden, zoals ze misschien ooit ook het leuke jonge blonde ding waarmee ik aan kom zetten zullen accepteren. Hihi.
Vorig jaar werd ze nog gevraagd voor het familieweekend. Nu niet. Nu staat ze gewoon op de payrol.
Voetbal. Cornelis schampert, dit Ajax is een vreemdelingenlegioen. Het echte Ajax is uit zijn tijd, de tijd van Ard en Keessie, de tijd van Sjakie en Piet. En Johan natuurlijk. Op een avond, de mannen rookten en dronken, de voorkamer bij Anna zat vol, versloeg dat Ajax het grote Real Madrid, winnaar van zes cups. Bijna. Woemi was klein, de ware betekenis van wat er gebeurde ontging haar, maar toch, ze beleefde het als een soort mythische ervaring, al die mannen, normaal gesproken vaak ruziënd, elkaar bevechtend verenigd in bewondering voor nieuwe sterren. De mannen zopen zich klem, door de rook moest het kind de kamer wel ontvluchten.
Na Ajax verslapt de aandacht. Pjotr verdwijnt met zijn neef naar beneden, Cornelis vraagt bezorgd naar zijn Charlotte, Anneke komt met koffie. Dat is een beschaafd signaal: koffie, en dan opzouten ok? Het is maar een kinderverjaardag, morgen is het weer vroeg dag. De laatste taart wordt verdeeld, iedereen moet, anders blijft ze er maar mee zitten. Nu Charlotte steeds vergeetachtiger wordt is zij het die deze familie bij elkaar gaat houden, die de feestjes en de uitjes plant, de cadeaus regelt en belangstellend vraagt.
'Leuk dat jullie gekomen zijn' zegt ze als we weggaan. Ik heb er een dagje wandelen in het zuiden voor laten schieten, kon niet anders, Woemi zou me anders vermoord hebben.
'Egoïstische, autistische idioot' haalt ze uit als ik zoiets laat doorschemeren.
'Maar het is van de Olat' opper ik nog. Die zetten tenminste mooie ruige tochten uit. Dat kan je eigenlijk niet laten lopen, daar moet je bij zijn.
'En dan mag ik zeker weer als verstorven weduwe tussen al die stelletje zitten, gezellig hoor.'
Ik laat me overhalen. Soms heb ik het gevoel dat mijn tijd ook al geweest is, dat het er niet meer toe doet. Wat ik wil met dit leven enzo.
'Ja, het was gezellig' zeg ik. En heus niet alleen om Ajax. Woemi glimt. Want ze ziet wel aan me dat ik het meen. Ook ik, ook zij hoort erbij.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: verjaardag
verjaardag
1.376
Geef je reactie op deze inzending: